به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، حمیدرضا کاظمی‌پور منتقد انجمن نویسندگان و منتقدان سینما طی یادداشتی به فیلم سینمایی «شب طلایی» به کارگردانی یوسف حاتمی‌کیا  که در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، پرداخت.

متن یادداشت به شرح زیر است:

«فیلم سینمایی «شب طلایی» را در دسته فیلم های شبه آپارتمانی می توان بررسی کرد که آن هم موتورش دیر روشن می شود.

فیلم در یک سوم ابتدایی به شدت زبانش الکن است و بی دلیل لقمه را دور سر خود تاب می دهد نه تعلیق اش از آب در می آید و نه کششی در مخاطب ایجاد می کند، فقط پر است از بگو مگوهای دو نفره و در گوشی که همگی به دنبال «چیز» می گردند  و این «چیز» دقیقا قرار است خلاقانه ترین ابتکار عمل نویسنده و کارگردان در سکانس های آغازین فیلم باشد و اگر همان آغاز هویت «چیز» مشخص شود قطعا ثلمه ای سهمگین بر پیکره تعلیق در ادبیات نمایشی وارد می شود چراکه همه ماجرای فیلم بر محور «چیز» است که شکل می گیرد و اگر «چیز» در همان آغاز فیلم لو برود فیلمنامه دیگر کشش ندارد.

قصه ظاهرا یک لایه رویین دارد که گم شدن دو شمش طلا در خانه مادر، اهالی خانه را با یکدیگر درگیر می کند و وقایع داستان را شکل می دهد و یک لایه زیرمتن که مفهوم خانه به عنوان کانون اصلی ارتباط اخلاقی و انسانی آدمها را دنبال می کند.

«شب طلایی» اما حرکت اش از نیمه دوم فیلم آغاز می شود و در نیمه اول فیلمنامه کاملا ایستا و منفعل عمل می کند.

فیلم پر است از کاراکترهایی که قصه هیچ کدام شان نه شکل می گیرد و نه به سرانجام می رسد  انگار قرار بر این است که صرفا یک میزانسن شلوغ در فضایی محدود را چیدمان کنند و مدام از طبقه بالای ساختمان به طبقه پایین بروند و از پایین ساختمان به بالا بروند و موقعیت خود را عوض کنند.

تنها کاراکتری که در «شب طلایی» کمی جدی تر به آن پرداخته شده است کاراکتر مادر با بازی مریم سعادت است که در لحظاتی برای مخاطب ملموس می شود.

اگرچه یوسف حاتمی کیا تلاش کرده است تا با نیم نگاهی نمادین به خانه به عنوان اصلی ترین نشانه و سمبل پیوند بین اعضای آن فیلم را تا اندازه ای از سطح نجات دهد و گم شدن شمش طلا را هم دستمایه ای برای برون‌ریزی بی اخلاقی های امروز جامعه قرار دهد اما تلاشش چندان موفق به بار ننشسته است و فیلم تنها در تک لحظات و موقعیت هایی جان می گیرد و دوباره به حال خود رها می شود.

در مجموع باید گفت «شب طلایی» شاید شروعی طلایی برای یک فیلمساز جوان و فیلم اولی آن هم از جنس حاتمی کیای آن نباشد اما آغازی است که می تواند امیدبخش باشد.»

انتهای پیام/