آرمین امیریان اهتمام‌گر پروژه «می عشق» در گفتگو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری صبا درباره برنامه نمایشگاهی این پروژه توضیح داد: نمایشگاه «می عشق» شامل عکس ها و نگاتیوهایی از چند دهه عکاسی بهزاد دورانی بازیگر و فیلمبردار ایرانی از فیلم های سینمای ایران است که در حال حاضر بخشی از این پروژه در قالب یک نمایشگاه ۱۹ مهرماه در گالری «ایوان» برگزار می شود.

این پژوهشگر و عکاس درباره چگونگی شکل گیری این پروژه پس از چند دهه اظهار کرد: این نگاتیوها مربوط به سال ها پیش است و این که در این سال ها دقیقا چه اتفاقاتی برای آنها افتاده است در جریان آن نیستم، اما چهار سال پیش به صورت خیلی اتفاقی از وجود این نگاتیوها باخبر شدم. آن زمان نگاتیوها مرتب دست به دست می شد و قرار بود افراد مختلف با بهزاد دورانی در اجرای این پروژه همکاری داشته باشند.

وی افزود: اوایل قرار بود تعدادی از این آثار فقط به نمایش درآید و من به دلیل تجاربی که در فضای هنری و نمایشگاهی داشتم، قرار شد برای چگونگی ارائه این آثار به آقای دورانی کمک و راهنمایی های لازم را ارایه کنم اما به مرور احساس کردم که برنامه ریزی نمایش این نگاتیوها مسیر غلطی را طی می کند و در نهایت با لطفی که آقای دورانی به بنده داشتند و دارند، اهتمام گر پروژه شدم و به این ترتیب از اساس برای آن برنامه ریزی کردم و از انتخاب عنوان و نام پروژه تا چگونگی نمایش این آثار را دوباره تعریف و دسته بندی کردم و خوشبختانه در اوایل این مسیر همراهی و همکاری دوستم شادان مرادی باعث شد از حیث مالی، پروژه به حیات خود امیدوار باشد.

امیریان با اشاره به نقش خود در این پروژه گفت: فضای کاری و هنری من به عکاسی و سینما ربط دارد بنابراین دوست داشتم این پروژه، کوششی بی‌ادعا باشد که بخشی به صورت نمایشگاه و بخشی از آن به صورت کتاب ارایه شود.

اهتمام گر پروژه «می عشق» در بخش دیگری از سخنانش درباره وضعیت سلامت نگاتیوها بیان کرد: برخی از این نگاتیوها در طول زمان دچار فرسایش شده و یا نگاتیوهایی سوخته و مخدوش در پروژه محسوب می شدند که به جای حذف آنها، یکی از بخش های اصلی پروژه شدند. اگر چه نگاتیوها ممکن است آثار بسیار شاخصی در هنر عکاسی قلمداد نشوند اما از نظر من، بهزاد دورانی به واسطه حضورش در کنار استاد محمود کلاری فیلمبردار سینما توانسته هم مشق عشق و هم بی آلایش ثبت دید کند.

آرمین امیریان که در طول ۱۳ سال گذشته بیشترین تمرکزش بر عکاسی بوده است، درباره چگونگی ارایه آثار عکاسی در نمایشگاه ها اظهار کرد: ما محدودیت بسیاری در ارایه آثار عکس در ایران داریم و بیشترین محدودیت، محدودیت ایده و ذهنی هنرمند است که قبل از هر چیز حتی میلی به تفکری بیشتر نسبت به ارایه اثر و ارتباط آن دو با هم ندارد و برحسب متداول بودن نوع چاپ و سایز در آن روزگار، ارایه اثر نیز شکل می گیرد.

وی افزود: هنوز خوانش ما نسبت به عکس و قابلیت هایش فراتر نرفته و دیالکتیک هنری شکل نمی گیرد و آن چه رخ می‌دهد غیر از عادت نیست.

امیریان درباره نقش کیوریتوری خود توضیح داد: من خود را در نقش کیوریتور پروژه نمی بینم و نمی پذیرم؛ به ویژه در دوره ای که هر فردی با جمع آوری چند اثر عنوان کیوریتور را اتخاذ می کند بی آن که بداند آیا اطلاع و سواد آن را دارد یا نه. در این پروژه طی چند سال، اندک کوششی داشتم در قامت اهتمام گر و امیدوارم که حاصلش برای مخاطب «می عشق» گوارا باشد.

امیریان در پایان درباره انتشار کتاب عکس های این پروژه نیز بیان کرد: نخستین کتاب از این مجموعه با همان عنوان «می عشق» به زودی منتشر خواهد شد.

انتهای پیام/