سجاد سامانی شاعر در گفتگو با صبا درباره
مجموعه شعر «سالیان»گفت: کتاب شعر «سالیان» مجموعه چهل غزل در فضای آیینی، مناجاتی
و عاشقانه است.اکثر این غزلها حاصل بیست دو تا بیست و پنج سالگی من است به جز چند
غزل که از دوران قبل از آن بوده است و تغیراتی کرده و اضافه شده است.

وی در قایسه دفتر شعر سالیان با کتاب قبلی خود «ایما» این چنین گفت سعی
کردم یه مقدار در فضای غزلهای مناجاتی وارد شوم و خودم را بسنجم و ببینم میتوان در
این فضا مووفق باشم یا خیر و این قضاوت را
به عهده خوانندگان کتابم میگذارم.

سامانی درباره رونمایی کتابش گفت: کتاب
سالیان با همکاری انتشارات سوره مهر به
چاپ رسید در سی و یکمین نمایشگاه کتاب رونمایی
شد و به زودی در بازار کتاب عرضه خواهد شد.

وی در خصوص سبک شعرش توضیح دارد: سبک شعر
من نئو کلاسیک است غزل نئوکلاسیک (غزل نو کلاسیک) به گونه‌ای از غزل گفته می‌شود
که از نظر شگردهای زبانی و مبانی اندیشگی، تا حد بسیار بهشعر نو نزدیک شده و در عین حال، قالب سـنتی خود راحفظ کرده‌است به این معنی
که یکه پیوندی با اشعار قدما دارد و سعی میکند که از محتوا و قله ای ادبیات فارسی
بهره مند باشد و در عین حال بیان و زبان آن هم به مردم امروز نزدیک باشد و برای نسل
امروز بیگانه نباشد.و در عین حال تلاش
میکند این پلی که به شعر قدما دارد باید پایدار باشد .و این سبک در دوره های مختلف
جریان داشته است و من هم سعی میکنم درهمون مسیر قدم بردارم.

سامانی در خصوص الگو خود در غزل بیان
کرد: من الگوی خاصی نداشتم و پیرو همان غرل سسرایانی هستم که اسمشون به گوش ما
آشناست از حافطظ و سعدی گرفته تا غزل سرا های زمان حال مثل فاضل نظری و .. نگاهی داشتم و سعی کردم
کتابهایشان و دیوان هایشان را مطالعه کردم و قسمتهایی که به نظرم نقاط مثبت است سرلوحه
ی کارم قراردهم.

سجاد سامانی در خصوص تجدید چاب کتاب
سالیان اظهار امیدوای کرد و در پایان در
مورد کتاب جدیدش چنین توضیح داد:بعد از این که این کتاب به بازار عرضه شود ممکن است دو سه سالی طول بکشد تا کتاب بعدی من
منتشر شود و تمرکز بیشت رروی قالب غزل است مگر اینکه اتفاق خاصی بیوفتد ولی در کل
معتقدم که بهتر است تمرکزم را روی قالب غزل بگذارم.

چهلمین و آخرین غزل آن با نام «سال چهل»
و مضمون مناجات پروردگار حسن ختام این مجموعه است که در ادامه خواهید خواند:

سال چهل

به دامان تو ای پایان و ای
آغاز برگشتم

پر و بالی تکاندم، خسته از
پرواز برگشتم

به سویت آمدم تا خود بگویم
راز عشقم را

دل از شرمندگی پر بود و بی
ابراز برگشتم

مرا چون موج، دوری از تو
ممکن نیست ای ساحل

هزاران بار ترکت کردم اما
باز برگشتم

نه مثل ساحران پستم نه چون
پیغمبران والا

عصا انداختم بی سحر و بی
اعجاز برگشتم

دل از بیهوده گردی‌های سابق
کندم و چون گرد

به دامان تو ای پایان و ای
آغاز برگشتم

سمیه سادات حسینی