به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون صبا، روایت به شیوه جریان سیال ذهن که مهم‌ترین ویژگی آن پرداختن به ذهن شخصیت‌ها و پرش‌های زمانی است، بی‌شک برای بسیاری یادآور کارنامه نویسندگی و کارگردانی بهرام توکلی است. «مترجم» جدیدترین سریال نماوا به کارگردانی او درست به همین شیوه با افکار درهم و بی‌شمار «شیوا» با بازی مهتاب ثروتی آغاز می‌شود. شروع سریال کمی گنگ به نظر می‌رسد با آدم‌هایی که گویی نمی‌توان هیچ نقطه اشتراکی برای پیگیری داستان‌شان در سریال پیدا کرد. اما کافیست تا حدود دقیقه ۳۰ قسمت نخست را صبورانه نظاره گر باشید بی‌آنکه بخواهید به خودتان برای درک صحنه‌ها و تصاویر متعددی که جلوی چشم‌هایتان رژه می‌روند فشاری بیاورید. به یک باره از حدود ۳۰ تا ۳۸ دقیقه همه‌چیز عوض می‌شود و ناخودآگاه روی مبل یا صندلی‌تان کمی جابجا می‌شوید و با دقت بسیار داستان مجموعه را دنبال می‌کنید. بهرام توکلی از جمله کارگردان‌هایی‌ست که خودش فیلمنامه‌هایش را می‌نویسد، در نتیجه شناخت کاملی از آدم‌های گاه کم‌اهمیت، از نگاه تماشاگر آثارش را دارد. احتمالا اگر فیلم «من دیه‌گو مارادونا هستم» او را دیده باشید یا فیلم «آسمان زرد کم عمق» و یا حتی «اینجا بدون من» می‌دانید که با کارگردان و نویسنده‌ای سروکار دارید که اگر کمی صبوری کنید خیلی زود درگیر داستان‌ها و آدم‌های فیلم‌هایش می شوید. «مترجم» مجموعه‌ای با آدم‌های ساده و روابطی پیچیده است که در آن آدم‌ها به جهت منافعی که دارند سروکارشان به جنایت و زدوبند‌های خلافکارانه از یک سو و کشف حقیقت از سویی دیگر می‌افتد. حال اگر کسی بخواهد از دل این آدم‌ها و مناسبات آنها حقیقتی را کشف کند، می‌داند که باید بهایی گزاف برای آن بپردازد. و گرنه که به قول غزاله راوی داستان مجموعه مترجم «بیشتر آدم‌ها توی زندگی‌شان اگر مشکلی ندارند به خاطر این است که یاد گرفته‌اند چیزهایی را فراموش کنند». اما در «مترجم» هم ناهید و بعدتر غزاله می‌دانند که نمی‌توانند چیزهایی را فراموش کنند چرا که می‌دانند کشف حقیقت، تاوانی سخت دارد. «مترجم» اثری اجتماعی و معمایی است که در آن تماشاگر همپای راوی داستان تلاش می‌کند قاتل مرتضی را که گفته می‌شود در اثر تصادف کشته شده، پیدا کند. اینکه تماشاگر تا چه اندازه بر اساس داده‌های مجموعه موفق به کشف این حقیقت می‌شود، فعلا مشخص نیست اما واضح است که برای وقوع این اتفاق تماشاگر «مترجم» باید هم گوش هشیاری داشته باشد و هم چشمانی تیزبین که بتواند قطعات را برای کشف حقیقت ماجرا پیش از قسمت پایانی آن، کنار هم بچیند تا پازلش کامل شود. این متن دعوتی است به ضیافت صدا و تصویر برای کشف حقیقتی که وجود دارد.