پشت یک عینک دودی؛ بادی وزید، پرنده‌ای به آواز درآمد، سپیده سر زد، درخت به جوش و خروش افتاد، کودکی به خانه برگشت، شک پشت پنجره خانه‌ای به دام افتاد، خاطره‌ای شیرین در جاده‌های بی آب و علف بازگو شد، غبار رنج بر چهره انسان و انسانیت نشست، فصل‌ها یکی پس از دیگر رج خوردند، تقدیر از راز ناگفته خود دست کشید و تکه چوبی بر پهنه دریا رها شد!
