نهمین جشنواره سینما حقیقت در حالی آغاز به کار کرد که هیئت انتخاب و مسئولان آن
یکی از پرمخاطبترین مستندهای اخیر کشور را که یک حقیقت دردآور را روایت
میکند، به جشنواره راه ندادند!
جشنواره سینما حقیقت یک جشنواره کاملاً دولتی است که هر ساله توسط مرکز
گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار میگردد. در طول چند سال اخیر اقدامات و
تحرکات مسئولان و مدیران ارشد این مرکز و جشنوارهای که هر ساله برگزار
میکنند کمترین تناسبی با عنوان جشنواره یعنی «سینما حقیقت» که وام گرفته
شده و منبعث از روح مستندسازی و حقیقت گویی است نداشته است. طرح این مدعا
با شاهد مثالهای زیادی قابل تأیید و تصدیق است و فقط یک نقد احساسی یا
برآمده از جنبه زاویه داشتن این قلم با تفکرات حاکم در مرکز گسترش و مدیران
چند ساله آن نیست.
چه اینکه در این جشنواره صد در صد دولتی که توسط مرکز گسترش سینمای مستند و
تجربی برپا میشود بایستی بخش قابلتوجهی از آثار شرکتکننده در آن به
نوعی خروجی و نتیجه تلاش «حقیقتآموزی» و «حقیقتنگاری» مربیان و مسئولان
این مرکز به متربیان، هنرجویان و فیلمسازان تربیت شده در این مرکز و البته
در خدمت اهداف نظام و انقلاب و انعکاس موضوعات تلخ و شیرین به صورت توأمان و
صدالبته به شرط «امانتداری» و «حقیقتگویی» باشد. اما در عین ناباوری و
حیرت هرساله تعدادی فیلم و اثر مستند و غیرمستند از سوی برخی هنرجویان
تربیت شده توسط این مرکز ساخته میشوند که نه تنها ارتباطی با اهداف و
ارزشهای نظام و انقلاب ندارند بلکه گاه تا حدود زیادی شبیه به تفکرات، نوع
نگاه و گاه منویات شبکههای مختلف ضدنظام هستند.
وقتی هم با مدیران و مسئولان ارشد این مرکز درباره چرایی چنین خروجی از یک
مرکز دولتی که باید مدافع انقلاب و نظام باشد پرسشی طرح میشود معمولاً این
دوستان که سالهای سال است خودشان را با شرایط دولتهای مختلف از طیف
اصولگرا، اصلاحطلب و مدعی اعتدال به شکل خارقالعادهای وفق داده و به رغم
رفت و آمد دولتهایی با رویکردهای سیاسی و فرهنگی متفاوت همچنان به مدیریت
و فعالیت هایشان ادامه میدهند؛ شروع به خطبه خوانیهای گاه بیربط و با
ربط مینمایند. در بین استدلال این آقایان مدعای دفاع غیر ملموس و
زیرپوستیشان از انقلاب و نظام که گاهی به شکل پچپچگونه آرام و یواشکی
برای نشنیدن حرفهایشان از جانب گوشهای نامحرم همراه است تا ابراز معتقدات
آزادی گرایانه و آوانگارد و شبه روشنفکریشان با بالا بردن صدایشان به
طوری که اطرافیان جملگی متوجه آزادی منشی و بیپرواییشان در گفتن حرفهای
آنچنانی، مخاطب را دچار حیرت میکند. مدعی هستند که در دفاع از نظام و
انقلاب هزینههای زیادی دادهاند اما هرگز حاضر به فریاد زدن آنها نیستند و
طریق مظلومیت و کم نام نشانی را با روحیهای عارفانه برگزیدهاند!
اما در مقام عمل اثری از آنچه را که دفاع بینام و نشان از انقلاب جهت ریا
نشدن پچپچ گونه میگفتند، دیده نمیشود و در عوض فریادهای آوانگار و
آزادیخواهانه شان را با تربیت و حمایت از برخی مستندسازانی که انگار
مسئولیت و وظیفهای غیر از ساختن آثار ضدنظام و انقلاب ندارند و البته
تخطئه و نادیده انگاشتن فیلمسازان جناح جوانان مؤمن و انقلابی که در جبهه
نظام فعالیت و فیلمسازی میکنند؛ به اثبات میرسانند!
بهترین و تازهترین شاهد مثال در سفید گفتن و سیاه انگاشتن این آقایان در
هجمه، تخطئه و میدان ندادن به فیلمسازان دغدغه مند جناح مؤمن و انقلابی راه
ندادن مستند «۳۳ سال سکوت» است که توسط موسسه فرهنگی آرمان مدیا ساخته شده
و داستان جانبازی از مجروحان جنگ تحمیلی را روایت میکند که برای درمان،
به آلمان فرستاده میشود اما در میانه راه، تصمیم به پناهندگی به آن کشور
میگیرد.
در عین ناباوری این مستند، به رغم آنکه میتوانست یکی از فیلمهای پرامید
بخش مسابقه ملی جشنواره باشد، حتی این اثر برای شرکت در بخش جایزه «شهید
آوینی» که ویژه نمایش فیلمهای مستند حوزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس است
نیز از جانب هیئت انتخاب جشنواره حائز شرایط و صلاحیت حضور در این جشنواره
تشخیص داده نشد! «۳۳ سال سکوت» پس از رونماییاش در اردیبهشت ۱۳۹۴، تاکنون
توانسته است رقم فروش قابل توجهی را از طریق فروش اینترنتی و اکرانهای
عمومی نظیر دانشگاهی و… کسب کرده و با فروش ۲۰ میلیون نسخه در اشکال
مختلف، برای یک اثر مستند اگر نگوییم بیسابقه، یک اتفاق کمسابقه بوده است
که نشاندهنده اقبال عجیب عموم مخاطبان نسبت به آن بوده است.
به نقل از “روزنامه جوان”
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است