ابراهیم آبادی بازیگر و کارگردان پیشکسوت تئاتر، تلویزیون و سینما درباره فعالیت های اخیرش به صبا، گفت: نمایشنامه «آوایِ خاموش» را نوشته ام که مربوط به گذشته تاریخ کشورمان است. این اثر به وسیله نشر «تلاش تبریز» چاپ شده و کارگردانی اش را هم برعهده دارم.
او درباره قصه این نمایشنامه توضیح داد: نمایشنامه درام واقعی است. اربابِ دِهی به زن یکی از روستاییان نظر دارد. زن این شخص فردی مهربان و زیباروست و همسرش با همه کمالاتی که دارد لال است. ارباب به همسر این زن تهمت دزدی کیسه گندم زده و با فشار می خواهد که مرد زنش را طلاق دهد. پیرمردی که پدرش سابق بر این متولی مسجدی بوده وکالت این مرد لال را به عهده می گیرد و راجع به خیلی از مسائل با ارباب صحبت می کند. پیرمرد از اهالی شهر می خواهد که هر کدام یکی- دو مُشت گندم بیاورند تا یک گونی پُر و از این جوان بی گناه رفع اتهام شود.
وی گفت: بازیگران «آوایِ خاموش» در نمایش «پله آخر» هم که خودم نوشته و کارگردانی کرده ام بازی کردند. بعضی از بازیگران این نمایش عاطفه حق شناس، علی محمدی، حسین نصیح و محمود ساعی هستند.
بازیگر سریال «مختارنامه» درباره سالن مدنظر نمایش «آوای خاموش» توضیح داد: برای نمایشنامه ای که ۱۲ نفر بازیگر دارد، دو قفس فلزی لازم است که یک متر در یک متر و بلندی آن یک متر و هشتاد سانتیمتر باشد.
ارباب دِه این زن و مرد را در دو قفس جداگانه گذاشته و اینها را در زندگی روزمره هم جدا کرده است.
به من پیشنهاد می دهند در یک سالن بلک باکس این نمایش را اجرا ببرم! در سالنی که سه متر طول دارد و سه متر عرض! اینها تئاتر را نمی شناسند. هرکسی یک زیرزمین ۵۰-۶۰ متر گرفته که ۲۰ مترش را صحنه کرده و الباقی را صندلی چیده که مردم بنشینند و تئاتر نگاه کنند!
تئاتر نفس و وسعت می خواهد. قبول دارم که در اتاقی یک در یک هم می شود نمایش را اجرا کرد، ولی خودتان قضاوت کنید، این همه زحمت بکشید و در نهایت در سالنی اجرا بروید که که ۲۰ صندلی دارد و ۸ نفر مخاطب؟ انگیزه بازیگر چه می شود؟ دلسرد می شود و حسش را از دست می دهد.
این هنرمند پیشکسوت درباره مشکلات اجرا خاطرنشان کرد: یک نمایشنامه حداقل سه ماه تمرین لازم دارد. لوازم صحنه «آوایِ خاموش» را آماده و بازیگرانم را انتخاب کرده ام. برای اجرای این نمایش به دنبال سالن مناسب هستم. اسپانسری برای کار من نیامده و معمولا این افراد می خواهند همه چیز را به نفع خودشان تمام کنند.
او در ادامه افزود: هنوز جایی برای تمرین نگرفتم! این سستی اداره تئاتر است که یک جای تمرین خوب به من نداده تا بتوانم تمرین کنم. کدام کارگردان در دنیا هست که با ۶ جلسه تمرین بتواند نمایش به صحنه ببرد؟! در اروپا، آمریکا و حتی ایران نیز من چنین برنامه ای ندیدم!
چطور می شود در ۶ جلسه تمرین، میزانسن بدهی، کارگردانی بکنی، بازیگر جمع بکنی، بازیگران متن را حفظ کنند و آکساسوار روی صحنه را ببندی!؟! ۶ جلسه طول می کشد تا یک نفر نمایشنامه را بخواند و قصه را متوجه شود! یک نمایشنامه حداقل به ۶ ماه تمرین نیاز دارد. حس، کارگردانی، میزانسن، فکر کردن، خرید وسایل و آکساسوار زمان می برد. همه چیز آبکی شده است! من این مدل آبکی را بلد نیستم!
آبادی گفت:الان وضعیت ما این است که منِ بازیگر و کارگردان ۸۲ ساله که خارج و داخل ایران تحصیل کرده ام باید جلوی یک پسربچه ۳۰ ساله خواهش کنم که به من جای تمرین بدهد! ما این قدر بی عرضه شده ایم و در این مملکت کسی نیست که هوای ما را داشته باشد تا بگوید آقا! شما که رییس اداره شده اید و ۳۰ ساله هستید، این هنرمند ۶۲ سال است که عمرش را برای فرهنگ این مملکت گذاشته و کار کرده و حرمت و احترام دارد! من بچه تئاتر هستم و عاشق این صحنه ام. تنها آرزویم این است که وقتی مُردم از صحنه های تئاتر خاک جمع کنید و روی قبر من بریزید.
وی درباره بی توجهی مسوولان به هنرمندان پیشکسوت عنوان کرد: تهیه کنندگان ما سراغ دخترخاله ها و پسرخاله های شان می روند!افراد با سواد و هنرمند گوشه خانه افتاده اند و کار نمی کنند و کسی حتی حال شان را هم نمی پرسد. زمانی که در انجمن بازیگران سینمای ایران مسوولیتی داشتم از تلفن خانه خودم تماس می گرفتم و حال بازیگران پیشکسوت را می پرسیدم که چه وضعیتی دارند. پولی نداشتم، ولی حداقل سعی می کردم دلجویی کنم.