به بهانه این اجرا با کارگردان نمایش، پیام عزیزی گفت و گوی انجام داده ایم که می خوانید:
عزیزی در جواب این سئوال که به عنوان یک کارگردان مرد، چرا تصمیم به اجرای این متن در زمان حاضر گرفته است؟ به صبا گفت: متن «اون دیگه اینجا زندگی نمی کنه» را سال ۸۹ نوشتم. ۷ سالی است که از آن تاریخ گذشته، ولی به خاطر ضرورت های موضوعی و فراهم شدن امکان اجرا، تصمیم گرفتم این نمایش را در زمان حاضر روی صحنه ببرم. یک نمایش دیگر هم با فضایی زنانه به نام «ناهار دو نفره» در سال ۹۲ اجرا بردم. موضوع این نمایش درباره یک خانم موفق بود که همسرش با کار کردن و استقلال داشتنش مخالف بود.

او درباره اینکه آیا فقط با زبان طنز و اغراق می شود به موضوعات تلخ اجتماعی پرداخت، توضیح داد: هم طنز در دل اثر هست و هم مسئله تراژیک بودن آن مطرح است. این نمایش یک کمدی تلخ است. با اتفاقاتی که در نمایش شاهدش هستیم ، با این دیدگاه که بشر را باید بدون جنسیت نگاه کنیم، این تضاد دنیای نمایش و دنیای واقع، فضا را کمدی می کند.  از جایی که این اجحاف بیش از حد اتفاق می افتد و گاهی اوقات به خفه کردن زن ها منجر می شود، اینجا می توان گفت که اثر تلخ است و یک کمدی ای است که سرانجامی تلخ دارد. وقتی متن را می نوشتم تلاشی برای طنز نوشتنش نکردم. این نمایش را می شود با فضایی خیلی تراژیک و بدون فضای کمیک هم اجرا برد، ولی درواقع این اتفاقاتی که در نمایش شاهد آن هستیم و در جامعه ما هم رخ می دهد باعث کمدی دیده شدن کار می شود.

وی در رابطه با اینکه در این نمایش نگاهش به مردان، در هرگروه سنی تلخ است، ادامه داد: این نمایش، انتخاب یک سری از واقعیت های موجود در جامعه است. قصه زندگی زنی را روایت می کند که در مواجهه با مردانی است که حقوق و شانیت او را در نظر نمی گیرند و خیلی به او اهمیت نمی دهند. حرف من در این نیست که همه مردها نگا هشان به زن این گونه است.

نمایش، قصه سحر است که با یک سری آدم هایی مواجه می شود که نگاه درستی به زن تنها ندارند و این شرایط را دارند، ولی به عنوان مثال کاراکتر ماهور قصه، شخصیت منفی ندارد و عاشق یک زن است. پدر سعی می کند آبروی سحر نرود و شخصیت بدی هم ندارد. رسولی شخصی است که تحت مدیریت یک زن کار می کند و خیلی هم به او احترام گذاشته و سعی می کند هوای این زن را داشته باشد. پس همه مردها در این نمایش خیلی منفی نیستند. البته در این نمایش فقط مواجهه سحر با مردها را نمی بینیم، بلکه شاهد روبرو شدن سحر با زن ها هم هستیم. خانم صاحبخانه و دختر صاحبخانه هم نگاه شان به یک زن تنها، نگاه مثبتی نیست. این جامعه ماست که حتی خانم ها هم به یک زن تنها، نگاه درستی ندارند.

کارگردان «کشتی نوح» در رابطه با اینکه از ابتدا کدام سالن را برای اجرا در نظر داشته، پاسخ داد: ایده آل من برای اجرای این نمایش بلک باکس است . خیلی دوست داشتم که در سالنی دوسویه اجرا بروم. براساس امکاناتی که معمولا آدم می تواند مهیا کند، ناچار می شود از ایده آل هایش فاصله بگیرد. به هرحال شرایط این طور فراهم شد که در سنگلج اجرا برویم. سنگلج علی رغم اینکه سالنی دوست داشتنی است و یکی دو کار هم اجرا رفته ام، برای این کار الویت من نبوده است، اما سعی کردم با شرایط این سالن کار را طراحی کنم.