به گزازش خبرنگار سینما صبا، در میان تعدد فیلم هایی که هرکدام ژانر مخصوص خود را دارند، اثری روی پرده می رود که کودکان را به همراه خانواده هایشان مخاطب قرار می دهد. انیمیشنی که همچون آثار پیشین گروه هنر پویا مانند «فیلشاه» و «شاهزاده روم» به دل مخاطبش می نشیند. شاید در ابتدا فکر کنید که «بچه زرنگ» مانند انیمیشن هایی چون «شکارچی جنگل» و آثار خارجی دیگر است اما در پایان با روایتی کاملا سنتی و مذهبی مواجه خواهید شد که امضای ایرانی صاحبان اثر است. «بچه زرنگ» به کارگردانی محمدرضاجنتی و تهیه‌کنندگی حامد جعفری داستان کودکی را روایت می‌کند که تا پایان ماجرا خرابکاری می کند اما به هر طریق تلاش می کند تا از انقراض حیوانات جلوگیری کند، مخاطب نیز پا به پای بچه جلو می رود و مشتاق است او زودتر به خانه اش بازگردد. نمی توان منکر تکنیک، فضا سازی، کیفیت، سبک روایت و صداگذاری های اثر شد همانگونه که نمی توان از جزییات، موسیقی و گویش ها و لهجه های متفاوت ایرانی که در دل فیلم انیمیشن «بچه زرنگ» مورد استفاده قرار گرفته بودند، غافل شد. هومن حاجی عبداللهی به عنوان صدا پیشه و سعید شیخ زاده به عنوان مدیر دوبلاژ به معنای واقعی به شخصیت‌ها جان بخشیدند، به طوری که هرکدام از موجودات جنگل شبیه انسان های واقعی اطرافمان اما در قالبی متفاوت بودند.حتی گاه یادآور شخصیت های ابر قهرمانی مارول هم می شد و همین سطح فیلم انیمیشن را بالاتر می کشاند. شاید اگر نسخه دوم و خارجی این اثر در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر اکران می شد، رقیب سرسخت فیلم های سینمایی بود که تا روز چهارم این جشنواره اکران شدند. محتوایی غنی که حداقل تکلیفش با خودش مشخص بود و می دانست که  چه چیزی را می‌خواهد به مخاطب ارایه دهد و جذابیت‌های بصری که هیچ کدام در ذهن مخاطب بی‌جا نبود، همه از ویژگی‌های انیمیشن «بچه زرنگ» بود.