فیلم سینمایی «بمب،‌یک عاشقانه» به‌کارگردانی پیمان معادی در
بخش سودای سیمرغ سی‌وششمین جشنواره ملی فیلم فجر حضور دارد و در روز‌دوم جشنواره
در سینمای رسانه اکران می‌شود. «بمب،‌یک عاشقانه» دومین فیلم پیمان معادی بعد از «برف
روی کاج‌ها» در مقام کارگردانی است. حال معادی پس از هفت‌سال با فیلمی بسیار متفاوت
نسبت‌به ساخته قبلی خود به‌کارگردانی برگشته است. در‌خلاصه داستان فیلم آمده است: در
میانه سال‌های جنگ و در اوج بمباران‌هاى تهران، روزگار با بیم و ترس می‌گذرد، اما عشق
و دل‌دادگی و زندگی و امید، هراس ملموس مرگ را به فراموشى می‌سپارد؛ رفتگان در کلماتِ
زندگان تکرار می‌شوند. مرگ، سؤال مطلق است و عشق، ابهام مکرر. «بمب؛ یک‌عاشقانه» با
کورسوی امیدبخش زندگی کار دارد نه با سیاهی مطلق مرگ.

«برف روی کاج‌ها» اولین فیلم پیمان معادی در مقام کارگردان بود
که در سی‌امین جشنواره فیلم فجر توانست سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران و لوح‌تقدیر
بهترین بازیگر زن بخش نگاه نو (مهناز افشار) را به‌دست آورد، باید صبر کرد و دید
نظر هیات‌داوران درباره تازه‌ترین ساخته پیمان معادی چیست. در این فیلم پیمان معادی،
لیلا حاتمی، حبیب رضایی، سیامک انصاری، سیامک صفری، بهادر مالکی، رامین پورایمان، محمود
کلاری و …بازی کرده‌اند. به بهانه اکران «بمب، یک عاشقانه» در سینمای رسانه، با
سیامک صفری که سابقه دو نامزی سیمرغ را در کارنامه خود دارد، گفت‌وگو کرده‌ایم.

آقای صفری کمی درباره شخصیتی که در «بمب،‌یک
عاشقانه» بازی می‌کنید، بگویید.

در این فیلم داستان یک کودک به‌نام سعید روایت می‌شود که من
نقش پدر این کودک را بازی می‌کنم. درواقع مثل پدر پسرشجاع، من بابای آرتیست فیلم
هستم. البته این‌که می‌گویم من پدر آرتیست فیلم هستم، نظر خودم است چون داستان
فیلم از نگاه سعید روایت می‌شود و دنیای او را به‌تصویر می‌کشیم. کلیت فیلم از
نگاه این بچه تاثیر پذیرفته است.

چه‌عاملی باعث شد تصمیم گرفتید در فیلم «بمب،‌یک
عاشقانه» حضور پیدا کنید و با پیمان معادی همکاری کنید؟

پیمان معادی که بعد از فیلم «برف روی کاج‌ها» دومین‌تجربه
کارگردانی خود را جلوی دوربین برده است، فیلمنامه‌نویس بسیار خوبی است. با من تماس
گرفت که در این فیلم بازی کنم. وقتی نام پیمان معادی را شنیدم، بسیار خوشحال شدم
چون دوست داشتم با او کار کنم. وقتی فیلمنامه را خواندم، بسیار آن را دوست داشتم و
برای من این فیلمنامه بسیار جذاب بود چون پیمان معادی جزئیات بسیار خوبی را در این
فیلمنامه دیده بود. واقعا از حضور در این فیلم بسیار خوشحال هستم.

داستان این فیلم در سال‌۶۶ می‌گذرد و موشک‌باران
تهران در آن سال. آیا نگاه متفاوت پیمان معادی به آن دوران و به بحث جنگ برای شما
جذابیت داشت؟

مقطع‌زمانی فیلم همین دوران است. لحظه‌به‌لحظه این فیلمنامه
درست و نوستالژیک است. این فیلمنامه جایزه بهترین فیلمنامه را از جشنواره سه‌سال پیش
آسیاپاسفیک دریافت کرده است و متن شناخته‌شده‌ای محسوب می‌شود. درواقع این متن
امتحان خود را در بحث داوری پس‌داده است. نگاه نجیب و دوست‌داشتنی‌ای به آن دوران
دارد.

این فیلم در بخش سودای سیمرغ حضور دارد. فکر می‌کنید
برای این اثر در مواجهه با داوران چه اتفاقی بیفتد؟

فکر می‌کنم «بمب،‌یک عاشقانه» فیلمی است که در این جشنواره
قطعا دیده می‌شود‌. هرچند سایر فیلم‌ها را ندیده‌ام اما این فیلم بسیار دل‌پذیر
است. خود من بی‌صبرانه در انتظار جشنواره فیلم فجر هستم تا «بمب،‌یک عاشقانه» را
ببینم چون بسیار این فیلم را دوست داشتم. هرچند تمایل داشتم «آستیگمات» را هم در
همین جشنواره ببینم چون فیلم بسیار بسیار خوبی بود و حیف شد که در جشنواره حضور
ندارد.

مخاطب امروز ما نسبت‌به دورانی که فیلم روایت
می‌کند آگاهی دارد. این مساله ساخت فیلم را دشوار نمی‌کرد؟

واقعا خلق کردن و به‌تصویر کشیدن آن فضا، کار دشواری است
اما در اکران خواهید دید مخاطبی که آن دوران را زندگی کرده است، چگونه ارتباط
برقرار می‌کند. پیمان معادی کاملا از عهده این کار برآمده است و فضای خوبی پیدا
کرده است. او جزئیاتی که یادآور آن دوران است را در‌نظر گرفته است.

همکاری با پیمان معادی چگونه بود؟ چه میزان
بازی‌ها و شرایط فیلم از پیش در ذهن پیمان معادی بسته شده بود و چه‌میزان شما به‌عنوان
بازیگر با اتود زدن به شخصیت خود نزدیک شدید؟

پیمان معادی شرایط فیلم خود و شخصیت‌های این اثر را به‌خوبی
می‌شناخت. می‌دانست چه می‌خواهد. این شناخت از انتخاب بازیگران مشخص بود. وقتی من
با نقشم مواجه شدم، می‌دانستم پیمان معادی چگونه مرا در فیلم خود دیده است. در
زمان فیلمبرداری هم چون می‌دانست شرایط چیست، بیشتر به فضای کار اهمیت می‌داد. می‌خواست
فضای روایتی‌ به‌درستی شکل بگیرد که از دید من در این زمینه کاملا موفق بود. بازی
من در لوکیشن داخل خانه بود و می‌دیدم که فضای فیلم را می‌شناسد.

مدتی است شاهد حضور بازیگران مطرح تئاتر در
مدیوم تصویر هستیم. در سینما اعتماد بیشتری به هنرمندان تئاتر وجود دارد اما در
تلویزیون چندان این اعتماد شکل نگرفته است. چرا ما کمتر شاهد هستیم نقش‌های اصلی و
تاثیرگذار بر‌عهده هنرمندان تئاتر گذاشته شود؟

این واقعیت وجود دارد که امروز اهالی سینما و تئاتر بیشتر
یک‌دیگر را ملاقات می‌کنند. به‌عنوان‌مثال بسیاری از کارگردان‌های سینما به سالن‌های
تئاتر می‌آیند و تئاتر می‌بینند. به‌نوعی می‌توان گفت اهالی سینما با فضای تئاتر
آشناتر شده‌اند. همین آشنایی سبب شده است از اهالی تئاتر در سینما دعوت کنند. این‌که
در چه جایگاهی از بازیگران تئاتر استفاده شود، یک پروسه است. سینما فضای دیگری
دارد و مناسباتی که در سینما وجود دارد، با تئاتر بسیار متفاوت است. درنتیجه تا
بازیگر این مدیوم را بشناسد و با کوچه‌پس‌کوچه‌های این حوزه آشنا شود، زمان نیاز
است. از‌سویی دیگر سینما هنر گرانی است. در سراسر دنیا برای تولید فیلم‌ها بسیار
هزینه می‌کنند. البته در ایران این شرایط حکم‌فرما نیست اما در ایران هم این هنر،
از گران‌ترین هنرهاست. درنتیجه در ذهن کارگردان، تهیه‌کننده و عوامل تولید بازیگر
باید به‌عنوان فردی که فیلم می‌تواند به او تکیه کند، شناخته شود. درنتیجه سینما
برای این‌که بتواند به حیات خود ادامه دهد، باید مطمئن قدم بردارد. باید واقعیت
سینما را پذیرفت، در سینما نقش‌ها را به‌گونه‌ای می‌چینند که به‌عنوان‌مثال من را
در‌کنار هنرپیشه‌هایی می‌گذارند که در مدیوم سینما شناخته‌شده‌تر و موفق‌تر هستند.

یعنی در کنار افرادی که به‌نوعی گیشه را تضمین
می‌کنند؟

این‌گونه حرف زدن نامردی است. اما منظور من این است که
بالاخره باید به گیشه و بیشتر دیده‌شدن هم توجه کنند. بازیگری که تازه به سینما
آمده است، زمان نیاز دارد تا توسط مخاطبان شناخته شود. سینما به این شیوه رفتار می‌کند
که این‌گونه بازیگران را در کنار افراد مطرح‌تر قرار می‌دهد.

البته شما از آن دست هنرمندان تئاتر هستید که
در نقش‌اول هم بازی کرده‌اید.

بله. من هم در نقش‌اول و هم نقش‌دوم بازی کرده‌ام و اتفاقا
از سوی جشنواره فیلم فجر کاندید دریافت سیمرغ هم شده‌ام. تهیه‌کننده‌ها، کارگردان‌ها،
مخاطبان و منتقدان معتقد هستند که در نقش‌های کوچک هم خوب بوده‌ام. می‌توانم بگویم
خودم را ثابت کرده‌ام.

در زمان اهدای سیمرغ هم به‌نوعی می‌توان گفت حق
هنرمندان تئاتر ادا نمی‌شود.

بسیاری از هنرمندان تئاتر همچون نوید محمدزاده و هومن سیدی
سیمرغ گرفته‌اند. هم نوید محمدزاده و هم هومن سیدی از بچه‌های تئاتر هستند.

نمی‌توان گفت زمانی‌که بازیگران تئاتر از سوی
مخاطبان مورد استقبال قرار می‌گیرند، به آن‌ها سیمرغ اهدا می‌شود؟

شاید بتوان این را گفت اما باید در‌نظر بگیریم که جشنواره
فیلم فجر، جشنواره شخصی نیست بلکه جشنواره‌ای دولتی است و طبیعتا آن‌ها
پارامترهایی را در‌نظر می‌گیرند که با نظر برخی از اهالی سینما چندان هماهنگ
نیستند. در‌مجموع برگزاری جشنواره فیلم فجر اتفاق خوبی است.

امسال نسبت‌به سال‌های گذشته در سینما کم‌کارتر
شده‌اید و تنها با فیلم «بمب،‌یک عاشقانه» در سی‌وششمین جشنواره ملی فیلم فجر حضور
دارید. کمی درباره این کم‌کاری بگویید.

البته امسال در فیلم دیگری به‌نام «آستیگمات» به‌کارگردانی مجیدرضا
مصطفوی هم بازی کرده‌ام. البته این فیلم به جشنواره راه نیافت و به‌زودی روی پرده ‌می‌رود.
«آستیگمات» فیلم بسیار خوبی است. به‌نوعی امسال بیشتر در حوزه تئاتر فعالیت کرده‌ام
اما چون نمی‌دانستم باید برای حضور در جشنوراه تئاتر فجر فرم پر کنم، در آن
جشنواره هم حضور نداشتم.

مینا صفار