به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری صبا، نمایش «مانش» نوشته پیام لاریان به کارگردانی کیومرث مرادی و بازی سام درخشانی، نازنین کریمی و مهدی حسینینیا از تاریخ ۱۷ تا ۳۰ تیر۱۴۰۱ در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه خواهد رفت. به همین مناسبت امروز چهارشنبه، ۱۵ تیرماه ۱۴۰۱ عوامل اجرایی این نمایش ازجمله کیومرث مرادی کارگردان، محمد قدس مجری طرح، مهدی حسینینیا بازیگر، نازنین کریمی بازیگر و فرشاد فزونی آهنگساز طی یک نشست خبری با اصحاب رسانه در کافه پردیس تئاتر شهرزاد گردهم آمدند.
در این نشست رسانه ای ابتدا قرار بود سام درخشانی از بازیگران این نمایش نیز حضور داشنه باشد اما به دلیل حضور در یک پروژه سینمایی نتوانست خود را به این نشست برساند.
نمایش «مانش» بر اساس نمایشنامه دیگری از پیام لاریان به نام «اهالی کاله» نوشته شده و درباره زندگی مهاجرانی است که سرنوشتشان در بندر کاله به مرگ ختم شد.
کیومرث مرادی کارگردان نمایش «مانش» آغازگر این نشست بود و ضمن تشکر از اصحاب رسانه گفت: آخرین نمایشی که روی صحنه بردم، «مرغ دریایی من» اثر چخوف بود که در سال ۱۳۹۸ به اجرا درآمد. بعد از آن در سال ۱۳۹۹ نمایش «آژدهاک» را به نویسندگی بهرام بیضایی برای یک شب روی صحنه سالن سمندریان ایرانشهر به اجرا درآوردم و متاسفانه به دلایلی نتوانستم آن را به اجرای عموم برسانم.
او ادامه داد: پس از سه سال دوری از تئاتر حالا نمایش «مانش» را که بر اساس نمایشنامه «اهالی کاله» اما با رویکردی متفاوت نوشته شده است از روز جمعه ۱۷ تیرماه روی صحنه خواهم برد و امیدوارم این اجرا با حمایت اهالی رسانه به اجرایی موفق تبدیل شود.
مهدی حسینی نیا بازبگر این نمایش نیز اظهار کرد: من در سال ۱۳۹۸ آخرین کار تئارم را انجام دادم و حالا برایم فتخار بزرگی است که بعد از این مدت با نمایشی از کیومرث مرادی به صحنه تئاتر برمیگردم. دلم برای تئاتر تنگ شده بود و امیدوارم این کار بازگشت موفقی برایم باشد.
نازنین کریمی از دیگر بازیگران این نمایش نیز در این نشست گفت: سه چهار سالی از آخرین حضور من در تئاتر میگذرد. واقعیت این است که کار تئاتر همیشه جذاب است اما کار کردن با کیومرث مرادی آرزوی میسر شده من است و درحال سپری کردن لحظات لذتبخشی هستم و اگر بخواهم زندگی حرفهای خود را به لحاظ کار بازیگری بررسی کنم، پر از خاطرات خوب است اما بازی در این نمایش جذابترین قسمت آن است. امیدوارم نظر مخاطبان نیز همینطور باشد.
محمد قدس مجری طرح نمایش با اشاره به این که این پروژه چندمین همکاری پیاپی او با کیومرث مرادی است، اظهار کرد: ما از لحاظ فنی و اجرایی سالنهای مختلفی را بررسی کردیم و از آن میان سالن شهرزاد را برای این نماش مناسبتر دیدیم.
فرشاد فزونی که آهنگسازی نمایش «مانش» را برعهده دارد درباره تجربههای خوبی که از همکاری با کارگردان این نمایش داشته است و ارتباط نزدیک ذهنی و سلیقهای که با یکدیگر دارند صحبت کرد و همچنین با اشاره به همکاری خود با مرادی در نمایش «آژدهاک» که بعد از اجرای جشنوارهای نتوانست برای عموم نیز روی صحنه برود، گفت: دلیل قبول این پروژه اطمینانم از موفقیتآمیز بودن آن بود و همانطور که در حین تمرینها شاهد اتفاقات بسیار خوبی بودهام امید دارم که در اجرا نیز شاهد اتفاقات بهتری باشیم.
پس از صحبتهای آغازین، سوالاتی از عوامل نمایش پرسیده شد.
کیومرث مرادی در ابتدا به سوالی درباره اینکه چرا موضوع مهاجرت در اکثر کارهای اخیر او سوژهای ثابت بوده است، چنین پاسخ داد: این سومین اثریست که با این موضوع کار میکنم. پرداختن به این سوژه با نمایشی به نام «شهر بدون آسمان» شروع شد که در بخش آف جشنواره اونینون فرانسه در سال ۲۰۱۰ و سپس در آمریکا با بازیگران امریکایی که خود مهاجر بودند، روی صحنه رفت. بعد از آن نمایش «نامههای عاشقانه» ابتدا در امریکا و سپس در جشنواره بینافرهنگی ایتالیا اجرا شد و بعد در ایران و در دو نوبت روی صحنه رفت.
کارگردان نمایش «مانش» ادامه داد: به نظر من مهاجرت موضوع مهمی است و اینکه چرا انسان در جایی که هست خوشحال نیست. به قول بهرام بیضایی انسان موجود سرگردانیست که دوست دارد در جستجوی خوشبختی به جاهای ناشناختهای قدم بگذارد و من هم فکر میکنم این موضوع در تمام جهان سوژه به روزی محسوب میشود. امروزه بخشی از جهان از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ناآرام است و تمام مردم جهان به دنبال راهی برای رسیدن به آرامش هستند.
او با اشاره به «منطقالطیر» عطار گفت: خیلیها در مسیر مهاجرت به جایی که میخواهند میرسند، خیلیها برمیگردند و خیلیها تباه میشوند و این تباهی قصه مهمی است. وقتی داستاننویسهای بزرگ جهان همیشه به این موضوع که چالش بزرگ همنسلان من و نسلهای بعد از من است توجه کردهاند، من نمیتوانم به آن بیتفاوت باشم. اینروزها با هر دوستی حرف میزنیم درباره رفتن میگوید و گاهی در برای این سوال که چرا میخواهی بروی جواب کاملی ندارند.
مرادی اظهار کرد: «مانش» قصه پیچیدهای دارد و مانند تئاترهایی که مد شدهاند اصلا تجاری نیست و تلاش میکند برای مخاطب خود قصهای مستقل روایت کند.
مهدی حسینینیا در پاسخ یکی از حضار که پرسید با توجه به اینکه شما اینروزها به دلیل بازی در چند سریال بسیار مورد توجه بودهاید، بازگشت به فضای تئاتر چه جذابیتی برایتان داشت؟ گفت: تئاتر همیشه برایم مهم بوده و هست. به یاد دارم که در سال ۱۳۸۱ اجرایی از کیومرث مرادی به نام «رازها و دروغها» دیدم و ۹ سال پوستر آن نمایش پشت در اتاقم بود و از آن روز تابهحال که بیست سال میگذرد، همیشه آرزو داشتم با او کار کنم. افتخار میکنم که او برای این نمایش به من فکر کرده و نقشی را برایم کنار گذاشته است.
این بازیگر گفتههایش را اینطور ادامه داد: مهاجرت دغدغه من نیست ولی اطرافیانم با آن درگیر هستند و من همیشه فکر میکنم افراد پس از مهاجرت چه دستاوردی نصیبشان میشود و آیا حالشان خوب است؟ از اینها گذشته چیزی که در متن این نمایش برایم مهم بود این است که حرفی برای گفتن دارد و مخاطب را به فکر وامیدارد و از نظر من تئاتر یعنی همین.
از نازنین کریمی خواسته شد تا درباره نقش خود در این نمایش توضیح دهد و او بیان کرد: وقتی متن را خواندم از نقشی که قرار بود ایفا کنم ترسیدم و از کیومرث مرادی پرسیم که آیا من میتوانم از عهده آن بر بیایم؟ و او به من گفت قطعا میتوانی. مهاجرت موضوعی است که هرشب به آن فکر میکنم و صبح فراموشش میکنم چرا که هر روز با چیزهایی روبهرو هستم که برایم عزیز و خواستنی هستند، مانند خانواده اما حالا دارم این دغدغه را زیست میکنم. بههرحال فکر میکنم مهاجرت بخش غمانگیزی از زندگی انسانهاست و اگر اجباری هم برای کسی در آن باشد بسیار غم انگیزتر است.
یکی از حاضران در نشست خطاب به کیومرث مرادی گفت: من فکر میکنم نگاه شما به موضوع مهاجرت، بسیار سانتیمانتال است که مرادی پاسخ داد: من سال ۱۳۸۸ برای درس از ایران مهاجرت کردم اما واقعیتش را بخواهید درس تنها دلیل مهاجرتم نبود. میخواهم بدانید که من در کمپ پناهندهها بودم و از نزدیک با افراد آنجا حرف زدم و به نظر من در هیچ کجای دنیا هیچ آدمی نمیتواند از کلمه سانتیمانتال استفاده کند چون تمام آدمها در دنیا و همینطور در ایران با مشکلات سیاسی و فرهنگی زیادی دست و پنجه نرم میکنند و مطمئنم وقتی این نمایش را ببینید با عمق تلخ قصه آدمهای این نمایش که یکی از آفریقا، یکی از اندونزی و یکی از افغانستان است، آشنا خواهید شد.
کارگردان نمایش«مانش» تصریح کرد: ما در جهانی زندگی میکنیم که سیاستمدارانش باعث سردرگمی مردم شدهاند و حقیقت تلخی که باید بپذیریم این است که جهان انسان را دچار سرگردانی کرده و این افسردگی و تلخی برای من قابل درک است. من به عنوان معلم تلاش میکنم که حال نسل بعد از خود را بهتر کنم. مطمئنم که مخاطبان ما میتوانند قصه خود را در این نمایش پیدا کنند.
محمد قدس مجری طرح این پروژه درباره قیمت بلیتها گفت: ما برای این نمایش خاص خیلی تلاش کردیم که به سمت تجاری شدن نرویم. من کار تجاری زیاد انجام دادهام ولی درباره این نمایش باید بگویم اگر میخواستیم قیمت بلیتها را با توجه به هزینههای بسیار بالای کار تعیین کنیم که گوشهای از آن، مبلغ ۴۰۰ میلیون تومان فقط برای یک نورپردازی خاص بوده است باید قیمت بلیت خیلی بالاتر از اینها میشد تا فقط ضرر نکنیم و اگر تهیهکنندگی و حمایت یک موسسه فرهنگی و هنری را نداشتیم اصلا از عهده هزینهها برنمیآمدیم. همچنین ما در ردیفهای نزدیکتر برای دانشجویان بلیتهایی با قیمت پایین در نظر گرفتهایم.
کیومرث مرادی در ادامه صحبتهای قدس عنوان کرد: امروز طوری شده است که باید برای اجرا در تئاتر شهر از دو سال قبل فرم پر کنیم و پروسهای عجیب را پشت سربگذاریم و از یک جایی به بعد احساس میکنی داری تحقیر میشوی. جملهای از سمندریان میگویم که امیدوارم به گوش مسئولان برسد مبنی بر اینکه «ما تئاتر الگو نداریم». در شرایطی که اگر بخواهی به عوامل پروژهات فقط نان و پنیر و گوجه بدهی باید هر شب ۳۵۰ هزار تومان هزینه کنی درست نیست که یک مدیر در ابتدای مدیریتش بگوید نه تنها هزینهای به شما پرداخت نمیکنیم بلکه دریافت هم خواهیم کرد. پس نقش اداره تئاتر برای گسترش و ساماندهی تئاتر و فرهنگ چیست؟ باید بگویم که امروز نگاه بسیار روزمرهای بر تئاتر حاکم است.
فرشاد فزونی نیز همین گفتگو را ادامه داد و گفت: روزگاری در دالانهای تئاتر از یکدیگر میپرسیدیم که فلان نمایش خوب است؟ ارزش دیدن دارد؟ اما حالا پرسشمان از یکدیگر اینست که فلان تئاتر خوب میفروشد؟ به نظر من کشوری که فرهنگ برایش مهم باشد اجازه نمیدهد تئاتر به دنبال مخاطب برود بلکه مخاطب را به تئاتر جذب میکند.
در انتهای نشست کیومرث مرادی به اهالی رسانه قول یک اجرای ویژه را برای آنان داد و گفت: دوست داریم اگر پردیس شهرزاد به ما اجازه دهد بعد از اتمام اجرا گفتگوی دوبارهای با اهالی رسانه داشته باشیم.
انتهای پیام/
There are no comments yet