به گزارش خبرگزاری صبا به نقل از واحد ارتباطات و رسانه اداره کل هنرهای تجسمی، کوروش آریش سرامیست و دبیر اجرایی دوسالانه ملی سرامیک ایران در گفتگویی به مسائل مطرح در فراخوان این رویداد از جمله رویکرد و درون‌مایه این دوسالانه پرداخت.

این هنرمند درباره مخاطب‌شناسی دوسالانه و چگونگی جذب مردم به این رویداد گفت: درباره این مسائل در شورای سیاستگذاری صحبت شده است و ماحصل این صحبت‌ها سوق یافتن رویکرد دوسالانه به سمت رسانه سرامیک است.

وی با بیان آن که اصولا با شنیدن واژه رسانه ذهن ما به سمت مقولاتی چون رادیو و تلویزیون معطوف می‌شود، درباره مفهوم رسانه سرامیک افزود: ما به روزنامه واژه رسانه را اطلاق می‌کنیم و هیچ‌گاه به کاغذ نمی‌گوییم رسانه. یا مصداقی‌تر، شما به محتوای برنامه رادیو، رسانه می‌گویید نه به دستگاه رادیو. امروزه هنر نیز به عنوان یک رسانه تلقی می‌شود؛ چون نقش پیام‌دهی را برعهده دارد. تفاوت رسانه هنر با دیگر رسانه‌ها آن است که رسانه ای یک‌طرفه نیست؛ بلکه دوطرفه است. هم اثر هنری پیامی را منتقل می‌کند و هم اینکه انتقال پیام منوط به خوانش مخاطب است. به عبارتی قصد اثر هنری انتقال پیام مستقیم نیست.

آریش با اشاره به اینکه در هنر قرار است درک اثر به مخاطب سپرده شود، ادامه داد: سرامیک نیز به مثابه هنر چنین قابلیتی دارد. سرامیک البته از مقبولیت تاریخی در کشور ما برخوردار است و می‌تواند طیف وسیعی از مخاطبان را به سمت خود جلب کند تا مخاطب در دریافت اثر مشارکت کند. رویکرد ما در این دوسالانه نیز سرامیک به مثابه رسانه است.

این سرامیست بیان کرد: وظیفه هنرمند ایجاد پیوند و دیالکتیکی میان هنر و تکنیک است و نباید اثر صرفا یک وجه داشته باشد. همچنین مخاطب سرامیک، مخاطب‌ خاص‌تری به حساب می‌آید. اگرچه سرامیک در ایران مخاطبان بسیاری دارد و اولین قدم برای ارتباط فراهم است. دومین قدم بستگی به کار هنری و خوانش مخاطب دارد. هرچه مخاطب تخصصی‌تر ببیند، خوانش بهتری خواهد داشت و به دغدغه مدنظر خالق نزدیک‌تر می‌شود. اگر دورتر باشد بالطبع کمتر پیام را دریافت می‌کند. سرامیک بستر گفتگوی دوطرفه فراهم می‌کند.

وی درباره مفهوم خودکاوی که به واژه‌ای مهم در فراخوان بدل شده است با اشاره به تجربه و آزمون‌های هنرمند در طول مسیر هنریش، خاطرنشان کرد: هنرمند از برآیند این‌ها به بیان شخصی می‌رسد. بیان شخصی داشتن لازمه هنرمند بودن است. این به معنای داشتن یک ژانر خاص نیست، چرا که هنرمند می‌تواند در دوره هنریش ژانرش را تغییر دهد. بیان شخصی هویت هنرمند است که امری لازمه و ثابت است.

این هنرمند اضافه کرد: آنچه مدنظر است، آن است که هنرمند با توجه به عمل خودکاوی دغدغه و تأثیرات رویدادها را با بیان شخصی در اثری هنری ارائه دهد.

آریش در پاسخ به این پرسش که چرا دوسالانه به‌طور ویژه روی این مفهوم تمرکز دارد، در حالی که این مساله از نظر تاریخی وجود داشته است، گفت: اینجا منظور از خودکاوی آن نیست که شما همه پیش‌فرض‌های پیشین خود را کنار بگذارید و به یک شهود برسید. قرار نیست شما به یک شهود دکارتی برسید. در اینجا شما باید مقدمات و رویدادهایی داشته باشی که براساس آن‌ها تحلیل کنی. به فرض نبود هیچ چیز و اندیشیدن از نقطه صفر خودکاوی مدنظر شکل نمی‌گیرد.

وی در پایان درباره شرایط روز از جمله کرونا و تاثیر آن بر دوسالانه تصریح کرد: این رویداد نشان می‌دهد همین اتفاقات نامتعارف چه تأثیری بر هنرمند گذاشته است. حال این که تصویر وضعیت امروز در آثار دوسالانه نمود داشته باشد یا نه، بستگی به هنرمندان دارد و البته شورای انتخاب آثار نیز براساس تم و رویکرد دوسالانه دست به انتخاب و داوری آثار ارسالی می‌زند.

یازدهمین دوسالانه ملی سرامیک ایران آبان‌ماه سال‌جاری در فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود.

انتهای پیام/