به گزارش صبا به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ایرج عنایتی زاده رییس گروه ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران گفت: بالغ بر ۱۵۰ نسخه ترجمه شده به زبان‌های روسی، انگلیسی، آلمانی و ایتالیایی و تعدادی تفاسیر و نقدهایی از شاهنامه فردوسی در کتابخانه ملی ایران نگهداری می شود. یکی از قدیمی‌ترین نسخ چاپ شده شاهنامه، «شاهنامه هوتن» نام دارد. اصل این کتاب در دوران صفویه در زمان شاه اسماعیل صفویه نوشته شده است و به شاهنامه شاه طهماسب نیز معروف است.

وی ادامه داد: عده‌ای از کاتبان دوره صفویه نگارش این شاهنامه را به انجام رساندند. اما پس از چندی این کتاب ناپدید شد تا اینکه این شاهنامه در سال ۱۹۰۳ در نمایشگاهی در پاریس به نمایش گذاشته شود، هوتن یک فرانسوی علاقمند به فرهنگ ایران در سال  ۱۹۵۹ میلادی این نسخه را از فردی به نام بارون روچلید خریداری می کند و از آن پس شاهنامه به «شاهنامه هوتن» معروف می‌شود.

رییس گروه ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران اضافه کرد: نسخه موجود در تالار ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در سال ۱۹۸۱ میلادی توسط شخصی به نام «برنارد دیکسون» استاد مطالعات خاورشناسی عصر صفویه ترجمه شده است که با کمک دانشگاه هاروارد نسخه ای را از روی اصل کتاب به زبان انگلیسی در دو جلد به چاپ رسانده است.

عنایتی زاده گفت: پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نسخه اصلی شاهنامه شاه طهماسب با تعداد صفحات کمتر به ایران بازگشته است و تاکنون مراجعین بسیاری شامل پژوهشگران، ایرانشناسان و سایر اهالی علم و دانش متقاضای استفاده از این اثر هستند. چندین نسخه خطی معروف از شاهنامه فردوسی در کنار نسخ چاپی و ترجمه شده وجود دارد؛ اولین ترجمه ها از شاهنامه به زبان های عربی و ترکی صورت گرفته و سپس به زبان های دیگر از جمله اروپایی ترجمه شده است.

او ادامه داد: نسخه شاهنامه مسکو، لندن و فلورانس از دیگر نسخه های دست نویس از این اثر نفیس است. تاریخ کتابت نسخه فلورانس به گذشته های دور باز می‌گردد و به روایتی کتابت این اثر نفیس و قدیمی به سال های ۱۲۱۷ میلادی باز می گردد. شاهنامه به عنوان اثری حماسی، تاثیرگذاری ویژه ای بر ادبیات حماسی غرب گذاشته است و مطالعات تطبیقی زیادی را در غرب برای افرادی که در حوزه زبان و ادبیات فارسی مطالعه می کردند ایجاد کرد.

رییس گروه ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران گفت: در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نسخه‌های متعددی از شاهنامه فردوسی وجود دارد که عمدتا شامل زبان‌های انگلیسی، آلمانی، روسی و ایتالیایی می شود، اما در این بین آلمانی‌ها در حوزه زبان و ادبیات فارسی در زمینه ترجمه آثار در مقایسه با سایر کشورها پیشگام بوده اند.

عنایتی زاده اضافه کرد: در تالار ایرانشناسی و اسلام شناسی کتابخانه ملی ایران چندین نسخه نفیس وخاص وجود دارد که می توان به ترجمه دوجلدی از شاهنامه مربوط به سال های ۱۸۲۰ میلادی می‌شود، این اثر را شخصی به نام «یوزف فون گورس» در دو نسخه در برلین به چاپ رسانده است؛ همچنین دیگر اثر ترجمه شده از شاهنامه فردوسی مربوط به سال ۱۸۵۵ را فردی به نام «آدولف فریدریش فون شاک» ترجمه کرده است.

او ادامه داد: همچنین در سال ۱۸۹۰ ترجمه ای از شاهنامه فردوسی توسط «فردریش روکرت» صورت گرفت که این منبع نیز در تالار ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران وجود دارد.

رییس گروه ایرانشناسی و اسلام شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران یادآور شد: در سال‌های گذشته از کتاب‌های آلمانی در این زمینه، فرهنگ واژگان «فریتز ولف» آلمانی نیز به چاپ رسیده است که در سال ۱۹۳۵ میلادی به چاپ رسیده است و جزو منابع خاص در حوزه فرهنگ لغات شاهنامه است.

انتهای خبر/