به گزارش خبرنگار صبا، سهراب سپهری از جمله هنرمندانی است که آثارش با اقبال فراوانی از سوی خریداران هنری روبرو می شود و بارها توانسته نامش را بر صدر جدول فروش نمایشگاه ها و حراج های داخلی و خارجی بنشاند.

همان گونه که در دوره های اول، دوم، چهارم، هفتم و نهم حراج تهران، پیشتاز بالاترین فروش ها بوده و در دوره نهم، رکورد تازه خود را به ۵ میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان رساند و توانست عنوان رکورددار ۱۰ دوره حراج تهران را به خود اختصاص دهد.

سهراب در حراج های بین المللی خاورمیانه نظیر کریستیز و بونامز نیز صاحب رکورد است که از آن جمله می توان به حراج هنر مدرن و معاصر خاورمیانه بونامز در ماه مه ۲۰۱۹ اشاره کرد که اثری از سهراب با فروش ۱۸۷٫۵۶۲ پوندی در صدر جدول فروش این حراج قرار گرفت و در بیست و چهارمین حراج کریستیز خاورمیانه نیز با فروش ۲۸۷,۵۰۰ دلاری یکی از آثارش، موفقیت خود را در جابجایی رکوردها تکرار کرد.

از سهراب سپهری ( ۱۳۵۹ – ۱۳۰۷) دو تابلو نقاشی در یازدهمین حراج تهران «هنر کلاسیک و مدرن ایران» عرضه می شود. یکی از این آثار، اثری بدون عنوان با تکنیک رنگ روغن روی بوم و در ابعاد ۷۰×۱۰۰ سانتیمتر است که سهراب آن را در حدود دهه ۱۳۴۰ خلق کرده و امضایش در قسمت پایین و سمت راست تابلو به چشم می خورد.

این اثر در سپتامبر ۱۹۶۳ در هفتمین بینال سائوپائولو برزیل ارایه شد و اکنون به مجموعه خصوصی محمدعلی موحد تعلق دارد و قیمت کمینه و بیشینه این اثر ۲ تا ۳ میلیارد تومان برآورد شده است.

نقاشی های سهراب سپهری خلاصه نگاری هایی زیبا از طبیعتی بکر، فارغ از حضور انسانی است. نوع منظره پردازی های او به گونه ای بی مکان و بی زمان است که با حذف هر نوع حضور انسانی، ذهن را به سرچشمه حیات سوق می دهد.

اثری که از سهراب در یازدهمین حراج تهران «هنر کلاسیک و مدرن ایران» عرضه می شود، جزو آن دسته از آثار سپهری است که کمینه گرایی فرمی و رنگی در آن به بالاترین حد خود رسیده، به طوری که اثر به انتزاع ناب نزدیک شده است.

تابلو از دو بخش اصلی تشکیل شده است: یکی زمینه که با رنگ تخت خاکستری-قهوه ای پوشیده شده و نقاش برای پوشاندن رد قلم مو در آن هیچ گونه تلاشی نکرده است. دوم بخش های رنگی متمرکز بر سمت چپ تابلو که با انواع تن های قهوه ای، مشکی، سبز و خاکسترهای رنگی با تاش ها و ضربات آنی قلم مو، بافتی نامنظم را ایجاد کرده اند.

وجود این بخش در کنار یکدیگر، خصلتی کلاژگونه به اثر بخشیده است. حضور این دو بخش در کنار همدیگر کمپوزیسیونی قوی و متعادل ایجاد کرده که نشان از قدرت دید و مهارت نقاش دارد. از سویی دیگر استفاده مناسب و استادانه از فضای خالی و خلاء تصویری که از شاخص ترین خصایص نقاشی های سپهری است، در این اثر نیز به خوبی قابل مشاهده است.

آنچه از زبان مدرنیسم به وضوح در این تابلو حاضر است، ارجحیت ذهنیت بر عینیت است. نقاش فارغ از بازنمایی طبیعت گرایانه تلاش می کند روح جاری و ساری در طبیعت را در نقاشی خود تنها به واسطه رنگ و خط نمایش دهد و در این بازخوانی تازه، لزومی بر تقلید عینیت گرایی نمی بیند.

این تابلو پیش از این در اکتبر سال ۲۰۱۷ در حراج کریستیز لندن ارایه شده بود و  اکنون در یازدهمین حراج تهران «هنر مدرن و کلاسیک ایران» با قیمت ۲ میلیارد تا ۳ میلیارد تومان روی میز حراج می رود.

چیرگی ذهنیت بر عینیت، هدف غایی نقاشی سهراب سپهری است. او غالب آثارش را در مرز انتزاع نگاه می داشت تا همچنان موضوع در آنها طنین داشته باشد. رویکرد حسی سهراب به طبیعت از پس دوره های انتزاع در آثارش نمود یافته و بعد بینش انتزاعی را پشت سر نهاده و باز به طبیعت روی آورده است.حضور نیرومند عناصر هندسی و تأثیر آنها در بیان این اثر به خوبی رد پای گذار از دوران انتزاع گرایی را برملا می کند.

برخلاف آثار متاخر سپهری، او در این دوره از آثارش که به دهه ۱۳۴۰ تعلق دارند، ماده رنگ روغنی را غلیظ و پرقشا به کار می گیرد و از پالت رنگ های گرم استفاده می کند. گر چه انسان در نقاشی های سهراب سپهری حضور ندارد، اما هر چه او خلق می کند آکنده از حس و بیانی انسان نماست.