اگر برنامه‌‌های چند
سال پیش تلویزیون را مرور کنیم خواهیم دید که در دهه‌‌های قبل سریال‌های خارجی
بیشتری به روی آنتن شبکه‌‌های مختلف تلویزیون می‌رفتند؛ آثاری که باتوجه به زمان
ساختشان جدید و نو بودند و جذابیت‌‌های بسیاری برای مخاطبان داشتند. به‌عنوان مثال
«میشل استروگف»، «از سرزمین شمالی»، «در برابر باد»، «شمال شصت»، «پدر مجرد»،
«خانم مارپل»، «کنت مونت کریستو» و «لبه تاریکی» تنها برخی از سریال‌هایی هستند که
در دهه‌‌های پیش، از رسانه ملی پخش شده‌اند؛ آن‌هم با دوبله عالی و مملو از صداهای
ماندگار هنرمندانی که برخی از آن‌ها دیگر در قید حیات نیستند. حال سوال این است:
در دوران فعلی که رسانه ملی با کمبود مخاطب مواجه است، چرا نسبت به پخش آثار پرکنش
و باکیفیت خارجی بی‌اعتنایی می‌شود و مسئولان ذی‌ربط اجازه دوبله آثار روز دنیا را
نمی‌دهند؟ قطعا عده‌ای وجود صحنه‌‌های غیراخلاقی در آثار خارجی را دلیل نپرداختن
به آن‌ها می‌دانند. اما مگر سریال‌هایی که در سال‌های نه‌چندان دور به روی آنتن
تلویزیون می‌رفتند فاقد صحنه‌‌های غیرعرف بودند؟! قطعا این‌گونه نیست و آن آثار
خوش‌ساخت نیز براساس سیاست‌‌ها و ملاحظات موجود مورد بازبینی و بازنگری قرار می‌گرفتند
و درنهایت با حذف صحنه‌‌های غیراخلاقی به روی آنتن می‌رفتند پس چرا مدیران و برنامه‌ریزان
شبکه‌‌های مختلف در حال حاضر نسبت به پخش سریال‌های باکیفیت خارجی اقدامی نمی‌کنند
تا به این ترتیب به تعداد مخاطبان تلویزیون بیفزایند و آن‌ها را به دیدن برنامه‌‌های
رسانه داخلی سوق دهند؟ بی‌شک، این اتفاق می‌تواند ذائقه مخاطب را ارتقاء دهد و
سریال‌سازان را به تولید آثار باکیفیت ترغیب کند. به امید آن‌که مسئولان این موضوع
را جدی بگیرند و نسبت به سریال‌های شاخص و روز دنیا بی‌اهمیت نباشند بلکه تلویزیون
به دوران طلایی‌‌اش بازگردد و از گردونه رقابت جهانی خارج نباشد.