تماشای فیلم های خارجی، روی پرده سینماهای ایران،حق مردم ایران است که ۳۰ سال به ناحق این حق از آنان گرفته شده.در این مدت طولانی فریاد اعتراض ها در گوش های سنگین فرو نرفت که نرفت.

عده ای که منافع خود را در ممنوعیت اکران فیلم های خارجی می دیدند،با لطایف الحیل و گاهی تهدید،مسوولان سینمایی را وادار کردند مردم را از دیدن فیلم های خوب خارجی محروم کنند که این محرومیت حدود ۳۰ است ادامه دارد.مدیرانی که حکم به ممنوعیت فیلم های خارجی دادند و کسانی که آنان را وادار به این عمل نسنجیده کردند، مدیون مردم هستند،هم در این دنیا و هم در آن دنیا!

پس از ممنوعیت اکران فیلم های خارجی،مدیران بسیاری بر مسند سینمای ایران نشستند،اما با اینکه فهمیدند و اعتراف کردند این عمل درست نبوده،باز هیچ اقدامی برای رفع این ممنوعیت نکردند.آن قدر بر این کار اشتباه پافشاری کردند که سینما ها یک به یک ورشکست شده و سینماداران عطای این کار را به لقایش بخشیدند،یک نسل هم از دیدن فیلم های خوب جهان روی پرده محروم شدند.

برخی از اهالی دلسوز رسانه بارها و بارها دست به قلم شدند،اما مدیران سینمایی هرگز به روی خود نیاوردند،با اینکه می دانستند حق با آنان است.

سرانجام اهالی صدیق رسانه،با انجام مصاحبه و نوشتن و چاپ یادداشت های بیشمار،رییس سازمان سینمایی را وادار به واکنش کردند تا او نیز اذعان کند موافق اکران فیلم های خارجی است.بعد از رییس سازمان سینمایی،وزیر ارشاد نیز اعلام کرد با این کار موافق است.

موافقت وزیر ارشاد با اکران فیلم های خارجی،یعنی احترام به خواست مردم.

وقتی وزیر ارشاد و رییس سازمان سینمایی موافق این مهم هستند،باید هرچه زود تر و بدون بهانه تراشی مقدمات اکران فیلم های خارجی فراهم شود،نه به صورت محدود،بلکه گسترده.اگر این اتفاق هرچه زودتر رخ ندهد،نشان دهنده این خواهد بود که خدای نکرده در سینمای ایران،افرادی حکمرانی می  کنند که نفوذ شان فراتر از وزیر ارشاد و رییس سازمان سینمایی است!

امیدواریم وزیر ارشاد و رییس سازمان سینمایی اش، با اقدامی مناسب مقابل این حکمرانان بی حکم بایستند و حکومت شان بر سینمای ایران را پایان دهند تا این سینمای رو به موت دوباره جان بگیرد.