به گزارش خبرنگار سینما صبا فیلم «هایپاور» ساخته هادی محمدپور در سالن‌های پردیس سینمای ملت به نمایش درآمد.

ایده‌ای که فیلم «هایپاور» روی آن دست گذاشته است به مثابه یک حماسه می‌تواند غرایز ملی مخاطب را برانگیخته کند. در جنگ هشت ساله ایران و رژیم بعثی مرزهای هوایی کشورمان همواره توسط دشمن مورد تهدید قرار می‌گرفت. رشادت‌های فرماندهان ارتش در میان ابرها بود که تهدیدهای کشور عراق را فلج و ادوات جنگی آن‌ها را به ویرانی می‌کشاند. محمدپور با تمرکز بر روی ابتکار شهید ستاری، قصد دارد بر روی هویت ملی تماشاگر مانور دهد.

ساختارهای فیلم «هایپاور» اما نمی‌تواند فضایی دراماتیک و حماسی (اپیک) را خلق کند، چرا که اکت‌ها و یا کنش‌های شخصیت‌ها شمایلی تصنعی دارند. در تعریف کلی درام وسیله ارتباط با بیننده است. اگر درام یا کشمکش و تضاد در کار نباشد، مخاطب از اثر دور شده و نمی‌تواند با ایده اصلی کار دست و پنجه نرم کند. به بیانی دیگر فیلم «های‌پاور» ایده لازم برای ساختن فضایی دراماتیک را دارد، اما در ساختارهایی همچون شخصیت -خصو‌صا بازی کاراکترها- ضعف‌هایی شگرف دارد.

یکی از تکنیک‌هایی که می‌تواند در خلق حماسه به فیلم کمک کند، پیرنگ درونی است. پیرنگ درونی زمانی رخ می‌دهد که کاراکتر اصلی در تنهایی خویش ضعف‌هایش را برای مخاطب برملا کند‌. اینگونه است که در هنگام رستگاری کاراکتر -و اوج فیلم- مخاطب با علم به ضعف‌های وی می‌تواند ایثارگری او را درک و دریافت کند. فیلم «هایپاور» در این زمینه نیز ضعیف عمل کرده و فرصت رسیدن به جریانی حماسی را از دست می‌دهد.

از طرفی فیلم «هایپاور» در ترسیم تکنیک‌های هوایی و سیاست‌های جنگی به خوبی عمل می‌کند. دوربین محمدپور با گرته‌برداری از فیلم تاپ‌گان، تصویر درستی از موقعیت‌های جنگی ترسیم می‌کند. او تعاملات و ترفندهای قهرمانان و به اصطلاح عقب‌های جنگ هشت ساله را در آشیانه‌شان با بیننده در میان می‌گذارد. رویکردی که در ژانر دفاع مقدس کم سابقه است.