به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری صبا، محسن محمدی نویسنده، روزنامه‌نگار، منتقد، کارشناس حوزه رسانه و دبیر سابق سرویس رادیو و تلویزیون روزنامه جام جم به بهانه انتخابات ریاست جمهوری در یادداشتی به سریال «غیر علنی» به کارگردانی مهرداد خوشبخت و تهیه‌کنندگی رضا جودی پرداخته است.

داستان این سریال مربوط به رقابت انتخاباتی سه جوان است که یکی از آن‌ها عشق به یک دختر را در دل دارد و پیروزی خود را در انتخابات به منزله اثبات خود به خانواده دختر می‌داند.

در متن این یادداشت می‌خوانیم: «تا به امروز عالم سیاست و هر چه که به وادی پولتیک تعلق دارد، کمتر دستمایه ساخت سریال‌های تلویزیونی قرار گرفته است، مگر در قالب و شمایل خشک و رسمی و عصا قورت‌داده. معمولاً وجه امنیتی هم در این سریال‌ها به بُعد سیاسی ضمیمه بوده و حاصل کار، یک اثر نمایشی سیاسی- امنیتی شده با کاراکترهای رسمی در چهارچوبی خشک و جدی. در این میان استثنائاتی وجود دارند به اندازه انگشتان یک دست (تاکید می‌کنم فقط یک دست) آن هم خوش‌بینانه، که سیاست را محمل سرگرمی و خنده قرار داده‌اند و سریال‌هایی را ساز کردند در ژانر کمدی با تم سیاسی. در میان همین انگشت‌شمار سریال، سه مجموعه نمایشی هم داشته‌ایم که با انتخابات شوخی کرده‌اند و اتفاقاً بیش و کم موفق هم بودند و آثاری شده‌اند مقبول و دل‌خواسته. مثالش می‌شود چک برگشتی، پایتخت ۴ و البته «غیرعلنی».

مینی‌سریال مهرداد خوشبخت برای نقب زدن به عالم سیاست و شوخی با آن، قصه خوبی را برگزیده و مسیر جذابی را در پیش گرفته است. جوانی عاشق‌پیشه (امیررضا پورکریمی) که بر سر راه وصال با محبوب، سنگ‌اندازی می‌بیند برای اثبات خود و توانایی‌هایش به خانواده یار، تصمیم می‌گیرد در انتخابات شرکت کند، به امید زدن دو نشان با یک تیر؛ پیروزی در انتخابات، هم راه را برای رسیدن به محبوب هموار می‌کند و هم، موقعیت سیاسی و وجهه اجتماعی را برایش به ارمغان می‌آورد. همین ماجرای به ظاهر ساده می‌تواند پیرنگ اصلی یک اثر نمایشی جذاب شود، که شده و اسباب ساخت سریال غیرعلنی را فراهم آورده است. اثری نمایشی که در مجموع، نمره قبولی می‌گیرد؛ اما می‌توانست خیلی بهتر از آن چیزی باشد که هست. وجود کاراکترهای فرعی اما تاثیرگذار در اطراف قهرمان اصلی سریال از جمله پدرش (حاج عباس با بازی محمد فیلی) و رئیس ستاد انتخاباتی‌اش (موسی با نقش‌آفرینی مهران رجبی) چاشنی طنز قصه را بالاتر هم برده و بر عیار کمدی بودنش افزوده است. پدر امیررضا که فردی عامی اما سیاست‌زده است امید دارد که با انتخاب شدن فرزندش، حداقل به لحاظ اجتماعی جایگاهی ویژه به دست آورد و موسی هم که می‌داند جوان عاشق‌پیشه از چه بابت پای در وادی سیاست گذاشته، نه او را جدی می‌گیرد و نه کاندیداشدنش را، و ستاد تبلیغاتی‌اش را می‌کند ماوا و مکانی برای ملعبه و سرگرمی.

چینش چنین حال و احوالاتی در بستر قصه، فیلمنامه‌ای جذاب را پدید آورده که ماحصلش شده، غیرعلنی، به عنوان یک مینی‌سریال جمع و جور و در حد خود، جذاب. البته به نظر می‌رسد چنین قصه جذابی جای کار بیشتری هم داشته و چه بسا با جهد و تلاش بر روی فیلمنامه و بسط قصه اصلی و طراحی داستانک‌های جذاب حول و حوش آن و خلق کاراکترهای بیشتر، سریالی تماشایی‌تر با قسمت‌های پُرشمارتر خلق می‌شد که می‌توانست طیف وسیع‌تری از بینندگان قاب کوچک را با خود همراه کند. لازمه اقبال مخاطب به مینی‌سریال‌هایی مثل غیرعلنی، تبلیغات و اطلاع‌رسانی گسترده قبل از پخش است، چراکه بیننده اگر یکی دو قسمت ابتدایی اثر را از دست بدهد، خط اصلی قصه را گم کرده و دیگر بعید است بتواند ارتباط بگیرد و در نتیجه، عطای کار را به لقایش می‌بخشد و به سراغ فیلم و سریال دیگری می‌رود. از سوی دیگر، در چنین سریال‌های کم‌قسمتی فرصت پرزنت کاراکترها و بسط قصه به قدر کفایت وجود ندارد و چه بسا، کیفیت فدای کمیت شود. البته سریال غیرعلنی از این گردنه تقریبا به سلامت عبور کرده و توانسته گلیم خود را از آب بیرون بکشد. اما سوژه بکر و قصه جذاب اثر این قابلیت را داشته که منبسط شود و شاخ و برگ بگیرد. این موضوع شاید به خواست سازنده سریال غیرعلنی، مهرداد خوشبخت بازمی‌گردد که کارنامه پرباری در زمینه کارگردانی تله‌فیلم‌های تلویزیونی دارد و آثار نمایشی جمع و جور و فشرده را بیشتر می‌پسندد.

غیرعلنی به لحاظ ساختاری سریال متوسطی است که از نقطه قوت و امتیاز خاصی بهره نمی‌برد، مگر همان قصه بکر و کمتر دستمالی شده، که اتفاقا تمایز اصلی اثر به شمار می‌رود. ای کاش ساخت سریال‌هایی همسو و در تراز غیرعلنی ادامه پیدا کند که شوخی با عالم سیاست و اهالی‌اش نه خط قرمز است و نه قبح و معذوریتی دارد. در تمام دنیا سریال‌هایی با محوریت موضوعات سیاسی و در قالب‌های مختلف و متنوع ساخته و روی آنتن می‌روند که برخی از آنها حتی در ایران هم جزو پرمخاطب‌ترین بوده‌اند. نمونه‌اش سریال «خانه پوشالی» با بازی بی‌نظیر و به یادماندنی کوین اسپیسی که البته در شش فصل و ۷۳ قسمت از تلویزیون خودمان هم پخش شده است. نه فقط با سیاست می‌توان شوخی کرد که حتی انتخابات هم دارای پتانسیل‌های بالقوه فراوان برای ساخت سریال‌های جدی و کمدی است، البته با در نظر گرفتن همه ملاحظات و باید و نبایدهای معقول و منطقی.

ساخت و به روی آنتن فرستادن چنین سریال‌هایی در ایام خاص از جمله همین روزهای حول و حوش برگزاری انتخابات ریاست جمهوری یا مجلس شورای اسلامی، لطف دیدن آنها را مضاعف کرده و چه بسا عاملی هم باشد در جذب حداکثری آرای مخاطبان. رویکردی که شبکه آی فیلم در پیش گرفت و همزمان با برگزاری انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری و اتمسفر و فضای خاص برآمده از آن، سریال غیرعلنی را بر روی آنتن خود برد تا نه فقط مخاطبان خود را سرگرم کند که از گردونه انتخابات هم عقب نمانده باشد.»

انتهای پیام/