به گزارش صبا، مجتبی پوربخش مجری و تهیه‌کننده برنامه «فوتبال یک» که شب گذشته ۸ مردادماه مهمان برنامه «تهران ورزشی» در رادیو تهران بود، در ابتدای این برنامه گفت: من کارم را به صورت حرفه‌ای از سال ۱۳۸۲ از باشگاه خبرنگاران رشت شروع کردم و اجرا در برنامه زنده را از برنامه «مجله ورزشی» رادیو گیلان آغاز کردم. یک دوست و همکار به نام کامران جعفری داشتم که گزارشگر ورزشی بود و قسمت شد که من شاگرد ایشان باشم. یادم است وقتی قرار بود برای اولین به تنهایی گوینده برنامه باشم، تهیه‌کننده خبر داد نویسنده متن برنامه را نیاورده و باید به صورت بداهه برنامه اجرا کنم. آن برنامه را هر طور که شده اجرا کردم و تمام شد.

وی ادامه داد: من خودم را مدیون رادیو می‌دانم چون کارم را از رادیو شروع کردم. دو سالی که در رادیو گیلان کار کردم باعث شد که مجری پخته‌تری شوم. یاد گرفته‌ام که همواره از استادانم تشکر کنم. ما کسانی که حق استادی به گردنمان دارند را نباید فراموش کنیم و یادمان نرود که چه کسانی به ما کار را یاد داده‌اند و بعد تا آخر عمر شاگردی آن‌ها را کنیم.

پوربخش با بیان این‌که دوران کودکی‌اش در سینماهای رشت گذشته است، افزود: پدربزرگم در سینما سفیدرود رشت بوفه داشت و دایی بزرگم در سینما ۲۲ بهمن رشت که یکی از سینماهای خوب رشت است مدیر سینما بود و به همین خاطر زندگی من در سینما می‌گذشت و از همان دوران از این‌که بتوانم مردم را تحت تأثیر قرار بدهم لذت می‌بردم و دوست داشتم این کار را انجام بدهم.

این مجری ورزشی اظهار کرد: ۱۶-۱۷ سالم بود که کار مطبوعاتی را شروع کردم. یک کاراکتری به نام «پهلوان پنبه» درست کرده بودم و در روزنامه نسیم یک ستونی داشتم که آنجا طنز می‌نوشتم. نقدهایی که به مدیریت ورزشی داشتم را در قالب پهلوان پنبه می‌نوشتم. سال ۱۳۸۲ باشگاه خبرنگاران در رشت دفتر باز کرد و من اولین نفری بودم که در آنجا ثبت‌نام کردم. در ادامه مجری یک برنامه غیرورزشی در مرکز گیلان به نام «در گیلان ما» شدم که مشکلات شهر را بررسی می‌کردم. آدم‌های بزرگی در مرکز گیلان کار کرده‌اند. هومن سیدی، پژمان بازغی، آقای حسینیان و آقای تشکر، کارشان را از شبکه باران شروع کرده‌اند. من زمانی که به شبکه باران آمدم، رضا بالاپور، افشین وهابی و کامران جعفری، سه گزارشگر تلویزیون و رادیو گیلان بودند. تا زمانی که فضا برای کار در حوزه ورزش شروع شود، مشغول برنامه دیگری شدم.

پوربخش گفت: من ذاتاً عاشق این هستم که در کنار مردم باشم. همیشه به کسانی که تازه به تلویزیون و رادیو می‌آیند توصیه می‌کنم که اگر در وجودتان مردم را دوست نداشته باشید دستتان خیلی زود رو می‌شود. من از ابتدا عاشق مردم بودم و هنوز هم مردم را دوست دارم. کنار مردم بودن همیشه انتخابم بوده است. اعتقاد قلبی من این است که طول عمر مهم نیست، بلکه کیفیت عمر اهمیت دارد. به نظر من ما باید به نسل جدید یاد بدهیم که همه چیز پول و کار نیست و برای رسیدن به موفقیت دست به هر کاری نزنید.

وی با بیان این‌که طرح یک برنامه به نام «سکو» در تلویزیون گیلان، سکوی موفقیتش شد، عنوان کرد: برنامه «سکو» یک برنامه فوتبالی بود و هر هفته یک مهمان ارزشمند از تهران دعوت می‌کردیم. یک روز پیمان یوسفی مهمان برنامه ما بود و آخر برنامه به من گفت تو خیلی خوب اجرا می‌کنی، اگر شبکه سراسری مجری بخواهد به تهران می‌آیی؟ یک سال بعد پیمان یوسفی تماس گرفت و مجری‌گری برنامه «لیگ یک» را به من پیشنهاد کرد.  من آن سال‌ها از رشت به تهران می‌آمدم و برنامه اجرا می‌کردم و برمی‌گشتم چون این کار را دوست داشتم. بعد از آن پیمان یوسفی از شبکه ورزش رفت و من خودم تهیه‌کننده برنامه شدم.

پوربخش که علاوه‌بر مجری‌گری، سابقه گزارش فوتبال را هم در کارنامه خود دارد، گفت: من ۱۱ سال در صداوسیما گیلان بازی‌های مختلف فوتبال را گزارش می‌کردم. وقتی به شبکه ورزش آمدم گزارش‌هایم کمتر شد و بازی‌های زیادی وجود نداشت که من بخواهم گزارش کنم. یک روز گزارشگر بازی سایپا شده بودم که نماینده فدراسیون با تهیه‌کننده برنامه در زمین درگیری فیزیکی پیدا کردند و در صحنه‌ای که یکی از بازیکن‌ها مصدوم شده بودم گزارش را رها کردم و از پشت میکروفون بلند شدم و رفتم به نماینده فدراسیون گفتم که ایشان تهیه‌کننده برنامه تلویزیونی هستند، چرا چنین برخوردی با ایشان می‌کنید؟ خلاصه قضیه جمع شد و من رفتم بقیه بازی را گزارش کردم و کسی هم این ماجرا را نفهمید. البته یکی از دوستان تمام این صحنه را فیلم گرفته و برای مدیر شبکه فرستاده بود. مدیر شبکه گفت این کار برای ما ارزشمند است که هوای تهیه‌کننده را داشته‌اید ولی از لحاظ حرفه‌ای کار درستی نکرده‌اید و همان بازی آخرین باری شد که من گزارشگری کردم.

این تهیه‌کننده تلویزیونی در پایان با اشاره به این‌که اگر برای هر رویایی که دارید تلاش کنید حتماً به آن خواهید رسید، ادامه داد: من ۲۰ سال پیش وقتی برنامه نود را می‌دیدم، دوست داشتم که مثل عادل فردوسی‌پور شوم. هیچ‌وقت دوست نداشتم جای او باشم و جای کسی را بگیرم و فقط دوست داشتم مثل او باشم. من در حد عادل نیستم ولی توانستم یک برنامه شبیه برنامه نود درباره لیگ یک بسازم.

انتهای پیام/