به گزارش صبا، بودجه حوزه فرهنگ و هنر و چگونگی هزینه کرد آن با توجه به گستردگی حیطه تحت پوشش اش، همواره مورد اهمیت بوده است. در ردیف بودجه سال ۱۴۰۲ به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مبلغ ۶ هزار و ۴۳۰ میلیارد و ۸۹۷ میلیون تومان تخصیص داده شده است. رقمی که باید حیطه های گوناگون فرهنگ و هنر، از سینما و تئاتر و هنرهای تجسمی گرفته تا بازار نشر و مطبوعات را پوشش دهد. از این مبلغ، ۴۸۲ میلیارد و ۱۵۶ میلیون تومان سهم سازمان سینمایی است.

همچنین برای برنامه حمایت و گسترش سینمای ملی و ارتقای دانش و فناوری های نوین صنعت سینما نیز به طور جداگانه مبلغ ۳۲۰ میلیارد و ۵۹ میلیون تومان در نظر گرفته شده است.

اما موضوع اساسی این است که آیا برای چگونگی هزینه کرد این بودجه برنامه جامع و دقیقی پیش بینی شده است یا خیر؟

به عنوان مثال مبلغ در نظر گرفته شده برای حمایت و گسترش سینمای ملی، قرار است چگونه و در چه راستایی هزینه شود؟ آیا صرف پی‌ریزی ساختاری هدف‌مند و مطمئن و ایجاد نهادی جداگانه در این خصوص خواهد شد و یا تمام آن به ساده‌ترین روش ممکن یعنی در نظر گرفتن آن به عنوان بودجه تولید آثاری با مضامین ملی و مذهبی هزینه خواهد شد؟

همچنین مشخص نشده است که بودجه مربوط به سازمان سینمایی به طور دقیق قرار است چگونه و در چه بخش هایی هزینه شود.  چه میزان از این مبلغ قرار است در اختیار بنیاد سینمایی فارابی قرار گیرد و این نهاد بر اساس چه اولویت و سیاست هایی از تولید آثار سینمایی حمایت خواهد کرد. حتی می توان با نگاهی کارشناسی به وضعیت اجتماعی امروز ایران پرسید حمایت از آثار سینمایی طبق سیاست‌ها و جهت گیری های فکری مشخص، چه بر سر اقتصاد آینده سینما خواهد آورد؟ چرا که در نهایت فیلم‌ها برای جذب مخاطب تولید می‌شوند و عدم اقبال تماشاگر به آثار فاقد قدرت تأثیرگذاری که با بودجه دولتی ساخته شده‌اند، تضعیع حقوق بیت‌المال را در پی خواهد داشت. بنابراین لازم است با آینده نگری و نگرشی مبتنی بر رفتار شناسی مخاطب از فیلمنامه‌های ارائه شده پشتیبانی صورت گیرد.

همچنین حمایت‌های کلان و پر تعداد دولتی از ساخت فیلم‌های سینمایی، در دراز مدت فضایی انحصاری و گلخانه‌ای پدید خواهد آورد که علاوه بر شکل‌گیری عادت وابستگی فیلمسازان به چنین بودجه‌ای، از ورود استعدادهای تازه نفس سینمای مستقل به جریان اصلی سینما جلوگیری خواهد کرد. افزون بر این، وجود بحران‌هایی نظیر پاندمی کرونا و شرایط خاص اجتماعی کشور در این مدت سبب شده تولید فیلم و سریال مانند گذشته رونق نداشته باشد و آثار کمتری به مرحله تولید برسند. در نتیجه بسیاری از فعالان صنفی این حوزه با مسئله بیکاری مواجه هستند و باید در این خصوص نیز اقدامی جدی و درخور صورت گیرد.

همچنین در بسیاری از شهرها و حتی مراکز استان‌های کشور، کمبود سالن‌های سینما و صحنه‌های تئاتر احساس می‌شود و لازم است دولت با حمایت از ساخت چنین مراکزی، در جهت فراگیر شدن زمینه‌های مختلف هنری در سراسر کشور نقش موثر خود را ایفا کند. رسیدن به اهداف متعالی فرهنگی و هنری تنها با برنامه ریزی دقیق توسط متخصصان خبره و صاحب اندیشه ی هر حوزه امکان پذیر است و در صورت وجود چنین شرایطی می توان امیدوار بود توزیع عادلانه و پر ثمر بودجه عمومی کشور صورت گیرد.