وی افزود:وقتی اسم «سنگلج» می آید می دانیم که آنجا فقط تئاتر ایرانی می بینیم و از آثار ترجمه ای خبری نیست. حالا شاید یک اثر آداپته ای مانند «خواستگاری» آنتوان چخوف را سید عظیم موسوی به گیلکی اجرا ببرد، ولی تئاتر «سنگلج» مختص تئاتر ایرانی است و مخاطب این را می داند. در مورد سالن های دیگر کاملا حق با شماست. ما در سالن اصلی تئاتر شهر از ایبسن کار می بینیم یا «ملاقات بانوی سالخورده» از دورنمات، یا همین «کلنل» که نوشته خیرالله تقیانی پور است. تکلیف مان روشن نیست. کار «اعتراف» شهاب حسینی از صحنه پایین آمده و یک متن خارجی دارد که نویسنده اش را من نمی شناسم و طبیعتا توسط این اجرا، این نویسنده هم شناسانده شد. بعد از «اعتراف» کاری از یک نمایشنامه نویس جوان ایرانی در سالن اصلی تئاترشهر روی صحنه می رود و فضا ۱۸۰ درجه متفاوت از کارهای دیگر است. این تفاوت به ظرفیت های محدودی که ما داریم باز می گردد. ظرف و مظروفان در مورد سرمایه های تئاتر جوابگوی هم نیستند. این همه فارغ التحصیل تئاتر، گروه های نمایشی متعدد، عطش تئاتر و بازیگری وجود دارد که در برابرش سالن های محدود است. 

نادری گفت:خدا را شکر بستر ایجاد تئاتر خصوصی مهیا شده و بخشی از این کارها در حال انجام گرفتن است. در زمان حال درمورد تئاتر مستقل تقریبا ذهن تان آماده است که چه نوع کاری روی صحنه می رود و چه تئاترهای مدرن تری را آنجا می بینید. حالا ایرانی و خارجی بودنش تفاوت ندارد. این باعث می شود سبک و سیاق پیدا کنند و در یک جمله بگویم زمان می برد تا ما به این ثبات شخصیتی در تئاتر برسیم.
بازیگر «کلنل» درباره اینکه آیا برای جذب مخاطب لازم است از متن هایی استفاده کنیم که سرشار از کلمات رکیک است و در راستای متن هم نیست، بیان کرد: این موضوع به بخش شاکله مهم و بسیار درشتی از مدیریت تئاتر مربوط می شود و ربطی به هنرمند ندارد. مدیریت است که این حرکت را جهت می دهد و مهندسی می کند. من زمانی که مدیر «تئاترشهر» بودم یک مصاحبه ای کردم که برایم دردسر داشت. گفتم: تئاترشهر، تئاتر دولتی نیست ایهاالناس. چه کسی می گوید تئاتر دولتی است؟! چرا؟ چون ساختمانش برای دولت است؟ نه.
وی ادامه داد: تئاتر دولتی، تئاتری است که پرسنل، عوامل فنی و هنری اش در اختیار دولت باشند و ماهیانه برای یک هدف حقوق دریافت کنند. تعیین کند که من این کار را با این بازاریابی انجام می دهم، ولی در مورد تئاتر شهر این اتفاق نمی افتد. من عوامل فنی ام، عوامل دولتی هستند و عوامل هنری ام، نه و افراد جا به جا می شوند. ما باید به یک ثبات تولیدی برسیم و همچنین هنرمندانی که فعالیت می کنند در سالن های تئاتر، دقیقا مانند باشگاه. مثلا آقای نعیمی کارگردانی باشد که دو سال در اختیار مجموعه تئاتر « باران» قرار گیرد. آن موقع مدیریت تئاتر حرفه ای شکل واحد به خودش می گیرد.