به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، شهرام مکری سینماگر بین المللی کشورمان که این روزها برای نمایش فیلم «جنایت بی دقت» به آمریکا رفته است، در یک پست اینستاگرامی از ملاقات با امیر نادری فیلمساز کهنه کار کشورمان و آرزویش برای ثبت نام بزرگان هنر ایران روی صندلی های سالن های سینما به مانند آنچه در آمریکا برای بزرگان سینما انجام شود، نوشت.

متن وی بدین شرح است: «سالن بیلى وایلدر یکى از بخش هاى موزه هامر است که در دل لس آنجلس ساخته شده است. در راهروى آن عکس بزرگى از وایلدر بر دیوار است و داخل سالن یک صندلى قهوه اى در میان ردیف صندلى هاى قرمز به یاد این کارگردان و فیلم نامه نویس بزرگ قرار گرفته که اسم او برآن است.

این صندلى جایى براى نشستن میهمانان نمایش هاى ویژه این سالن است. قبل تر و براى نمایش فیلم «ماهى و گربه» در ۶ سال پیش به این سالن آمده بودم و نمایش «جنایت بى دقت» دومین فرصت را براى نشستن بر این صندلى برایم فراهم کرد. با وجود اینکه مى دانستم آقاى امیرنادرى دعوت هاى عمومى نمایش فیلم را به سختى قبول مى کنند اما تلفنى از ایشان براى آمدن به آنجا دعوت کردم و در کمال ناباورى گفتند که مى آیند.

وقتى به مدیر و برنامه ریز نمایش هاى موزه هامر گفتم که آقاى نادرى امشب مى آید با هیجان درباره فیلم هاى او حرف زد. از اطلاعات زیادش درباره او تعجب کردم. از علاقه نادرى به سینماى ژاپن گفت و از من پرسید آیا مى توان به برنامه اى براى دیدن فیلم هاى ایشان در سالن وایلدر فکر کرد یا نه؟ مرتضى قیدى عزیز کمک کرد و آقاى نادرى را به ما رساند. قابل پیش بینى بود که با آمدنشان حرف از سینما تنها حرف مى شد و به این ترتیب قبل و بعد نمایش فیلم، اسم تعداد زیادى از سینماگران ایرانى برده شد و اسم ها در هواى موزه و سالن سینما و لالالند پرواز مى کرد. نادرى از کیارستمی مى گفت و پاول از کیمیایى و اصلانى مى پرسید. یک تماشاگر از بهروز وثوقى و یکى ازتقوایى، عیارى، فرهادى، پناهى، بنى اعتماد، گله، فردین.

در طول شب به این فکر مى کردم که چه خوب مى شد اگر براى سینماگران ما هم در سالن هاى کشورمان یک صندلى با رنگى متفاوت و اسمى ثبت شده برآن بود. شاید براى تماشاى یک فیلم شانس مى آوردیم و بلیت صندلى انتظامى را مى گرفتیم یا کلارى، نصیریان، اثباتى، آغداشلو، شهید ثالث، حاتمى، خاچیکیان، صیاد، حاتمى کیا، زرین دست، گلستان، بیضایی، فروغ فرخزاد.

این شب طولانى تا دو بامداد ادامه داشت و با قدم زدن در خیابان هاى شهر ستاره ها در کنار آقاى نادرى تمام شد و همچنان فیلم ها و آدم ها مى آمدند و در هوا پرواز مى کردند. آقاى نادرى رفت و به هتل که رسیدم هنوز به صندلى ها و اسامى فکر مى کردم و به اینکه این شهر چقدر سینماگر دیده و چقدر اسم در هوایش پیچیده. سر که چرخاندم جلوى آسانسور و بر دیوار انتهاى راهروى هتل، هیچکاک نگاه مى کرد.»

انتهای پیام/