به گفته اصلانی قرار نیست در این فیلم تاریخ نقاشی بیان شود. مکتب‌ها چندان بینش درون ساختاری ندارند و مسئله ما هم این نیست که این تکنیک‌ها چه هستند؟ نگاره‌های ایرانی هندسه پیچیده‌ای دارند و ما پرسپکتیو ابعاد داریم به جای پرسپکتیو خطی، چون جهان‌بینی متفاوتی داریم. به عنوان مثال کارهای کمال‌الدین بهزاد در مقوله پیچش و بعد هندسی‌اش، ده‌ها برابر هندسی‌تر از کارهای داوینچی است و رمزهای بیشتری دارد. البته به سادگی نمی‌توان این مباحث را اثبات کرد چون در این باره معارض زیاد است و حتی حاضر نیستند درباره این موضوع حرفی بیان شود.

این مستندساز پیشکسوت با اشاره به نظر آبراهام پوپ گفت: پوپ که حدود ۱۶ جلد درباره هنر ایران کتاب دارد، معتقد است که ایرانی‌ها، نقاشی ندارند! اما در تزئین، آدم‌هایی قوی هستند. به نظر من، این دیدگاه توهین به یک ملت است اما هیچکس اعتراضی به این نظر نکرده است. این مساله نشان می‌دهد که چقدر تفکر شرق‌شناسی در مورد هنر ایران، صوری و مبتنی بر نظرات کلاسیک و رنسانس اروپاست. این در حالی است که معیارهای هنر کلاسیک و رنسانس اروپایی در هنر ایرانی جایی نداشته است. ابن هیثم در قرن چهارم واضع پرسپکتیو است در نتیجه ایرانی‌ها با پرسپکتیو آشنا بوده‌اند اما علاقه‌ای به استفاده از آن در نقاشی‌هایشان نداشته‌اند.

این کارگردان در پایان گفت: اسم این مستند را «بنیان‎‌های نگارگری ایران» گذاشتم تا بنیان‌های نقاشی را به تصویر بکشیم و نشان دهیم در نقاشی ایرانی هم مبانی هندسی-ریاضی وجود دارد و هم معانی فلسفی و عرفانی.

انتهای پیام/