به گزارش خبرگزاری صبا به نقل از ونیزنیوز، شهرام مکری فیلمساز ایرانی متولد سال ۱۹۷۸ است. او که فارغ التحصیل دانشگاه سوره تهران است در سال ۲۰۱۳ برای فیلم «ماهی و گربه» جایزه بخش افق جشنواره ونیز برای مضمون نوآورانه را دریافت کرد. در اینجا به بهانه نمایش فیلم تازه اش با نام «جنایت بی‌دقت» در روز ۸ سپتامبر (۱۸ شهریور) خبرنگار ایتالیایی حاضر در شهر ونیز مصاحبه ای با وی انجام داده است.

*گذشته برمی گردد، تاریخ خودش را تکرار می کند، چگونه این همبستگی را که در رخدادهای دهه ۷۰ میلادی (۵۰ هجری) وجود دارد، روایت کردید؟

-وقتی در مورد تاریخ صحبت می‌کنیم، به نظر می‌ رسد در مورد زمانی که از زمان حال جدا است صحبت می‌کنیم اما تاریخ یک زنجیره است، بین حال و گذشته هم‌پوشانی وجود دارد اما ما آن‌ها را از هم جدا کردیم تا درک بهتری داشته باشیم.

تاریخ ایران دارای یک دیوار جداکننده مرتفعی است که نامش «انقلاب» است. هر چیزی که اتفاق افتاده است به قبل و بعد از این مرز تاریخی تقسیم می‌شود. فیلم «جنایت بی‌دقت» در مورد یکی از مهم ‌ترین رویدادهایی است که منجر به ساخت این دیوار جداکننده شده ‌است. بسیاری معتقدند که آتش سینما رکس آغاز شعله ور شدن آتش انقلاب در ایران بود. برای من حیاتی بود که نشان دهم همچنان چهل سال پس از پیروزی انقلاب باورکردنی نیست که تاریخ به جلو حرکت نکرده باشد بلکه همچون یک دایره در هم پیچیده باشد. ما شخصیت ‌های داستانِ تاریخی را از چهل سال پیش در تهران می‌بینیم. روش تجربی من این گونه بود که شخصیت های تاریخی را در ایران معاصر فرابخوانیم.

*شما به طور گسترده در آثار مستند و تولیدات تلویزیونی کار کرده اید، چه چیزی از آن تجربیات به شما در ساخت این فیلم کمک کرده است؟

-من برنامه های تلویزیونی یا کارهای مستند را برای امرار معاش می سازم، شما هر وقت می خواهید به تجربه گرایی توجه بیشتری کنید با مشکلاتی روبرو می شوید؛ برای مثال پیدا کردن یک بازار و سپس یافتن سرمایه‌گذار برای فیلم‌های بعدی. در این مدت، من تدریس می‌کنم و البته آگهی ‌های بازرگانی و فیلم ‌های مستند هم تهیه می‌کنم. همه آن‌ ها به من کمک می‌کنند تا درک بهتری از شرایط جامعه ایران امروز داشته باشم؛ جامعه‌ای که برای رشد تلاش می‌کند و با ده ‌ها مشکل مواجه است.

علاقه شدید سینمای ایران به فیلم‌های واقع گرایانه افراطی (hyper-realist) از نگاه کردن به سینمای مستند به دست می‌آید اما من سعی می‌کنم تا آنجا که می‌توانم از آن حالت فاصله بگیرم حتی وقتی فیلمی درباره یک مستند براساس وقایع می‌سازم. من و همکار فیلمنامه نویسم «نسیم» همیشه در مورد این که چقدر می‌توانیم از یک نقطه‌ دید واقع گرایانه دور شویم صحبت می‌کنیم. برای ما، این شکلی از تجربه‌گرایی در سینمای ایران است.

*شما در انتخاب بازیگر چه معیارهایی را در نظر دارید؟

-بسیاری از بازیگران جوان علاقه مند به بازی در سینما هستند که در تئاتر کار می کنند، روش انتخاب بازیگر این چنین است. از نظر من این یکی از روش هایی است که با آن از سینمای محافظه کارانه دور شویم بنابراین به بازیگرهای جوان که برای اولین بار جلوی دوربین می آیند اعتماد می کنم. روش انتخاب بازیگر من ساده است به سالن های تئاتر می روم و فهرستی از بهترین هایشان را بدست می آورم. در همه فیلم های من شما تعداد زیادی بازیگر زن و مرد را برای اولین بار مشاهده می کنید. من در طول کار به تمرین طولانی با بازیگرها علاقه مند هستم، ما همیشه تمرین می کنیم تا صحنه های طولانی فیلم را به راحتی ضبط کنیم.

محمدامین شکاری

انتهای پیام/

بیشتر بخوانید

کاراکتر اصلی «دشت خاموش» از کجا آمده است/ زندگیِ بی‌رنگ کارگرها (مصاحبه با احمد بهرامی)

اولین مصاحبه مجیدی در ونیز/ از انتخاب بازیگران «خورشید» تا یک تونل واقعی