دسته نخست، مناظر طبیعی است که فضایی آکنده از نور و رنگ را در ساحتی ذهنی ارائه می دهند. نقاش در عین تعلق به مرزهای عینیت سعی در فراتر رفتن از آن را دارد. گویا این خود شکوفا شدن طبیعت، مرزهای خیال انسانی را فراتر برده و از ناکجای ذهن نقاش به سمت یک رویداد درونی حرکت کرده است.طبیعتی که در عین عظمت، حامل خشونتی سرد و ساکت است. تکنیک استادانه رنگ و روغن در تابلوهای کوچک و بزرگ امدادیان عرض اندام می‌کند و در اختیار جهان ذهنی و زاییده آرامش درونی است.

مکتب مدرنیسم که هنرمند را در جایگاهی والا می‌نشاند باری سنگین و بی پیرایه از اخلاقیات انسانی بر دوش‌اش می‌گذارد و او را به تبعیدی خودخواسته دعوت می‌کند. تبعیدی به‌دور از هرگونه نگاه به گستره اجتماعی به‌صورتی مستقیم و بدون پرده پوشی.

آثار دسته دوم نقاش، طبیعت بیجان‌هایی است که در فضای بسته شکل گرفته اند. نگاه هنرمند به اشیا در قالبی اسطوره‌ای فرم را به گونه‌ای عظمت بخشیده است که در گریز از نور و بافت و شکست‌‌های فضای هندسی، ترکیب‌بندی‌های محکمی را رقم می‌زند. نقاش در این  آثار به‌سختی از فرم واقعگرایانه گریخته است و در مرزهای تجربه شخصی خود گام می‌زند.

در سومین دسته آثار مخاطب شاهد حضور انسان است. انسانی که در جایگاهی برابر با طبیعت زیستن خود را رقم زده است. ماهیگیرانی که در میان امواج نور و آب غوطه می‌خورند، افق‌های بلند این مناظر، شاعرانگی وسیعی در تجربه زیبایی شناسانه بیننده شکل می‌دهد که مرزی بین درون و برون ندارند.»