محمدعلی بن‌ابوطالب متخلص به حَزین و معروف به شیخ‌علی حزین در سال۱۱۰۳ قمری در اصفهان
‌‌زاده شد. او از تبار زاهدی‌ها و نوادگان شیخ زاهد گیلانی است. از استادان حزین می‌توان
به امیر سیدحسین طالقانی اشاره کرد.

او جهانگرد و همچنین دانشمندی جانورشناس بود. وی همچنین از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی
بود. از آثار او می‌توان به «تذکره شعرا»، «دیوان اشعارن، «صفیر دل» و «حدیقه ثانی»
در برابر حدیقه سنایی و «تذکارات‌العاشقین» در برابر لیلی و مجنون اشاره کرد. تذکره
حزین لاهیجی با سبکی ساده و پخته به نگارش درآمده ‌است.

حزین در کتاب تاریخ خود به نام «زندگی شیخ حزین به قلم خود او» وضعیت
اصفهان در زمان حمله افغانان و نیز اشغال ایران به‌وسیله ترکان عثمانی را شرح می‌دهد.

حزین از خانواده‌ علما و زمینداران در گیلان برخاسته بود و تبار او به
شیخ‌زاهد گیلانی می‌رسید. پدر او در دوره شاه‌سلیمان اول برای تحصیل به اصفهان رفت
و محمد در دربار صفوی در سن کم به‌عنوان بحرالعلوم و شاعر پرورش یافت. او در ایران،
هند و تا عربستان سفرهای متعدد کرد.

حزین لاهیجی در سال۱۱۴۶قمری به هند رفت و در
سال۱۱۸۱قمری در حدود هفتادوهشت‌سالگی در
بنارس درگذشت و در همان شهر دفن شد.

حزین لاهیجی از ترس نادرشاه به هندوستان رفت و تا پایان در هند زندگی
کرد. سکونت محمدعلی حزین لاهیجی در ۱۹سال آخر زندگی خود در بنارس که تحت حکومت نواب‌های
شیعه بود، از رویدادهای مهم در حیات فرهنگی، مذهبی و ادبی این شهر است. آرامگاه او
در بنارس زیارتگاه مهمی است که زوار آن، علاوه بر شیعیان، سایر مسلمانان نیز هستند.
حضور حزین و درس‌های او در ترویج و اشاعه تشیع در آن سامان نقش بسیار مهمی داشت.

بخشی از سروده‌های او به زبان فرانسه نیز ترجمه شده ‌است.