محمودرضا رحیمی کارگردان و نویسنده تئاتر که چندی پیش به ویروس کرونا مبتلا شده بود در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر صبا از روند بهبود خود گفت: میان کلاس‌های آنلاین خود مجبور بودم کلاس‌هایی را به صورت حضوری برای کسانی که در تهران بودند برگزار کنم و متاسفانه ۳۰ روز پیش به ویروس کرونا مبتلا شدم. درحال حاضر شرایط رو به بهبودی است ولی ضعف جسمانی ناشی از این بیماری همچنان وجود دارد و حس بویایی و چشایی‌ام هنوز کامل برنگشته است.

وی درباره آخرین فعالیت‌های خود توضیح داد: یک متن بلند ۲۰۰ صفحه‌ای اقتباسی را با هم‌کاری همسرم نازنین گودرزی برای اجرا آماده کرده‌ایم. همچنین هفت متن کوتاه از نمایشنامه‌های برتر دنیا با همکاری نازنین گودرزی ترجمه شده است که بیشتر کار ترجمه این آثار را همسرم‌ انجام دادند و من بازبینی و ویرایش را برعهده داشتم. همچنین سه نمایشنامه مشترک با ایشان نگارش کردیم که یکی از آن‌ها مربوط به یکی از محلات قدیمی تهران در زمان جنگ است.

این کارگردان درباره برگزاری کلاس‌های آموزشی گفت: ۱۰ ماه است که درآمد خوبی نداشته‌ایم و از حمایت خانواده بهره‌مندیم. بعضی از دوستان هم هستند که این حمایت‌ها را ندارند و اوضاعشان ناراحت کننده است.

این استاد دانشگاه و پژوهشگر درباره جایگاه کلاس های آنلاین در آموزش جدید توضیح داد: کلاس‌های آموزشی به صورت آنلاین در حوزه‌های مطالعات، کارگردانی و بازیگری برگزار می‌شوند و اگر بتوانیم در حوزه مطالعات، معرفی منابع و دیدن فیلم همراه هنرجوها باشیم حداقل اسم‌ تئاتر را برقرار نگه می‌داریم؛ کاری که در همه جای دنیا انجام می‌شود.

رحیمی با تاکید بر اینکه در این مدت ثابت شد که خانه تئاتر به هیچ عنوان توانایی فعالیت صنفی ندارد، بیان کرد: حدود ۳ ماه است که از هیات مدیره خانه تئاتر استعفا داده‌ام البته دوره‌مان هم‌ تمام شده بود و امکان رای‌گیری مجازی برای خانه تئاتر فراهم‌ نبود. عمیقا احساس می‌کنم ما نیاز به یک صنف مقتدر داریم؛ صنفی که عده‌ای تلاش نکنند جلوی فعالیت‌ها را بگیرند و فقط یک عده حرف خود را به کرسی بنشانند. فقط خانه تئاتر نباید فعالیت صنفی کند بلکه هر فرد تئاتری می‌تواند این کار را انجام دهد و برای دریافت حق و حقوق خود از سه قوه درخواست کند.

وی افزود: حق و حقوق مدنی هنرمندان هیچ ارتباطی با فعالیت‌های سیاسی ندارد و نباید با این بهانه جلوی فعالیت‌ها گرفته شود. ما باید بتوانیم صدای خود را به گوش دولتمردان برسانیم. درحال‌حاضر ۱۰ ماه است عده‌ای از ما هیچ دستمزدی دریافت نکرده اند در صورتی که در این مملکت درس خوانده و زحمت کشیده اند و ما فراموششان کرده ایم. کمک هزینه‌ یک میلیون تومانی برای ۱۰ ماه بیکاری هیچ دردی را دوا نمی‌کند.

این نویسنده تئاتر با بیان ناکارآمدی موسسه‌های هنری در حمایت از هنرمندان متذکر شد: علی‌رغم اینکه حدود بیست سال از عمر خانه هنرمندان، خانه‌های تئاتر، موسیقی و سینما  می‌گذرد اما هنوز حکومت فراموش می‌کند که عده ای هنرمند هستند که باید قرصی نان بخورند و کسب درآمد کنند. باید همه این خانه‌ها تعطیل شوند زیرا نه تنها نتوانستد به خوبی از اعضای خود حمایت کنند بلکه با ساده‌انگاری نشان دادند که همه چیز خوب است. متاسفانه اکثر صنف‌های ما توسط کسانی اداره می‌شوند که یا بازنشسته‌اند یا از جای دیگری دستمزد می‌گیرند و این موضوع را درک نمی‌کنند که عده‌ای بعد از چند سال کار هنری هنوز در شرایط بحرانی حقوق ثابتی ندارند.

رحیمی در پایان متذکر شد: تئاتر خصوصی ما همه‌اش استیجاره‌ای بود و به دلیل نداشتن درآمد با همه‌گیری ویروس کرونا چه سالن‌هایی با چه خروجی‌های خوبی به مدت ۱۰ ماه تعطیل شدند. امیدوارم‌ بزرگ‌ترهای ما دست از مماشات بردارند و حقایق را بازگو و از هنرمندان حمایت جانانه کنند.

ندا زنگینه

انتهای پیام/