عاشق ورق زدن هستم و درنتیجه روزنامه‌ها و نشریات را بسیار دوست
دارم. برای من هنوز دوران روزنامه نگذشته است اما می‌دانم برای بسیاری از مردم
دوران روزنامه به پایان رسیده است. اصالتی را در روزنامه می‌بینم که فضای مجازی از
آن بی‌بهره است. حتی دوست دارم اخبار را در روزنامه بخوانم! وقتی خبری را در فضای
مجازی، حتی فضای مجازی روزنامه می‌خوانم، حس خوبی به من دست نمی‌دهد چون خبررسانی
در فضای مجازی به‌شدت خطرناک است. فضای مجازی واقعیت کاذب می‌سازد که می‌تواند ذهن
ما را مخدوش کند.

از دید من در فضای رسانه، سهم تئاتر به‌شدت اندک است. ما
حتی یک روزنامه که به‌صورت تخصصی به تئاتر بپردازد نداریم و نشریات غیرتخصصی همچون
صبا، شهروند، شرق و… هستند که صفحاتی خواندنی و تخصصی را به تئاتر اختصاص می‌دهند.
البته نشریاتی همچون انتشارات نمایش و…، به تئاتر می‌پردازند اما از دید من این
میزان اصلا کافی نیست.

واقعا این مسئله جای تاسف دارد. شاید نشریات داخلی خود سالن‌های
تئاتر بتوانند رنگ‌وبویی به فضای تئاتری ما بدهند. البته این خطر وجود دارد که این
نشریات به بولتن تبلیغاتی سالن‌های تئاتر تبدیل شوند که شرایط خوبی نیست. چون
رسالت مطبوعات و نخستین اصل برای هر روزنامه، استقلال و صداقت داشتن است. مسئله
اصلی تماشاخانه‌های خصوصی، تلاش برای بقا است و نشریات این مراکز هم در این راستا
پیش می‌روند وقتی سازوکار مالی و تجاری پشت یک رسانه باشد، نشریه هم باید بازتابی
از شرایط سالن بدهد که گیشه تئاتر را رونق بخشد و نمی‌تواند اصل صداقت را رعایت
کند. در این میان نشریاتی که از دل موسسه‌های فرهنگی سر برمی‌آورند، می‌توانند
بسیار به تئاتر ما کمک کنند.