به گزارش صبا، نمایشگاه مجازی عکس و رونمایی از کتاب «آسیب» ۴ تیرماه ۱۴۰۰ همزمان با روز جهانی مبارزه با مواد مخدر به همت دوربین‌.نت افتتاح شد.

مهدی حسینی عکاس و پژوهشگر این مجموعه در گفتگو با خبرنگار تجسمی این خبرگزاری با بیان اینکه تحقیق و پژوهش «آسیب» نزدیک به هشت سال طول کشیده است، گفت: این پروژه ابتدا از یک تحقیق دانشگاهی شروع شد و من بعد‌ها مطالعات خود را در این زمینه ادامه دادم. به واسطه یکی از دوستانم توانستم وارد کمپ‌‌های معتادان شده و با مصرف‌کنندگان مواد مخدر از نزدیک آشنا شوم.

او درباره چالش‌های نزدیک شدن به این افراد برای عکاسی بیان کرد: وقتی برای عکاسی وارد کمپی می‌شوی که ۵۰ نفر دور هم‌ نشسته‌اند، در ابتدای امر ارتباط گرفتن سخت می‌شود، حتی اگر وارد یک مهمانی ساده هم شوی افراد حاضر در مهمانی برای عکاسی واکنش مثبتی ندارند. به عنوان راه‌حل حرف آخرم را همان اول می‌زدم و توضیح می‌دادم که چنین مجموعه‌ای را پیگیری می‌کنم. این جمله را همیشه به آن‌ها می‌گفتم که «شما به من محبت می‌کنید اما منت اصلی را سر جامعه می‌گذارید»، زیرا آن‌ها تجربیات، اتفاقات تلخ و آسیب‌های ناشی از استفاده مواد مخدر را در مقابل دوربین به نمایش گذاشتند. به نظر من دلیل اقناع کردن آن‌ها صداقتی بود که در ابتدای کار داشتم.

این عکاس مستند با اشاره به سه محوری که براساس آن‌ها این مجموعه را عکاسی کرده است‌، توضیح داد: برداشت من از این ملاقات‌ها در سه محور تقسیم شد که با تمرکز بر آن‌ها عکاسی مجموعه را شروع کردم؛ بخش اول خالکوبی، توهم و رویایی‌ست که به مثابه زبان مشترک میان معتادان است. بخش دوم اینکه با توجه به زندگی در محیط اعتیاد و پاتوق‌ها ممکن است قمه یا تیزی بخورند. همچنین بخش سوم تاثیری است که مصرف مواد مخدر بر جسم افراد و مخصوصا دندان و لثه باقی می‌گذارد.

او ادامه داد: در این مجموعه افراد گمنام هستند. برای من‌ مهم نبود که این آدم‌ها چه کسانی هستند و هویتشان چیست، بلکه بیماری اعتیاد مساله من بود و اینکه چه آسیب‌هایی را به جسم این افراد که در مدل بزرگ‌تر بدنه جامعه را تشکیل می‌دهند، وارد کرده است.

حسینی درباره عکاسی از پاتوق زنان اظهار کرد: در عکس‌هایی که از پاتوق‌های زنان گرفتم شما حضور یک زن را نمی‌بینید بلکه المان‌هایی در عکس به ما نشان می‌دهد که یک زن در این مکان حضور داشته است.

او با اشاره به نگاه کلیشه‌ای سینماگران به مساله اعتیاد و فرد معتاد خاطرنشان کرد: در فیلم‌های سینمایی که درباره اعتیاد ساخته می‌شود ما تصاویری کلیشه‌ای مانند خرابه، پاتوق، یک فرد معتاد و کارتن خواب در محله‌های پایین‌شهر می‌بینیم، این پرداختن به مساله اعتیاد نیست اما فیلمی مانند «سنتوری» اعتیاد را در اقشار مختلف و بین هنرمندان نشان می‌دهد. الزاما کسی که درگیر بیماری اعتیاد می‌شود یک‌ کارتن خواب در محله‌های پایین‌شهر تهران نیست، بلکه می‌تواند عضو یک خانواده متمول و متمدن هم باشد. در تصاویر این کتاب دختر پسر ۱۵_۱۶ ساله می‌بینید که از اعتیاد آسیب دیده است و ممکن است مربوط به هر طبقه اجتماعی باشد.

این فعال اجتماعی با بیان اینکه به آثار آسیب‌شناختی تهمت سیاه‌نمایی زده می‌شود، تاکید کرد: واژه سیاه‌نمایی دو رویه دارد؛ یکی اینکه جنبه‌های سیاه و زشت یک مساله را ثبت کنی یا اینکه یک مساله‌ای در ذات خود تلخ است و نمی‌توان جنبه‌های خوب و مثبت آن را ثبت کرد.

این پژوهشگر در بخش دیگری از صحبت‌های خود با بیان اینکه متاسفانه مسئولان کشور خواب‌اند، از بی‌توجهی نهادهای دولتی و خصوصی به مسایل آسیب‌شناختی انتقاد کرد و گفت: من پیش‌تر هم ۲ کتاب با عنوان‌های «جنگ خاموش» و «داستان نیست» منتشر کرده‌ام که هیچ سازمان و ارگان وابسته به رشته عکاسی یا سازمان‌های مردم‌‌نهاد، که بودجه‌های زیادی هم دارند، از هیچکدام از این پروژه‌ها حمایت نکردند.

او افزود: کتاب «آسیب» را هم به صورت مستقل و بدون حمایت مسوولان جمع‌آوری کردم. من برای جمع‌بندی این کتاب‌ها طراحی یاد گرفتم و به صورت انفرادی تمام کارهای یک‌ پروژه را مثل تولید محتوا، ویراستاری، مدیریت و… انجام دادم.

این هنرمند با اشاره به اینکه متاسفانه هنر ما وابسته به دولت شده است، عنوان کرد: هنر سفارشی مایی را که می‌خواهیم کار مستقل انجام دهیم، بیچاره کرده‌ است. تا زمانی که منافعی وجود نداشته باشد یا داخل گروه، سازمان یا جریانی نباشی، جدی گرفته نمی‌شوی. کار ما را سال‌ها به تاخیر می‌اندازند و در آخر به بهانه نبود بودجه آن را متوقف می‌کنند. درحال‌حاضر در رشته‌های هنر پول و رابطه حرف اول را می‌زند و کارهای هنری دچار دور باطل تکرار و کپی‌کاری شده‌اند. هنر ما از جمله عکاسی، موسیقی، سینما و نقاشی باید به مسایل مهم و روز جامعه بپردازند و خلاق باشند.

این فعال اجتماعی در پایان از اهداف خود در پرداختن به این موضوعات اجتماعی مانند تحریم دارو، بیماری ایدز و اعتیاد گفت: من یاد گرفته‌ام که در کار حرفه‌ای خود منشا خیر باشم و لایه‌های زیرین جامعه را بررسی و در عمق مطالب پژوهش کنم. به اتفافاتی مثل اعتیاد و تحریم‌های دارویی می‌پردازم که می‌تواند علل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی داشته باشد، زیرا عمر ما کوتاه است و من‌ این امکان را دارم که با کمک حرفه و دانشی که دارم یک بخشی از تاریخ کشورم را به صورت مستند ثبت کنم. بلکه کسی با دیدن‌ آن‌ها به خود بیاید و وارد چرخه اعتیاد نشود. یا مثلا درباره بیمادی HIV فرهنگ‌سازی کنم که آدم‌ها بدانند با وجود این بیماری می‌شود به زندگی ادامه داد. من رسالتم را نسبت به خود، جامعه و انسانیت انجام می‌دهم.

ندا زنگینه

انتهای پیام/