مریم کاظمی نویسنده و کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر خبرگزاری صبا درباره آخرین فعالیت‌های هنری خود گفت: این روزها همه سعی می‌کنیم فعالیت‌هایی داشته باشیم ولی درمورد آینده و اینکه کارهای فعلی ما به کجا خواهد رسید و آیا قادر خواهیم بود نتیجه کارهایمان را ببینیم، نمی‌توان با قطعیت صحبت کرد بنابراین به شما خواهم گفت چه کارها و فعالیت‌هایی انجام می‌دهم اما نمی‌توانم نتیجه را پیش‌بینی کنم، فقط امید و آرزوهای خود را با شما عنوان می‌کنم.

وی ادامه داد: در حال حاضر تمرکزم روی چندین فعالیت است. بعد از اینکه اجرای نمایش «کلوچه دارچینی» در سینما تئاتر کانون پرورش فکری متوقف شد در واقع ما دو کار را تعطیل کردیم؛ کار دوم که تعطیل شد تمرین و آماده‌سازی نمایش «ماه پیشونی» بود که برای اجرا در همان سالن در بهار ۹۹ برنامه‌ریزی شده بود بنابراین یکی از فعالیت‌های جدی آغاز سال ۹۹ که از تابستان سال گذشته برای اجرای آن برنامه‌ریزی کرده بودیم ناگهان از بین رفت و در بلاتکلیفی بعد از آن توانستیم یک دوره کلاس‌های تئاتر کودک و نوجوان را به صورت مجازی پیش ببریم فقط با این هدف که همدیگر را گم نکنیم و کنار هم باشیم.

امیدوارم زمستان را از دست ندهیم

او درباره برگزاری کلاس‌های بازیگری خود توضیح داد: در اواخر تابستان و پاییز همزمان با بازگشایی تئاترها و آموزشگاه‌ها، تصمیم گرفتم ادامه کلاس‌ها را به صورت حضوری برگزار کنم و اطلاع‌رسانی و ثبت‌نام را از آبان شروع کردم ولی با اطلاعیه تعطیلی قطره چکانی و هفته به هفته کارمان عقب افتاد و عملا تا الان که ماه آخر پاییز است نتوانستم کلاس‌هایم را شروع کنم. این تعطیلی‌های ناخواسته شامل آموزشگاه‌هایی که به عنوان مربی در آن‌ها فعالیت می‌کنم هم می‌شود ولی امیدوارم زمستان را از دست ندهیم. فعالیتی که در این کلاس‌ها دنبال می‌شود آماده‌سازی نمایش‌هایی است که برای کار روی صحنه آماده‌اند و شامل ۹ نمایش مختلف از نویسندگان مختلف می‌شود. فعالیت تمرینی ما برای آماده سازی اجرا در قالب کلاس‌های ۱۰ جلسه‌ای تعریف می‌شود که شروع و پایانی داشته باشد و به صورت ترمی با مدت زمان مشخص پیش برویم.

وی افزود: در نظر دارم این نمایش‌ها را در زمان مناسب که امکان گردهمایی وجود داشته باشد روی صحنه بیاورم و هنرجویان پایانی خوش برای صبر و تلاش و همتشان در ادامه کلاس‌ها به یادگار داشته باشند و هر شغلی را که در آینده انتخاب می‌کنند بدانند که به پایان رساندن هر فعالیتی مستلزم تحمل و گذشتن از سختی‌ها است؛ سختی‌هایی که گاهی مثل همه‌گیری ویروس کرونا قابل پیش بینی نیستند. بعد از اولویت کار هنرجویانم برای اجرا در سال آینده، پیش بینی دو نمایش دیگر در گروه تئاتر مستقل را کرده ایم که نمایش «علاء الدین و سیندرلا» در زمینه کودک و نوجوان و نمایش «همین که هست»در حوزه تئاتر بزرگسال است. فکر کردن به این کارها و برنامه‌ریزی برای تولید آن‌ها جدی‌ترین فعالیتی است که درحال حاضر دارم و آرزو می‌کنم همه چیز خوب و امیدوارانه پیش برود.

کاظمی با بیان اینکه جدی‌ترین فعالیت این روزهایش برنامه‌ریزی کلاس‌های بازیگری کودک و نوجوان است، خاطرنشان کرد: معمولا کلاس‌هایی که شروع می‌کنم با برنامه‌ریزی یک ساله با توجه و رعایت زمان و ساعات مدرسه بچه‌ها و با هدف اجرای نهایی شکل می‌گیرند. ضمن اینکه چنانچه به موازات برنامه‌های آموزشی، کاری را روی صحنه ببرم سعی خواهم کرد امکانی فراهم کنم هنرجویانم برای تجربه صحنه‌ای و تقویت اخلاق گروهی در کنار یک گروه حرفه‌ای تئاتر کار کنند و دوباره به آموزش برگردند مثل گذراندن یک اردو یا طرح. در حال حاضر همه کلاس‌ها وارد پروسه کار روی نمایش (متن و حرکت) شده اند و امیدوارم با خبرهای خوب اجتماعی مبنی بر کمرنگ شدن خطرهای دورهمی‌ها و اجتماعات برای تاریخ دقیق اجراها اطلاعیه بدهیم.

راهی که از جاده مستقیم ما را به درآمد اندک تامین معیشت رهنمون کند مسدود شده است

این کارگردان تئاتر درباره وضعیت حوزه تئاتر و هنرمندان از زمان همه‌گیری ویروس کرونا بیان کرد: در این مورد بسیاری از هنرمندان، مدیران و دست اندرکاران تئاتر در مصاحبه‌های مختلف صحبت کرده اند و مشکلات ریز و درشت از زبان خیلی از صاحب‌نظران که به طور حقیقی با آن مواجه اند، گفته و تحلیل شده است بنابراین من هم جز تایید آن‌ها نمی‌توانم روش دیگری برگزینم. به طور کلی وضعیت کاری ما در سه زمینه، معیشت، فعالیت‌های اجرایی جاری و فعالیت‌های اجرایی آینده طبقه‌بندی می‌شود. موضوع جشنواره‌ها هم مثل همیشه بحث برانگیز است. ما همه اول می‌خواهیم زندگی کنیم یعنی نان و پنیر و پیازمان را بخریم و سقف بالای سرمان را نگه‌داریم. در چند ماه اخیر بسیار تلاش کردیم و چون تلاش‌هایمان موفق نبود. برای کسب درآمد به پیدا کردن کاری برای خودمان اندیشیدیم، در شرایط خطرناک بیماری و تورم خطرناک‌تر اقتصادی، دور هم جمع شدیم و تمرین‌ها و اجراهایی را آماده کردیم که بتوانیم پول‌هایی را که وعده داده شده بگیریم زیرا راهی که از جاده مستقیم ما را به درآمد اندک تامین معیشت رهنمون کند مسدود شده است.

مظلوم‌ترین دشمن، ویروس کروناست!

وی افزود: بعضی از ما ممکن است به طور اتفاقی خوش‌شانس‌تر بوده و توانسته باشیم با جلب حمایت دوستانمان که در ارگان‌های دارای فعالیت می‌کنند، به جشنواره برویم، سفارش نویسندگی، کارگردانی، بازبینی و بازخوانی بگیریم و کمی مشکلاتمان را حل کنیم. بعضی‌ها هم قول‌هایی داده‌ایم که نمی‌دانیم آیا قادر به انجام آن‌ها هستیم یا خیر. در این میان آینده نامعلوم کاری ما بسیار نگران کننده است و مظلوم‌ترین دشمن، ویروس کروناست. باید از تصمیمات غلط، برنامه‌ریزی‌های انحصاری برای جداسازی خودی و بیگانه، بخشنامه‌ها و شیوه‌نامه‌های غیرکارشناسی که بذر آن در همین روزهای مظلوم کرونایی درحال کاشتن است بترسیم، باید از همدیگر بترسیم، از جنگی که به راه خواهد افتاد، از راندن و هل دادن یکدیگر زمانی که موقع تقسیم غنائم برسد. این را از همین الان می‌توان پیش‌بینی کرد. ببینید سلاح‌های حرفه‌ای‌مان چگونه ناعادلانه تقسیم می‌شود. می‌توانید حدس بزنید وقتی از رودخانه کرونا بگذریم چه بیماری هایی جدیدی ما را فرا خواهد گرفت.

او درباره عواقب تعطیلی تماشاخانه‌ها و اوضاع بد تئاتر توضیح داد: همه می‌دانیم دورکاری و تعطیلی‌ها به منظور قرنطینه کردن چه مفهوم و هدف بهداشتی دارد ولی نمی‌توانیم مشاغل را تعطیل کنیم بدون اینکه پشتوانه درآمد و حداقل معیشت آن‌ها را پیش‌بینی کرده باشیم. جدا از اینکه بسیاری از هنرمندان از خانه‌نشینی و کار نکردن لطمه روحی قابل توجهی می‌بینند ولی چنانچه از لحاظ مالی تامین باشیم ریسک بی‌حوصلگی و خرابی روحیه مان را می‌پذیریم اگر هدف کمک به جامعه باشد. ولی همه می‌دانیم که تعطیلی تئاترها و تمرین‌ها و آموزشگاه‌ها وقتی برنامه‌ریزی مدون و حساب شده‌ای پشت آن نیست کمکی به کم شدن همه‌گیری ویروس کرونا نمی‌کند. وقتی بسیاری از ما متوجه می‌شویم از دست دادن شغل‌هایمان با تعطیل کردن مراکز تاثیری در سلامتی و بهداشت جامعه ندارد، اعتراض می‌کنیم و خواهان این می‌شویم که حداقل بگذارید خودمان تصمیم بگیریم با توجه به وضعیت زندگیمان آیا می‌خواهیم روی صحنه برویم یا خیر؟ تعطیلی تماشاخانه‌ها فاجعه‌ای است که در آینده گریبان ما را خواهد گرفت و بیش از پیش ما را بی‌دفاع و ناتوان خواهد ساخت زیرا داریم زمین‌هایمان را می فروشیم، خانه هایمان را اجاره می دهیم و از شهرمان بیرونمان می‌کنند. این زمین‌های صحنه، این خانه‌های افکارمان و این شهر تئاترمان در حال غارت است.

این بازیگر درباره حمایت‌های دولتی و خانه تئاتر از هنرمندان متذکر شد: حمایت‌هایی داشته‌ایم. به پشتوانه خانه تئاتر توانسته‌ایم مطالباتی برای اعضای خانه تئاتر داشته و به دستاوردهایی هم برسیم. حمایت‌های دولتی در قالب صندوق اعتباری هنر تا اندازه‌ای وجود داشته است ولی همه خودشان را برای سه ماه گرفتاری آماده کرده بودند و به دلیل نبودن زیرساخت‌های شهروندی مناسب، برای بیش از این زمان امکانات پیش‌بینی نشده است، بنابراین حمایت‌ها برای سه ماه شاید می‌توانست تعیین کننده باشد وقتی اگر در یک سال تقسیم شود نگران کننده است. ضمن اینکه معمولا حمایت‌های دولتی همه‌گیر نیست و در قالب بخشنامه و شیوه‌نامه و متاسفانه جشنواره تعریف‌های انحصاری و شخصی پیدا می‌کند. فعالیت‌های خانه تئاتر به دنبال فراهم کردن امکانات فراگیر برای اعضا شامل دو بخش می‌شود، اول کمک‌های نقدی و غیرنقدی که به طور مساوی شامل همه اعضا و کارکنان خانه تئاتر می‌شود اعم از خاص و عام که همواره تاریخ مصرف دارند و مقطعی و روزمره است همچنین شامل بیمه‌های درمانی هم می‌شود که تلاش می‌شود سوبسید بیشتری برای اعضای خانه تئاتر در نظر گرفته شود. دوم امکاناتی است که به برنامه‌ریزی‌های رفاهی و اجتماعی دراز مدت با هدف دستیابی در آینده نزدیک مربوط می‌شود و هیات مدیره‌ها و بازوی اجرایی آن یعنی مدیرعامل‌ها با استفاده از اعتبار خانه تئاتر و به پشتوانه آن برای دریافت این امکانات رایزنی و مشاوره می‌کنند که به اندازه توانایی اعضا در برخورداری از این امکانات حق انتخاب به آن‍‌ها می‌دهد.

کاظمی در پایان برای بهبود وضع موجود پیشنهاد کرد: همه جشنواره‌ها کوچک و بزرگ باید تعطیل شوند و بودجه آن‌ها در کنار بودجه‌های تولیدات همه ارگان‌ها و همه ادارات دپو شود و به صورت مستمری به بخش هنری داده شود. بسیاری از کارمندان ادارات مورد نظر ما خودشان از اعضای جامعه هنری هستند ولی در این شرایط باید به حقوق ماهانه خود بسنده کنند و بودجه را در اختیار تولیدکنندگان واقعی آثار هنری قرار دهند که اکنون واقعا بیکار هستند، کسانی که اگر نباشند هیچکدام از ادارات و مراکز فرهنگی-هنری توجیه اجرایی ندارند و می توانند به راحتی تعطیل شوند.

ندا زنگینه

انتهای پیام/