«بهترین شو» یکی از برنامه‌‌هایی است که در
قالب مسابقه به استعدادیابی رده سنی کودک و نوجوان ۶ تا ۱۶سال در حوزه‌‌های ورزشی،
علمی، هنری، محاسبات ذهنی، توانایی‌‌های خاص، اجرا، مشاعره، بازیگری، دوبله و…
می‌پردازد. این برنامه که نخستین مسابقه استعدادیابی است به تهیه‌کنندگی علیرضا
آقایی و کارگردانی امیر مشهدی‌عباس، امسال نیز چون سال گذشته از شبکه دوم سیما به
روی آنتن رفته است.

ارژنگ امیرفضلی، حمید گلی و محمد مسلمی داوران این مسابقه
هستند و کارگردانی آن به عهده امیر مشهدی‌عباس است.

محمد مسلمی که خود یکی از فعالان عرصه کودک و نوجوان است و
نگارش برنامه‌‌هایی چون «فیتیله جمعه تعطیله» و کارگردانی «عکاسخانه مصورالچهره» و
«فیتیله دو» را به عهده داشته و یکی از اعضای فیتیله‌ای‌هاست، درباره چند و چون و
روند مسابقه «بهترین شو» و برنامه «خوش و بش» که خود کارگردانی آن را به عهده دارد
و این روزها به روی آنتن است با روزنامه «صبا» به گفت‌وگو نشست.

چه شد که داوری برنامه «بهترین شو» را
پذیرفتید؟

برنامه «بهترین شو» با این هدف تولید شده که به کشف
استعدادها بپردازد و همین موضوع باعث تشویق بچه‌‌های دیگر می‌شود، من نیز روند و
محتوای برنامه را جالب و قابل توجه دیدم؛ زیرا استعدادهای کودکان و نوجوانان مورد
ارزیابی قرار می‌گیرد و درنهایت اتفاق‌‌های خوبی برای آن‌ها می‌افتد. همین موضوع
باعث شد که پذیرفتم که به‌عنوان یکی از اعضای هیات‌داوران در کشف استعدادها سهیم
باشم.

روند داوری‌‌ها در برنامه «بهترین شو» چگونه
است؟

در بخش اول داوری این‌گونه است که بچه‌‌های مستعد انتخاب می‌شوند،
اما در مراحل پایانی، داوری به عهده مخاطبان است و آن‌ها با رای دادن به شرکت‌کنندگان،
افراد مورد نظر را انتخاب می‌کنند.

داوری این برنامه چقدر به تخصص نیاز دارد؟

واقعیت این است که ما به‌عنوان داور در تمام زمینه‌‌ها شناخت
لازم را نداریم تا به‌صورت تخصصی داوری کنیم؛ اما از میان شرکت‌کنندگان می‌توانیم
مستعد‌ترین‌‌ها را تشخیص دهیم. مثلأ در زمینه ورزش یا در بخش علمی می‌توانیم تشخیص
دهیم که شرکت‌کننده چقدر وقت و زمان صرف کرده و چقدر کارش قابل قبول است و پس از
آن است که داوری را به عهده مردم می‌گذاریم.

کلا رده سنی کودک و نوجوان دارای چه حساسیت‌‌هایی
است و تلویزیون چقدر به این رده سنی پرداخته است؟

اگر قرار باشد در این‌گونه برنامه‌‌ها به‌صورت تخصصی به این
رده بپردازیم لازم است که مثلأ خردسال با خردسال و نوجوان با نوجوانان مقایسه شود؛
زیرا هر مرحله سنی ویژگی‌‌های خودش را دارد و هرکدام از این رده‌‌ها دنیای خاص
خودشان را دارند. مثلأ این‌که خردسالان با کلام میانه‌ای ندارند و بیشتر کارها و
فعالیت‌هایشان بصری است. اما از آنجایی‌که این برنامه به‌صورت تخصصی تولید نشده و
مانند کشورهای دیگر نیستیم که برای رده‌‌های مختلف سرمایه‌گذاری کنیم، به‌صورت کلی
نگاه می‌کنیم که البته این درست نیست؛ اما ناچاریم این‌گونه پیش برویم، زیرا در
این حوزه برنامه کم تولید می‌شود و تلاشمان این است که بچه‌‌ها را نسبت به شرایط
سنی خودشان انتخاب کنیم.

برنامه استعدادیابی برای نخستین بار است که تولید
می‌شود؟

بله. در رده سنی کودک و نوجوان اولین بار است که چنین
برنامه‌ای تولید می‌شود. البته سال پیش نیز این برنامه تولید شد و به روی آنتن
رفت.

این برنامه چقدر از کپی‌کاری‌‌های مرسوم به‌دور
است؟

درواقع کلیت برنامه‌‌های استعدادیابی چه در رده سنی کودک و
نوجوان یا بزرگسال کپی است و ایده و مضمون آن از برنامه‌‌های کشورهای دیگر الهام
گرفته شده؛ اما اگر از لحاظ استانداردها به برنامه‌‌های مشابه نیز نزدیک شویم موفق
عمل کرده‌ایم. به هرحال تلاش ما این بوده که این کپی‌کاری اتفاق نیفتد، هرچند، به‌لحاظ
ریتم، تمپو و ایجاد موقعیت‌های هیجان‌‌انگیز که لازمه این‌گونه برنامه‌هاست از
استانداردها فاصله داریم و باید در این زمینه تلاش بیشتری کنیم تا بتوانیم مضمون
را از آن خود کنیم. امیدوارم در سری‌‌های بعدی متمرکزتر عمل کنیم و مسیر درست را
پیش بگیریم. این را هم بگویم که در این برنامه فقط داور هستم و با چگونگی اجرا و
جزییات آن کاری ندارم.

شما از ابتدا در جریان چگونگی گزینش، انتخاب‌ها
و چگونگی اجرا و ساختار و محتوای برنامه بودید؟

خیر. دوستان از قبل همه این کارها را انجام داده بودند و
فقط آمار شرکت‌کننده‌‌ها را به ما دادند و پس از آن ما به‌عنوان داور در برنامه
حضور پیدا کردیم.

کارگردان برنامه به چه دلایلی شما را برای
داوری انتخاب کردند، همین‌طور دیگر داوران را؟

در سری قبلی که سال گذشته تولید شد ما حضور داشتیم و
کارگردانی به عهده آقای امیر مشهدی‌عباس نبود؛ اما در سری قبل که کارگردانی آن به
عهده کیارش اسدی‌‌زاده بود، شاید تیم سازنده به این دلیل ما را انتخاب کردند که
بچه‌‌ها ما را می‌شناسند و تفکرشان این بوده که می‌توانیم فضای متفاوتی خلق کنیم.

درباره نحوه داوری و شیوه آن توضیح دهید. یعنی
این‌که شما به اتفاق دو داور دیگر چگونه به نظری مشترک می‌رسیدید؟

من به اتفاق دو داور دیگر سلیقه‌‌های مختلفی داریم، اما
نقطه نظر مشترک ما این بود که دریابیم که کدام یک از شرکت‌کنندگان با تلاش بیشتر استعداد
خود را شکوفا کرده‌اند؛ زیرا همان‌طور که می‌دانید همه بچه‌‌ها بااستعداد هستند.
مثلأ بچه‌ای که دو پا ندارد و در مسابقات شنا کرده قطعأ با تلاش به این جایگاه
رسیده و صلاحیت آن را دارد که کارت رنگی بگیرد و به مرحله بعد راه یابد و این دیده
شدن باعث می‌شود بچه‌‌هایی که دچار نقص عضو هستند، تشویق ‌شوند و متوجه شوند که با
تلاش بیشتر می‌توانند در هر شرایطی موفق شوند. در زمینه‌‌های دیگر نیز این تلاش مد
نظر بود. مثلأ در زمینه علمی شاید بیننده از لحاظ بصری با اتفاق جدید مواجه نشود
اما در داوری تلاش بچه‌‌ها را مد نظر قرار دادیم.

یعنی براساس توانمندی بچه‌‌ها انتخاب کرده‌اید؟

بله.

بچه‌‌های این نسل چقدر با بچه‌‌های نسل‌‌های قبلی
تفاوت دارند؟ درباره این تفاوت‌‌ها کمی توضیح دهید.

قطعأ نسل جدید از لحاظ تفکر و اندیشه با نسل‌‌های پیشین
تفاوت دارند و حتی از سن خود جلوترند؛ زیرا وجود اینترنت و رسانه‌‌ها به آن‌ها اطلاعات
بیشتری می‌دهد، اما همین شرایط باعث شده از لحاظ عملی تنبل بار بیایند؛ بنابراین
نسل امروز ما به‌مراتب مشکلات بزرگ‌تری دارند و شاید وجود رسانه‌‌های متعدد باعث
شده به کارهای انفرادی تمایل بیشتری نشان دهند و در این زمینه موفق باشند و از
فعالیت‌‌های گروهی دور باشند.

چرا تهیه‌کنندگان و کارگردان‌‌ها کمتر به سراغ
تولید آثار کودک و نوجوان می‌پردازند؟

کار کردن در فضای فعلی بسیار سخت شده است، زیرا آن ارزش‌گذاری‌‌های
لازم وجود ندارد و تولید آثار باارزش، هزینه زیادی می‌طلبد و ساخت آثار درجه‌یک به
اسپانسر نیاز دارد و این وضعیت باعث می‌شود که برنامه‌سازان برای ساخت آثار باکیفیت
کودک و نوجوان تمایلی نشان ندهند.

شما به‌عنوان یکی از فعالان عرصه کودک و نوجوان
از فضای فعلی راضی نیستید؟

با این‌که خواسته و علاقه من کار کودک است، اما اگر شرایط
به همین روال پیش برود، شاید دیگر به تولید آثار کودک و نوجوان نپردازم. در حال
حاضر نیز در حوزه تولید آثار برای بزرگسالان فعالیت می‌کنم و برنامه «خوش و بش» را
در دست تولید دارم.

تلویزیون چقدر راغب به تولید برنامه‌‌های کودک و نوجوان است و در این رکود چقدر
مقصر است؟

البته نمی‌خواهم شبکه‌ای خاص یا تلویزیون را مقصر بدانم. منظورم
این است که سیاست‌های کلی باید تغییر کند. مثلا باید با ارائه قصه‌ها، متل‌‌ها و
مثل‌ها، تخیل بچه‌‌ها به کار گرفته شود و در عرصه سینما آثاری برای رده سنی کودک و
نوجوان تولید شود. مگر در طول سال چند فیلم و سریال برای کودکان و نوجوانان ساخته
می‌شود؟ یا چند کار عروسکی تولید می‌شود؟ بنابراین وقتی زمینه‌ای برای تولید این‌گونه
آثار وجود ندارد و بودجه‌ای برای این رده سنی در نظر گرفته نمی‌شود، نمی‌توان در
این زمینه ورود کرد.

برای بهبود اوضاع چه باید کرد؟

باید انقلابی در این زمینه صورت گیرد. با چند عروسک و یک
مجری نمی‌توان کار کودک تولید کرد و به بچه‌‌ها خوراک فکری داد؛ آن‌هم در دوره‌ای که
کودکان و نوجوانان ماهواره می‌بینند و با شخصیت‌‌های متفاوت کارتونی آشنایی دارند.
قطعأ کودک امروز پای تلویزیون نمی‌نشنید تا کسی به آن‌ها امر و نهی کند و آن‌ها را
نصیحت کند. او به آثار جدید و نو نیاز دارد.

کمی درباره برنامه «خوش و بش» که کارگردانی را
آن را به عهده دارید توضیح دهید.

این برنامه مجموعه‌ای ۵۲قسمتی است به نویسندگی فرهاد نقدعلی
که به آسیب‌‌های اجتماعی می‌پردازد. مسائلی مثل اعتیاد، طلاق، فضای مجازی، بچه‌‌های
کار و مشکلات اجتماعی دیگر. در این برنامه آسیب‌‌های اجتماعی را در قالب تله‌تئاتر
و با مشارکت تماشاگر مورد بررسی قرار می‌دهیم و آن‌ها به‌نوعی بازیگران ما هستند.

برنامه «خوش و بش» را دارای چه ویژگی‌‌هایی می‌بینید؟

به نظرم این برنامه
به‌مرور جای خود را در دل مخاطب باز خواهد کرد؛ زیرا مدت‌هاست که تلویزیون به سراغ
تئاتر نرفته و برنامه‌‌های قبلی اغلب میان‌پرده یا برنامه‌‌های ترکیبی بوده‌اند. «خوش
و بش» اگر مورد حمایت قرار گیرد، دیده خواهد شد و مورد استقبال مخاطبان خواهد
گرفت.

چطور به انتخاب خانم سحر ولدبیگی و نیما فلاح
رسیدید و آن‌ها را برای اجرا در نظر گرفتید؟

نوع کار به گونه‌ای است که گاهی به بداهه‌پردازی نیاز دارد
و از آنجایی‌که ۵۲ نقش داریم، لازم بود که از اشخاصی استفاد کنیم که در زمینه
تئاتر تبحر داشته باشند. در این برنامه بازی‌‌های متفاوتی از بازیگران خواهیم دید
و هرچه جلو رویم مخاطب با فضا و موقعیت‌‌های جدید مواجه خواهد شد.

بازخورد مخاطبان چگونه بوده است؟

تاکنون پخش مناسبی نداشته‌‌ایم اما تا همین جا مخاطبان با
برنامه ارتباط برقرار کرده‌اند و فضا را جذاب دیده‌اند.

منظورتان از این‌که می‌گوید پخش مناسبی نداشته‌اید
چیست؟

ساخت این اثر خواسته تلویزیون و نهادهای مختلف است و ما کاری
ترکیبی تولید نکرده‌‌ایم تا صرفا مردم را بخندانیم. به نظرم مسئولان باید همت کنند
و سلایق را کنار بگذارند. چه اشکالی دارد که رقابت را کنار بگذارند و این برنامه
را که زحمت زیادی برای تولیدش کشیده شده در زمان مناسب و در شبکه‌‌های دیگر نیز
پخش شود تا دیده شود. یکی از مشکلات این است که اثر در زمان مناسبی پخش نمی‌شود. به‌طور
مثال شبکه دو، اخبار۲۰:۳۰ را دارد و پس از آن گزارش خبری و دیگر برنامه‌‌ها پخش می‌شود؛
بنابراین برنامه ما یا باید ۱۲نیمه‌شب پخش شود یا این‌که ۶بعد از ظهر به روی آنتن
برود که همه این‌ها باعث می‌شود کار دیده نشود.

شما چه تدبیری برای حل این مشکلات دارید؟

تلویزیون کنداکتورهای چیده‌شده و خطی دارد و طبق آن پیش می‌رود
و مدیران باید نسبت به این موضوع چاره‌ای بیندیشند و شیوه کارشان را تغییر دهند تا
برنامه‌ای که برای آن زحمت بسیار کشیده شده لااقل دیده شود. وقتی برنامه‌ای با نیم‌ساعت
تأخیر پخش شود با ریزش مخاطب مواجه می‌شود.

از آثار دیگرتان چه خبر؟

برنامه‌ای صد قسمتی دارم به اسم «دوقلوها» که یک اثر کمدی
است و مبنای آن براساس دیالوگ نیست و تهیه‌کننده آن مهدی بصیری است که ان‌شاءاله
پس از برنامه «خوش و بش» تولید آن را آغاز خواهیم کرد.

وحید خانه‌ساز