تلویزیون ایران با همه ضعف‌‌ها و قوت‌‌ها از
همان روز اول که نخستین برنامه خود را به روی آنتن برد، یعنی بعد از ظهر جمعه
یازدهم مهرماه سال۱۳۳۷ تاکنون، مسیری پرپیچ‌وخم را در جهت کامل شدن پیموده تا به
این‌جا رسیده است. طی این سال‌ها با همه کمبودها و با وجود همه اتفاق‌‌های بهنجار
و نابهنجار سیاسی، اجتماعی و فرهنگی که بر نوع نگرش مدیران و مسئولان وقت تاثیر
گذاشته، آن‌چه به تلویزیون اعتبار بخشیده، مردمی بودن آن است.

بی‌شک هر زمان که تلویزیون با توده مردم همراه بوده و به
خواسته آن‌ها احترام گذاشته و بینش و نگرش آن‌ها را مد نظر قرار داده و براساس آن
پیش رفته، موفق عمل کرده و هر زمان که راه خود را از مردم جدا کرده، شکست خورده
است. اما در این میان چه کسانی یا چه چیزهایی، واسطه ارتباط مردم و سازمان صداوسیما
هستند؟ پاسخ این سوال دشوار نیست. تلویزیون در طول شصت سال دوران حیاتش، هویت و
ارزش خود را نه مدیون دولتمردان و صاحبان قدرت است و نه مدیون ابزار و ادوات و
تکنولوژی! تلویزیون اعتبار خود را مدیون هنرمندانی است که در مقاطع مختلف با حضور
مستقیم یا غیرمستقیم در برنامه‌‌های مختلف، ادامه حیات این رسانه بزرگ را تضمین
کرده‌اند، تهیه‌کنندگان، کارگردان‌ها، بازیگران، آهنگسازان و دیگر هنرمندان محبوبی
که نام بردن از آن‌ها مجالی طولانی می‌طلبد؛ لذا بجا و نیکوست که مدیران و مسئولان
رسانه ملی همواره به یاد این افراد باشند و با تکریم و تقدیر از آن‌ها در زمان
حیاتشان حق نان و نمک را به جا آورند.

روز گذشته، جمعه ۲۶مردادماه، دو هنرمند بزرگ سینما و
تلویزیون ایران، عزت‌اله انتظامی و ضیاءالدین دری دار فانی را وداع گفتند. عزت‌اله
انتظامی؛ آقای بازیگر سینمای ایران، با این‌که در سال‌های اخیر به‌دلیل کهولت سن و
بیماری در سینما حضور نداشت، اما طی دوران فعالیتش فقط تا سال۱۳۶۷ در بیش از چهارصد
نمایش تلویزیونی به‌عنوان کارگردان و بازیگر حضور داشته است! ضیاءالدین دری؛
نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان فقید سینما و تلویزیون نیز هنرمندی بود که به‌جز
تولید چند اثر سینمایی، سریال‌های ماندگار «کیف انگلیسی» و «کلاه پهلوی» را با
وسواس بسیار کارگردانی کرده بود. حال این دو هنرمند مردمی در میان ما نیستند و
همین فقدان، بهانه‌ای است برای یادآوری این موضوع که هنرمندان را قدر بدانیم.
مسئولان و مدیران عزیز شبکه‌‌های مختلف تلویزیونی! حتی اگر در زمان سختی و بیماری
یادی از هنرمندان نمی‌کنید و باری از دوششان برنمی‌دارید و اخبار آن‌ها را انعکاس
نمی‌دهید، اما دست‌کم پس از مرگشان زمان بیشتری را به آن‌ها اختصاص دهید و تنها به
یک جمله خبری و اظهار تاسف و درج زیرنویس در حد یک یا دو جمله اکتفا نکنید تا به
این عزیزان و دیگر بزرگان بابت اعتباربخشی‌شان به تلویزیون ایران مدیون نمانید.
همواره یادمان باشد؛ زمان، کوتاه است و زندگی کوتاه‌تر!