به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، پس از نمایش فیلم سینمایی «بدون قرار قبلی» به کارگردانی بهروز شعیبی در برج میلاد به عنوان خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر، جعفر گودرزی رییس انجمن منتقدان و منتقد سینما در یادداشتی به نقد و بررسی این فیلم پرداخت.

«فیلم «بدون قرار قبلی» پنجمین فیلم بلند سینمایی بهروز شعیبی و روایتگر قصه زندگی و‌سیر و سلوک زنی به نام «یاسمن» (پگاه آهنگرانی) است که در سال‌های کودکی به آلمان مهاجرت کرده و حال پس از سال ها برای حضور در مراسم تدفین و خاکسپاری پدرش به ایران بازمی گردد.

فیلم متاسفانه شروع کم جانی دارد و انگیزه محکم، چالشی قوی و تعلیق قدرتمندی برای نیاز و حضور «یاسمن» در ایران پی ریزی نمی شود. «یاسمن» از پدر شاکی است و پدر سی سال از دخترش سراغی نگرفته و حال، «یاسمن» علاقه و دغدغه ای هم برای حضور در مراسم خاکسپاری پدر ندارد، اما به یکباره راهی ایران می شود و… . اگر انگیزه و پیرنگ و پی ریزی سفر به درستی مهندسی ‌و طراحی می‌شد و قوام می یافت، مخاطب هم از همان ابتدا با «یاسمن» همسفر می شد.

«یاسمن» زنی غمگین و شکست خورده است که درونی متلاطم و پرآشوب دارد و این آشوب و بی‌قراری بر پسرش «الکس» هم که از بیماری اوتیسم رنج می برد، اثرات نامطلوبی گذاشته است. در اصل «یاسمن» یک «الکس» بی قرار درون دارد که مدام با آن درگیر است و دست و پنجه نرم می‌کند. «یاسمن» هرگاه در روند ماجراها به آرامشی درونی دست می یابد، «الکس» هم آرام می‌گیرد و آشوب و بی قراری اش به هیجان و لبخند پیوند می خورد.

فیلم اثری شخصیت محور است و جهان بینی خاص خود را دارد، اما بقیه کاراکترها آنچنان که باید و شاید در روند دراماتیک قصه ‌‌و جزییات این سفر و‌ مکاشفه شخصیت اصلی نقشی تعیین کننده پیدا نمی کنند. همانند کاراکتر مهندس با بازی مصطفی زمانی و ماجرای عشق او و «یاسمن» که اصلا درنیامده و بر پیکره فیلم سنگینی می کند.

انگیزه کاراکترها در روند ماجراها مشخص و‌ ملموس نیست و کارکرد دراماتیک ندارند. از بازگشت سریع «یاسمن» به آلمان گرفته تا دوباره ماندن و تاخیر در رفتن.

فیلم با مرگ آغاز می شود و‌ با تولد دوباره «یاسمن» پایان می یابد. «یاسمن» در ایستگاه های مختلف زندگی قرار است به مکاشفه و آرامش برسد و آرام آرام به اصل خود بازگردد و درک تازه ای از مرگ و زندگی پیدا کند.

فیلم اگر ضرباهنگ مناسب تری داشت و سکانس هایی را حذف می کرد، قطعا در تاثیرگذاری و ارتباط بیشتر با مخاطب موفق تر می توانست عمل کند.

لهجه ها در مواردی لنگ می زند و گاه توی ذوق.

فیلم در بخش پایانی اش به شدت کند و کش‌دار و شعاری می شود و‌ جا دارد در تدوین نگاه دیگری به این بخش شود.

«بدون قرار قبلی» در متن دچار مشکل است و مضامینش آن طور که باید و شاید جلوه و نمود پیدا نمی کند اما با این حال فیلم محترمی است.»

انتهای پیام/