امیر جدیدی هنرمند عکاس با اشاره به پروژه های عکاسی که در دوران کرونازدگی انجام داده است به خبرنگار حوزه تجسمی خبرگزاری صبا گفت: از کنسرت های آنلاین شب های اول کرونا در برج میلاد، مراسم تدفین، دریا در زمان قرنطینه و… عکاسی کردم.

وی افزود: یک بخشی از کار که متفاوت با دیگر بحران ها بود اینکه، ما در اتفاقاتی چون زلزله، سقوط و… پس از وقوع حادثه عکاسی می کنیم یعنی بلا رفع شده و با عکاسی کردن حکم راوی را داریم اما کرونا اینطور نبود یعنی در دل ماجرا بودیم و آنلاین عکاسی انجام دادیم و البته متفاوت ترین بخش کار این است که تمام اطرافیان و نزدیکان که با آن ها مراوداتی دارید تخت تأثیر قرار می گیرند.

این عکاس با اشاره به اتفاقات عجیب در حین عکاسی های کرونایی، بیان کرد: در غسالخانه ای در شمال ایران عکاسی می کردم اینقدر تحت تاثیر رفتار این عزیزان قرار گرفتم که به خودم می گفتم روزی که از دنیا می روم دلم می خواهد آن ها من را غسل دهند. آن ها خلوص نیت، دست از جان شستن، احترام و آرامشی عجیب داشتند و دقیقا انگار کسی که عزیز خود را غسل می دهد رفتار می کردند.

جدیدی در پاسخ به این پرسش که انگیزه و جرات عکاسی از چنین ماجراهایی از کجا نشأت می گیرد، گفت: عکاسانی که مستندکار هستند همیشه چنین کارهایی می کنند و خطرات فراوانی را به انواع مختلف به جان می خرند اما چون کرونا جهان شمول تر بود بیشتر از بقیه دیده شد و به چشم آمد و به تبع آن، عکاسانی که کرونایی کار کردند دیده شدند. به عنوان نمونه خود من پس از کرونا برای عکاسی آتش سوزی جنگل های خاییز رفتم که به مراتب سخت تر و خطرناک تر بود اما مانند کرونا دیده نشد.

این عکاس در پایان با اشاره به ویژگی دریای شمال در زمان کرونا اظهار کرد: زمانی که برای عکاسی به دریا رفتم ورودی ها را بسته بودند ولی بالاخره پس از رایزنی های فراوان، اجازه ورود دادند. در آنجا نمونه عینی همان حرفی که می گفتند کرونا نشانه آخرالزمانی دارد در دریای کرونازده دیدم. خلوت و سکوتی محض که معنادار بود و دریایی را که همیشه نشانه زندگی، آزادی و سلامت است گونه دیگری می دیدیم.

انتهای پیام/