عبداله عامری در سال۱۳۰۱ متولد شد. او فارغ‌التحصیل دانشکده هنرهای زیبا بود و در طول فعالیت
هنری خود در نمایشگاه‌‌ها و بی‌ینال‌‌های متعددی شرکت کرده بود.

کشف نقاشی، اتفاق مهمی در کودکی‌اش بود. او ناخواسته زبانی را می‌فهمید
و درک می‌کرد که می‌توانست با آن سکوت کلامی را جبران کند.

عبداله عامری مانند بسیاری از هم‌نسلانش که از اولین فارغ‌التحصیلان دانشکده
هنرهای زیبا دانشگاه تهران بودند، در دوران تحصیل با نوگرایی در نقاشی و با مکاتبی
مثل امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم آشنا می‌شود و تجربه می‌کند و در دوره‌های بعد از
تحصیل، همپای نگرش‌های تازه‌ای که در حیطه نقاشی مطرح می‌شود، به تجربه‌اندوزی خود ادامه می‌دهد.

به این ترتیب او با بسیاری از گرایش‌های رایج در نقاشی مانند کوبیسم،
نقاشی انتزاعی و نیمه‌انتزاعی، سوررئالیسم و نیز چشمداشت و توجه به هنر ایرانی را تجربه
می‌کند و سرانجام بنا به خواسته خود و با توجه به حال و هوای موضوع نقاشی، تکنیک و
یا سبکی را به‌کار می‌گیرد.

عامری در کنار جلیل ضیاپور، لیلی تقی‌پور، جواد حمیدی، شکوه ریاضی و احمد
اسفندیاری جزو نخستین افرادی بود که در نیمه دوم دهه۲۰ به‌عنوان اولین فارغ‌التحصیلان دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه
تهران، شیوه جدیدی در نگرش، مقابل نقاشی معمول آن سال‌‌ها را به وجود آوردند.

جواد مجابی با انتشار کتاب پیشگامان نقاشی معاصر ایران(نشر هنر ایران،۱۳۷۶) نقش مهمی در معرفی این هنرمند به نسل‌های
بعدی داشته است. مجابی می‌گوید: «نقاشان مدرنیست دوره اول، همه از عامری سخن می‌گفتند
و کمتر کسی از عامری خبر داشت چرا که سال‌ها بود در گوشه‌ای خلوت گزیده و از محافل
هنری و یاران دوری جسته بود. عبداله عامری در بی‌ینال دوم و سوم و در دو سه نمایشگاه
بی‌سروصدا شرکت جسته بود و بعد به آرامی به خلوت عارفانه خود پناه برده بود».

این هنرمند نیمه‌های شب جمعه(۲۱مهرماه)
به‌علت سکته درگذشت.