تناقض شدید هویتی بین فضاهای سه‌گانه و بیگانگی با فضای عمومی، اهمیت و جایگاه زندگی در فضای خصوصی یا همان فضای اول (محل سکونت) را در ایران دو چندان کرده است. اکثر تجربه‌های زندگی در فضای عمومی به درون خانه‌ها کشیده شده و زندگی عمومی و خصوصی در هم تنیده شده است. خانه هویتش را به عنوان مکانی خصوصی برای آرامش و آسایش از دست داده و به ترکیبی نا‌ آشنا از خانه- رستوران، خانه-سینما، خانه- اداره، خانه- استدیو و … تبدیل شده است. خانه همه‌جاست. هم فضای سکونت است و هم فضای کار. هم فضایی برای تفریح و هم برای تعاملات اجتماعی.

مجموعه‌ «عدم تشخیص موقعیت» تفسیری از زندگی فردی و اجتماعی من در تهران امروز است. شهری که خیابان‌ها و کوچه‌هایش هر بار موقعیت متفاوتی را به من تحمیل کرده است. خانه‌ من نیز شب‌ها و روزها مدام در حال تغییر شکل است، تغییری که من از بیرون خانه با خود می‌آورم. عدم پایداری و تغییر مدام فضاها، هویت خانه‌ام را هر بار نسبت به تجربه‌ زندگیِ روزانه تغییر می‌دهد. یک چهار دیواری که تلفیقی از قلمروهای زیستی مختلف است.

تمامی آثار این مجموعه در خانه من عکاسی شده است. در ۳۵ قاب این مجموعه سعی کردم تا چند‌شکلی خود و بی‌شکلی خانه‌ام را به نمایش بگذارم. خانه‌ من قابل تشخیص نیست؛ اینجا کجاست؟ خانه‌ای روشن با نورهای درخشان؟ یا اتاقکی نمور و مه گرفته؟

رئوف دشتی.»

انتهای پیام/