انیمیشن ها در سینمای جهان یک از اهرم های مهم چرخه اقتصادی
این صنعت هستند اما در ایران طبق معمول همه چیز برعکس است و انیمیشن ها در تولیدات
سالانه سینما حتی کمتر از یک درصد سهم دارند و در بهترین و مطلوب ترین حالت، با
توجه و همکاری مسئولان و انیمیشن سازان سالی یک انیمیشن راهی پرده سینما شده است.
چنانچه که در چند سال اخیر فقط انیمیشن هایی چون «شاهزاده روم»، «مبارک»، «فیلشاه»
و… در سینما اکران شده است و به سبب کیفیت مناسب آن با اقبال عمومی همراه شده
است. درست است که ما هنوز با استاندارد های جهانی فاصله داریم و به جهت سخت افزاری
چند پله عقب تر از آن ها قرار می‌گیریم اما استقبال از همین چند انیمیشن ساخته شده
و ورود اثری مثل «فیلشاه» به باشگاه میلیاردی ها نشان از آن دارد که ما می توانیم
قدم های مهمی در این حوزه بر‌داریم و حتی مخاطبی را که انیمیشن های روز و با کیفیت
دنیا را دیده راضی نگه داریم. اما با این اوصاف، چرا حالا که تقاضا هست، عرضه ای
صورت نمی گیرد؟ در حوزه انیمیشن فارغ از کم و کاست های سخت افزاری و امکانات،
کمبود مسئولان دغدغه مند در رابطه با این حوزه و نهاد و سازمانی که تمام فوکوس خود
را به حوزه انیمیشن اختصاص دهد بیش از پیش احساس میشود تا اتفاقات مبارک و بهتری
در این خصوص رخ دهد. انیمشن سازان متبحر و مستعد کم نداریم اما کسی نیست که آن ها
را ببیند یا به حرف هایشان گوش دهد.