«خانه آبی» ناگفته‌های در دل جا مانده است/ روایتی از قطعه علیرضا قربانی پس از ۴ سال | پایگاه خبری صبا
امروز ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ساعت ۱۹:۳۶
طراح و نویسنده قطعه «خانه آبی»:

«خانه آبی» ناگفته‌های در دل جا مانده است/ روایتی از قطعه علیرضا قربانی پس از ۴ سال

رضا موسوی از ماجرای شکل‌گیری قطعه «خانه آبی» به خوانندگی علیرضا قربانی نوشت.

به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری صبا، رضا موسوی طراح و نویسنده قطعه «خانه آبی» به خوانندگی علیرضا قربانی که در سال ۱۳۹۶ منتشر شده است با انتشار ویدیویی در صفحه اینستاگرام خود، از داستان ضبط این قطعه نوشت.

متن منتشر شده بدین شرح است: «ماجرا به ساعت ۷ صبح یک روز جمعه از سال ۱۳۹۶ برمی‌گردد. تنها چند دقیقه زمان برد تا خوانش قصه‌ «خانه آبی» را که ساعتی قبل شروع و تمامش کرده بودم، بپذیرد. علیرضا قربانی همواره پذیرای ایده‌های جدیدی است که با دلش همراه است. هیجان کارهای نو دارد و از این رو هم سهل است هم سخت. او آمد و «خانه آبی» را خواند هم متن را خواند و هم آوای سحرآمیزش را سر داد. عصر آن روز هر سه در استودیو هنر بودیم. همراه با پیمان خازنی که از همان صبح جمعه تا عصر، تم اصلی موسیقی را نوشت. در «خانه آبی» صحبت از ناگفته‌هایی است که در دل جا مانده و فرصت گفتنش از دست می‌رود.»

او در پایان نوشت: «تصاویر پیش روی‌تان بخشی از خرده تصاویری است که با موبایل و بدون برنامه‌ریزی از صحنه‌های ضبط برداشته شده. امیدوارم هرچند ساده و کم کیفیت است به دل‌تان بنشیند.

خانه‌ام آبی است

دیوار روبه‌رو تاریک و

پشت سرم آبی

هر صبح

وقتی یک چشم باز می‌کنم و

چشم دیگرم در بالش خاکستری زیر سرم فرو رفته است

تنها تا فرصت طلوع خورشید

ردّ قلم‌هایت را بر دیوار روبه‌رو می‌بینم

انگار با جذر و مدّ دریا (جزر و مد)

روزهایى که دیوار آبی را رنگ می‌زدی، زنده می‌شوند

سر بر می‌گردانی

صورتت پر از نقطه‌های آبی و لبخند گوشه لبانت سرد است

از نگاهت می‌ترسم …

وسط تابستان، نزدیک غروب

اتاق آبی خالی

من رو به پنجره مقابل باد نشسته بودم

با هر تکان پرده خیالم صدای تو را می‌شنید

غروب، رنگ آبی دیوارها را تیره کرده بود

تصویری خام از حضورت

آنی بود و

آن دیگر نبود

گفتی، نرفته‌ها را باید رفت

خندیدم و با خود گفتم

کدام نرفته را..

خواستم بگویم، من که با تو تمامِ بودنم را رفته‌ام

اما نگفتم …

گفتی آخر در سکوتت حل می‌شوم، تنها می‌شوم، تنها می‌روم

ما که تنها نبودیم

تو بودی، من، … دیوار آبی

اما نگفتم …

قلم مویی که به دست داشتی، چالاک به دیوار کشیدی

خرده‌هاى رنگ به صورتت پاشید

بلند خندیدی

گفتی …

نگاه کن!

مثل همین رنگ‌ها به دیوار پاشیده می‌شوم

باز هیچ نگفتم

تنها نگاهت کردم..

تو مرا از بر بودی

گفتی‌، ‌فرصت گفتن کم است و

فرصت دیدار در خیال

تا ابد…»

خواننده متن و آواز: علیرضا قربانی، آهنگساز: پیمان خازنی، طراح و نویسنده: رضا موسوی، نوازنده پیانو و صدابردار: پیام سوری، مجری طرح: نگین شکیبا، گرافیک: آرادموسوی، مشاور خوانش: ساحل کریمی در ساخت این قطعه همکاری داشته‌اند.

انتهای پیام/

هنوز دیدگاهی منتشر نشده است