به گزارش صبا به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، عصر دوشنبه ۲۰ دی‌ماه مراسم یادمان و بزرگداشت عطاالله امیدوار هنرمند فقید در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

در ابتدای این مراسم هوشنگ مهراردلان در سخنانی به حاضران خوش‌آمد گفت و پس از آن ویدئویی از صحبت‌های داراب دیبا معمار، درباره زنده‌یاد عطا‌الله امیدوار پخش شد. دیبا در این ویدئو بیان کرد: او آدمی است که با بزرگ شدن در یک جهان سنتی با آداب و رسوم ایرانی، فرصتی براییش پیش آمد که سیری در هنر ایران و جهان داشته باشد.

وی افزود: ویژگی ممتاز از دید من این است که او صد درصد ضد گیشه است. اینکه می گوید من دانشگاه بودم و چیزی یاد نگرفتم، یک آدمی که خودش فکر می‌کند و به میراث فرهنگی کشورش احترام می‌گذارد این حرف را قبول نمی‌کند. یک استاد اول باید نور درونی داشته باشد هر چیزی وسیله تحقیق و پر از تجربه و شکاندن کلیشه‌ها‌ست.

دیبا با بیان خاطره‌ای اظهار کرد: ورود آدمی مثل او در هر موسسه‌ای یعنی آوردن شهر در آن موسسه و فرد باید خیلی بلندنظر و هنرمند باشد که چنین افرادی را بپذیرد. علاقه او به آواز، موسیقی، فرش، نقاشی، سرامیک، معمار درجه یک بودن، آشنایی با تکنولوژی و …، چگونه کسی می‌تواند همه این‌ها را با هم مخلوط کرده و کاری کند؟ در هیچ موسسه و ارگانی، جایی نیست که فردی بتواند این‌گونه رشد کند.

وی در پایان عنوان کرد: حرف، خوب می‌زنند ولی کسی که هنرمند است حرف اساسی می‌زند و او هنرمند است و در دنیای بزرگ امروز چنین افرادی ارجح هستند.

سپس هوشنگ مهراردلان، متن نوشته سید حسن مهدیان را خواند و در ادامه ویدئویی از صحبت‌های زنده‌یاد عطاالله امیدوار درباره مرحوم هرمزی از اساتید سه‌تار و مرحوم امیرقاسمی از اساتید آواز پخش شد.

بیژن بیژنی نیز در این مراسم بزرگداشت درباره ویژگی‌های شخصیتی عطاالله امیدوار، غزلی از هوشنگ ابتهاج قرائت کرد: شب آمد و دل تنگم، هوای خانه گرفت / دوباره گریه بی‌طاقتم بهانه گرفت/ شکیب درد خموشانه‌ام، دوباره شکست/ دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت / …

در ادامه این برنامه ویدئویی از صحبت‌های زنده‌یاد اکبر عالمی درباره مرحوم عطاالله امیدوار پخش شد. زنده‌یاد عالمی در این ویدئو گفته بود: او به نظر من قبل از اینکه یک معمار باشد، یک موسیقی‌دان، نوازنده و نقاش است. او در هنر سینما و عکاسی نوآوری دارد و خلاق است و به مرتبه ساختارشکنی دست‌یافته است. علاوه بر تمامی این‌ها، به معنی واقعی یک عارف و انسانی پاک، درست، با صفا و راستگو است. او علاوه بر آشنایی با فرهنگ، هنر و دانش غرب، وجب به وجب سرزمین مادری را دوست دارد و می‌شناسد. او خستگی‌ناپذیر است.

سپس لیلی امیدوار، فرزند زنده‌یاد عطالله امیدوار با قدردانی از حاضران درباره پدرش بیان کرد: او عارف، عاشق و شیدا بود ولی از همه بیشتر عاشق مادرم بود و همیشه می‌گفت آدم باید عاشق باشد. تحصیل در دانشگده هنرهای زیبا از بهترین خاطرات او بود و از دوستانش برای ما یاد می‌کرد.

وی اظهار کرد: ارتباطی صمیمی با ما داشت. سلیقه و ایده‌هایش همیشه مورد قبول ما بود و با او بودن به ما خوش می‌گذشت. خانه ما یک مدرسه هنری و یک موزه کوچک بود. من عاشق پدرم بودم و الآن با نگاه به قله دماوند، گوش دادن به موسیقی ایرانی، ‌سه‌تار نوازی، رفتن به موزه و دیدن آثار هنری و شنیدن صدای آواز دخترم، همیشه وجود پدرم را حس خواهم کرد.

در بخش دیگری از این برنامه هوشنگ مهرادلان از منصور فلامکی استاد دانشگاه، دعوت کرد.

فلامکی گفت: عطاالله امیدوار از آغازگران تحول دانشکده هنرهای زیبا بود و آن را ادامه داد و این مسئله در پایان‌نامه او دیده می‌شد. او اولین دانش‌آموخته و شاید تنها دانش‌آموخته دانشکده هنرهای زیبا در رشته معماری بود که به خاطر پایان‌نامه‌اش پای استادان دیگر از دانشکده‌های فنی را به دانشکده ما باز کرد.

وی در پایان تسریح کرد: مهری پاک، رفتاری ارجمند و سخاوتمندانه داشت. هر بار او را به هر مناسبت علمی و آکادمیک می‌دیدم، اولین و بهترین سخن را داشت.

در ادامه این مراسم کوشا وحدتی، قطعه‌ای با ساز تار‌ اجرا کرد و پس از آن فیلمی از گفتگوی زنده‌یادان عطاالله امیدوار و دکتر عهد پخش شد.

پس از آن سید محمد حسن مهدیان معمار، در سخنانی بیان کرد: اعتقادات عطا حول محور الهی قرار می‌گرفت و در چنین مجالسی اولین سخنی که او ایراد می‌کرد خواندن این بیت از کاتبی ترشیزی بود که «ما جمله کاروانیانیم و جهان کاروانسرا/ در کاروانسرا، نکند کاروان سرا». این شعر را با تمام وجود و با اعتقاد کامل بیان می‌کرد.

وی گفت: بسیار خوش زندگی می‌کرد ولی اسیر تعلقات نمی‌شد و دلبسته مطلق به چیزی نمی‌شد.

در بخش دیگری از این برنامه امین امیدوار، فرزند زنده‌یاد عطاالله امیدوار بیان کرد: کارهای پدر همیشه با تکنولوژی‌های روز دنیا همراه بود و گاهی نیز از آن پیشی می‌گرفت. او درک عمیقی از تکنولوژی داشت و با تکیه به فرهنگ ایرانی، آثار نو و تکرارناپذیر خلق می‌کرد. من از ۱۳ سالگی به عنوان دستیار همراه او بودم.

وی ادامه داد: کارهای معماری پدرم همواره با بازی‌های نور همراه بود. وقتی دوربین دست او بود، جان تازه می‌گرفت و دقت زیادی در چاپ عکس‌ها داشت. وقتی تکنیکی به پدرم معرفی می‌شد، تا هفته‌ها در تجربه و خلق اثر غرق می‌شد و تا صبح کار می‌کرد و روند رشد هنر با ابزار دیجیتال برای او روشن بود.

امیدوار در پایان خاطرنشان کرد: پدر فیلم‌های زیادی در حوزه فرهنگی و اجتماعی ساخت و همیشه در حال رقابت با زمان بود و نمی‌خواست خود را از زمان، عقب‌تر ببیند.

در بخش دیگری از مراسم احسان لیوانی، نی‌نوازی کرد.

در پایان این مراسم هوشنگ مهراردلان با نقل قولی از استاد کابلی گفت: عطا مثل هیچ کس نبود، مثل خودش بود.

انتهای پیام/