تلویزیون ایران به‌صورت
کلی همواره دو دسته مخاطب داشته است؛ دسته اول آن‌هایی هستند که تماشای تلویزیون
یکی از برنامه‌‌های ثابت و همیشگی آن‌هاست و همواره نه همه برنامه‌ها، که اغلب آن‌ها
را دنبال می‌کنند. دسته دوم آن‌هایی هستند که فقط برای وقت‌گذرانی گاه گیرنده خود
را روشن می‌کنند و برای خالی نبودن عریضه و از سر بیکاری به دیدن یکی از برنامه‌‌های
آن می‌نشینند و برنامه خاصی را دنبال نمی‌کنند! البته دسته سومی نیز وجود دارند که
کلا برنامه‌‌های تلویزیون ایران را تماشا نمی‌کنند و ترجیحشان این است که وقتشان
را با دیدن برنامه‌‌های ماهواره‌ای بگذرانند.

در چنین شرایطی، اگر مسئولان رسانه ملی خواهان آنند که بر
تعداد مخاطبان تلویزیون بیفزایند باید هر سه دسته را مد نظر قرار دهند و تنها به
فکر راضی نگه داشتن دسته اول نباشند که اگر این‌گونه باشد کیفیت برنامه‌‌ها ارتقا
نخواهد یافت و باید بپذیریم که در این زمینه در حال درجا زدن هستیم؛ زیرا این دسته
از مخاطبان اغلب عام هستند و با نگاه انتقادی برنامه‌‌های مختلف را دنبال نمی‌کنند
و دیدن تلویزیون صرفاً برایشان جنبه سرگرمی دارد.

مهم آن است که مسئولان با نگاهی آسیب‌شناسانه به ریشه‌یابی
علل و عواملی بپردازند که دسته دوم را نسبت به تلویزیون بدبین کرده و باعث شده آن‌ها
رسانه ملی را جدی نگیرند. بی‌شک بی‌میلی و عدم اشتیاق این دسته از مخاطبان که
افراد تحصیل‌کرده، فرهیخته و متخصص نیز در میان آن‌ها وجود دارند، دلیل یا دلایلی
دارد که باتوجه به آن‌ها، می‌توان نسبت به رفع کاستی‌‌ها و ضعف‌‌های موجود کوشید؛
تا درنهایت با نگاهی جدی‌تر تلویزیون ایران را دنبال کنند. به‌طور مثال، مسئولان و
مدیران بخش‌های مختلف تلویزیون می‌توانند با نگاهی آماری این دسته از مخاطبان را
مد نظر قرار دهند و با برگزاری نظرسنجی‌‌های گسترده از سلایق و دیدگاه‌‌های آن‌ها در
تولید برنامه‌‌های بهتر استفاده کنند. حتی می‌توان با انتشار فراخوان از ایده‌‌ها و
طرح‌‌های این دسته از مخاطبان استفاده کرد تا به این ترتیب تولیدات مشارکتی شکل و
شمایلی سازنده به خود گیرد. زمانی که طبق چنین روالی، تنوع و کیفیت آثار ارتقا
یابد، خواه و ناخواه آن دسته از مردم که تلویزیون را به‌طور خیلی نامحسوس تحریم
کرده‌اند و همچنان به دیدن برنامه‌‌های ماهواره‌ای تمایل نشان می‌دهند به‌مرور جذب
رسانه ملی خواهند شد. البته باید یادآور شد که این روال در طولانی‌مدت نتیجه خواهد
داد و لازمه آن برنامه‌ریزی دقیق و صبوری از سوی مسئولان و برنامه‌سازان است.