مهرشاد خردمندی در گفت‌وگو با خبرنگار سینما صبا، به جنبه‌های مهم سینمای رئالیستی پرداخت و گفت: تعریف من از سینمای رئالیستی، چیزی دور از تعریف تثبیت شده و قاعده‌مند تاریخ سینماست؛ اما با توجه به تجربه قبلیِ من در فیلم کوتاه «آیسان» که فضای تقریبا سوررئالی‌ داشت، با ساخت فیلم کوتاه «سزارین» به تفاوت این دو فرم رسیدم و این قضیه برایم بیش از پیش ملموس‌ شد.

او ادامه داد: از همه مهم‌تر اینکه در سینمای رئالیستی جایی برای فرار از واقعیت نیست و نمی‌شود از قواعدِ حقیقیِ زندگی فراتر رفت و این از جهتی خوب است که می‌شود از طریق این شکل از سینما، آینه‌ای شد از هر آنچه در اطراف‌مان می‌گذرد اما از جهتی شورِ سینما همیشه با سینمای رئالیستی قابل به تصویر کشیدن نیست و گاهی نیاز است از این فضا فاصله گرفت. البته این تنها نظر من است.

کارگردان فیلم کوتاه «آیسان» در ادامه خاطرنشان کرد: قطعا این حرف کلیشه‌ای است و به کرات به این موضوع اشاره شده اما جنس سینمای رئالیستی زیست مطلوبی را نیاز دارد که فیلم‌ساز به نظرم حتما لازم است لحظه به لحظه تا جای ممکن سعی کند نبض اجتماع در دستش باشد که حرفی عقب‌تر از درکِ آدم‌های اجتماع نزد، چرا که با عقب ماندن از جامعه و مردم قاعدتا اثری تاریخ مصرف گذشته‌ای بیش نخواهد ساخت.

وی در ادامه افزود: فضای ساختِ سکوی جدید اعدام با آهن‌هایی که در گوشه و کنار دیده می‌شود، به نظرم تطبیقی نمادین با اتفاق سختی است که در ادامه قصه با آن روبه‌رو رو می‌شویم.

بن‌مایه قصه قطعا زیربنایی چرک دارد. این بن‌مایه باید با لوکیشن و شمایلِ پرسوناژ هم‌سو باشد. به این ترتیب ساختارهای اتمسفریک در اثر پی‌ریزی می‌شوند. ساختارهایی که سعی دارند در ذهن مخاطب به خوبی شکل بگیرند، حالا اینکه تا چه حد این تصویر سازی موفق بوده است. این به برداشت و نظر مخاطب بستگی دارد.

فیلم کوتاه «سزارین» در ایران در آکادمی ایسفا حضور داشته و به جشنواره‌های خارجی مختلفی نیز راه یافته است.

*محراب توکلی