به گزارش خبرنگار تجسمی صبا، نمایشگاه انفرادی نقاشی‌های تارا بهبهانی به نام «زمان‌های بی‌بازگشت» تا چهارشنبه ۸ تیرماه در گالری گلستان در معرض تماشا قرار دارد.

این هنرمند نقاش در راستای نمایشگاه اخیر خود در گفتگو با خبرنگار صبا عنوان کرد: وقتی تاریخ هنر ایران را تورق می‌کنیم، آن‌چیزی که بیش از همه جلب توجه می‌کند، بناهایی‌ست که از قدیم یه یادگار مانده‌اند و کم‌تر آدمی‌ وجود دارد که به بناهایی مانند مسجد شیخ لطف‌الله، کاخ گلستان، کاخ مراغه و… سر بزند و آنچه از تلالو و نور کاشی‌ها و لعاب‌ آن‌ها می‌بیند در حافظه تاریخی‌اش ماندگار نشود.

او درباره ارتباط زندگی انسان مدرن با هنر سنتی گفت: زندگی به ظاهر مدرن امروز سعی دارد که از فضاهای سنتی فاصله بگیرد و ژست‌های روشنفکری نیز این تفکر را تقویت می‌کنند. متاسفانه امروزه ما در مبلمان و چیدمان‌مان شهری و منازل خود نیز کمتر از هنری اصیل بهره می‌بریم و سعی داریم عناصر بی‌هویت دیگری را وارد زندگی کنیم که این موضوع بسیار برای من آزاردهنده است.

بهبانی خاطرنشان کرد: از بچگی در سفرهایی که با خانواده می‌رفتیم، همواره جذب کاشی‌کاری‌ اماکن تاریخی می‌شدم اما فکر می‌کردم واقعیتی متفاوت از زندگی روزمره ما هستند. بعدها سعی کردم آن‌ها را به نوعی با زندگی مدرن همسو کنم یعنی از جزئیات و ریزه‌کاری‌هایی که در کاشی‌کاری غالب است و دنیای امروز آن‌ها را نمی‌پذیرد، کم‌ کنم و آن را با نگاهی مدرن‌تر بازنمایی کنم.

او درباره گذشته در آثار این مجموعه توضیح داد: «زمان‌های بی‌بازگشت» یعنی همه ما با دیدن این صحنه‌ها از هنر گذشته خاطره‌ای در ذهن داریم که قطعا آن خاطره و آن زمان دوباره تکرار نخواهد شد و خاطره شیرینی است که از یک فضایی به جا مانده و دیگر تکرار نمی‌شود. هدف من در مجموعه حاضر این بود که افراد با دیدن آثار تصاویر، گذشته برای‌شان بازنمایی شود و بازگشتی‌ باشد به آنچه که دیگر بازگشت‌ناپذیر است.

این نقاش درباره ارتباط نسل جدید با آثاری که هنر سنتی را با المان‌های مدرن بازنمایی می‌کنند، تصریح کرد: به دلیل ۲۰‌سال تحصیل، مخاطبان زیادی از بچه‌های ۷ ساله تا ۱۹ ساله دارم که به نمایشگاه‌های من‌ می‌آیند و گاهی در کلاس‌ها درباره آثار صحبت می‌کنیم و در حافظه ناخودآگاه آن‌ها نقشی از کاشی کاری گذشته باقی می‌ماند، گویا من به نوعی رسالت خود را به جا آورده‌ام.

تارا بهبهانی درباره زنانی که در آثار خود به تصویر می‌کشد، توضیح داد: من هم یک زن هستم و برای جایی که اکنون هستم بسیار تلاش و ایستادگی کردم اما گاهی احساس می‌کنم هنوز آن استقلالی که شایسته است، به دست نیاوردم. این مساله نه در ایران بلکه در کشورهای دیگر نیز وجود دارد، اما آنچیزی که بیش از همه شکل تراژدی به خود می‌گیرد این است که باید به این فکر کنیم شاید خیلی از این نقوش کاشی‌ها و اسلیمی‌های قدیمی را زنان خلق کرده باشند و فقط آدمی با قدرت بدنی بیشتری روی آن لعاب داده است اما ما در هیچ سند تاریخی مشاهده نکرده‌ایم که نام یک زن به عنوان طراح این نقوش ثبت شده باشد.‌

او افزود: زنان همواره در تاریخ مهجور واقع شده‌اند و نام و نشان کمی از آن‌ها باقی مانده است. این تاریخ همواره تکرار می‌شود مگر اینکه یک زنی با ممارست فراوان خود را عرضه کند و داستان‌های مختلفی بسازد تا ماندگار شود.

این هنرمند نقاش در پایان زنان ارتباط میان زنان و تاریخ هنر در آثار خود تشریح کرد: در نمایشگاه اخیر خواستم‌ بگویم در تاریخ هنر ما که سراسر رنگ و جذابیت است، زنانی هم پشت آن بوده‌اند که با صبوری، غصه، مقاومت و عشق خود آن را ساختند. این زنان در آثار من محو شده و جزوی از این نقوش کاشی شده‌اند و کاشی‌ها هم‌ جزوی از وجود زنان هستند یعنی این دو در هم‌ ادغام شده و نمی‌توانیم‌ وجود هیچکدام را انکار کنیم.

نمایشگاه «زمان‌های بی‌بازگشت» همه‌روزه به‌جز پنجشنبه‌ها از ساعت ۱۶ تا ۲۰ در گالری گلستان به نشانی تهران، خیابان دروس، خیابان کماسایی، پلاک ۳۴ میزبان علاقه‌مندان است.

ندا زنگینه

انتهای پیام/