یداله صمدی در سال۱۳۳۱ در مراغه چشم به جهان گشود. او به‌عنوان کارگردان، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده در سینمای ایران به فعالیت می‌پرداخت.
یداله صمدی فعالیت سینمایی خود را با فیلم «تختخواب سه‌نفره» از دستیار کارگردانی نصرت کریمی در سال۱۳۵۱ آغاز کرد و در سال۶۳ با ساخت اولین فیلم خود را با نام «مردی که زیاد می‌دانست» ساخت و اوّلین فیلم طنز پس از انقلاب را به نام خود سند زد و با همین فیلم برنده جایزه سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از سومین جشنواره فیلم فجر شد.
یکی از مهم‌ترین مولفه‌های آثار یداله صمدی توجه به فرهنگ بومی آذری و استفاده از داستان‌های اصیل این سرزمین است که حاصل آن را می‌توان در فیلم‌های «اتوبوس»(۱۳۶۴)، «ساوالان»(۱۳۶۸)، «دمرل»(۱۳۷۲) و «سارای»(۱۳۷۶) مشاهده کرد که در این میان فیلم «اتوبوس» به‌عنوان یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های آن دوره نیز شناخته می‌شود. اما عرصه فعالیت صمدی تنها در این بازه محدود نمی‌شود. فیلم «ایستگاه» بی‌تردید یکی از بهترین تریلرهای روان‌شناختی سینمای پس از انقلاب است و این فیلم به همراه فیلم نقطه ضعف اعلامی یکی از جریان‌سازان این ژانر در سینمای ایران بوده‌اند. «ایستگاه» به‌رغم نادیده گرفته شدن از سوی داوران در جشنواره فجر به‌عنوان فیلم منتخب منتقدان و نویسندگان سینمایی در سال۶۳ برگزیده شد.
صمدی در ادامه فعالیت‌های خویش دوباره به ژانر کمدی شهری بازگشت و آثاری چون «آپارتمان شماره۱۳»، «دو نفر و نصفی» و «معجزه خنده» را خلق کرد. فیلم «آپارتمان شماره۱۳»، جایزه سیمرغ بلورین بهترین فیلم و فیلمنامه را در سال۶۹ از جشنواره فجر کسب کرد. وی در دهه۸۰ نیز آثاری چون «بانوی من» و «شهرآشوب» را کارگردانی کرد.
او در طیّ سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۰، سریال «شوق پرواز» را درباره زندگی شهید عباس بابایی، به سفارش بنیاد شهید و امور ایثارگران برای شبکه اوّل سیما کارگردانی کرد و این نخستین تجربه تلویزیونی او به‌شمار می‌رفت که با موفّقیت و استقبال چشم‌گیری مواجه شد.
او همچنین به مدت سه سال(۱۳۸۰–۱۳۷۷) مدیرعامل خانه سینما بود و علاوه بر آن ریاست کانون کارگردانان سینمای ایران را نیز بر عهده داشت.
صمدی در هفدهمین دوره و همچنین در سی‌امین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، داوری بخش مسابقه سینمای ایران را عهده‌دار بوده ‌است.
صمدی کارگردانی فیلم‌های «پدر آن دیگری»(۱۳۹۳)، سریال تلویزیونی «هفت‌سین»(۱۳۹۲)، سریال تلویزیونی «شوق پرواز»(۱۳۹۰–۱۳۸۶)، «پدر آن دیگری» (۱۳۸۸) که به مرحله تولید نرسید، «کلانتری غیرانتفاعی»(۱۳۸۷)، «شهرآشوب »(۱۳۸۴)، «بانوی من»(۱۳۸۱)، «سارای»(۱۳۷۶)، «معجزه خنده»(۱۳۷۵)، «دمرل»(۱۳۷۲)، «دو نفر و نصفی»(۱۳۷۰)، «آپارتمان شماره۱۳»(۱۳۶۹)، «ساوالان»(۱۳۶۸)، «ایستگاه»(۱۳۶۶)، «اتوبوس»(۱۳۶۴)، و «مردی که زیاد می‌دانست»(۱۳۶۳) را به عهده داشت. او علاوه بر کارگردانی، فیلمنامه‌نویسی نیز می‌کرد. فیلمنامه‌‌هایی که به قلم او نگاشته شده‌اند عبارتند از: «پدر آن دیگری»(۱۳۸۸)، «بانوی من»(۱۳۸۱)، «سارای»، «دمرل»، «دو نفر و نصفی»، «آپارتمان شماره۱۳» و «ساوالان».
یداله صمدی مدت سه ماه از بیماری کبد رنج می‌برد و برای پیوند کبد به بیمارستان پیوند اعضای ابوعلی‌سینا در شیراز منتقل شد. عمل پیوند کبد انجام شد اما به‌دلیل موفق نبودن عمل پیوند، ساعت۱۷:۳۰ عصر روز سه‌شنبه سوم مهر۱۳۹۷ در ۶۶سالگی در شیراز درگذشت.