تلویزیون ایران با این‌که طی سالیان گذشته
وسعت و گستردگی بیشتری پیدا کرده و به شبکه‌‌های خود افزوده و در تلاش است با
تولید آثار متنوع مخاطبان خود را راضی نگه دارد و به تعداد آن‌ها بیفزاید، اما با
این حال آنچنان که باید موفق عمل نکرده و نتوانسته با شبکه‌‌های ماهواره‌ای به
رقابت بپردازد. اما دلیل این درجا زدن‌‌های مستمر چیست و با وجود در اختیار داشتن
نیروهای متخصص و کاربلد در زمینه‌‌های مختلف، چرا نمی‌توانیم در برنامه‌سازی کمی
به رقبای پیشی‌گرفته در امر تولید، نزدیک شویم.

اولین نکته‌ای که پس از ضعف‌‌های مدیریتی مسئولان، به ذهن
متبادر می‌شود این است که مثلاً در آثار داستانی اعم از سریال‌ها و فیلم‌ها، فیلمنامه‌‌های
پرداخت شده و پرکنش نداریم! بله، نظر درستی است، اما توجیه خوبی برای دفاع از آثار
ضعیف تلویزیونی و حتی سینمایی ما نیست، زیرا اگر به سریال‌های در حال پخش از شبکه‌‌های
ماهواره‌ای نگاهی بیندازیم خواهیم دید که آن‌ها هم مشکل قصه و فیلمنامه دارند و حتی
شاید در این بخش از ما عقب‌تر باشند؛ اما با این وجود بیشتر و بهتر مورد توجه
مخاطبان قرار می‌گیرند، بی‌آنکه نسبت به آن‌ها نقدهای جدی وجود داشته باشد.

اگر به صورت تفننی مثلاً سریال‌های ترکیه‌ای را دنبال کنیم
و هر چند قسمت در میان به دیدن اجمالی آن‌ها بنشینیم قصه و داستان از دستمان در نخواهد
رفت؛ زیرا قصه روند مشخص و تاثیرگذاری ندارد، اما با این حال اشتیاقی پنهان ما را
به دیدن این آثار ترغیب می‌کند. دلیل این اشتیاق تصاویر شیک و خوش رنگ و لعابی است
که از مقابل دیدگانمان می‌گذرد. برنامه‌سازان کشورهای دیگر علاوه بر اهمیتی که
برای طراحی صحنه و لباس قائلند به ابزار و ادوات نیز اهمیت ویژه‌ای می‌دهند و همین
به‌روز بودن برگ برنده آن‌هاست. تکنیک و ابزار، بازوهای موفقیت آثار ماهواره‌ای هستند؛
ارکانی مهم که مسئولان و برنامه‌سازان تلویزیونی از آن غافلند. پس بهتر آن است که
با تهیه ابزار و ادوات جدید، گامی بلند در جهت ارتقای آثار تولیدی‌مان برداریم و
پس از آن به رقابت با دیگر کشورها فکر کنیم. به امید آن روز.