۰+…..

سهیل امیرشریفی متولد سال ۱۳۶۰ در تهران است و
دارای تحصیلات کارشناسی ارشد سینما و فارغ التحصیل کارگردانی از انجمن سینمای
جوانان ایران است. او تاکنون چندین فیلمنامه را به رشته تحریر در آورده و چندین
فیلم هم تدوین کرده است و در این بین آثاری همچون «دیدن»، «پسران سندباد» و«پسر
ارشد من» را ساخته است. وی تاکنون با این فیلم‌ها در جشنواره‌های مهم داخلی و
خارجی شرکت کرده است، بیشترین موفقیت او در مورد فیلم‌کوتاه «دیدن» بود که توانست سیمرغ
بلورین سی‌‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر، یاس زرین بهترین فیلمنامه و جایزه
بزرگ حمایت را از سی‌‌ودومین دوره جشنواره فیلم‌کوتاه تهران به دست آورد. امیر‌شریفی
با این فیلم در جشنواره‌های بین‌المللی بلوهوریزونته برزیل و فلیکرز امریکا هم
حضور داشته است.

به بهانه حضور در این جشنواره‌ها با او به گفت‌وگو
نشستیم.

نظر شما در مورد جشنواره‌هایی که در ایران برگزار
می‌شود چیست و از دید شما مهم‌ترین جشنواره که در حوزه فیلم‌کوتاه تهران در ایران
برگزار می‌شود کدام است؟

برگزاری جشنواره‌های مختلف در ایران، حال با هر
موضوعی که باشد خوب است، چون فیلم‌های کوتاه جز در جشنواره‌ها جاهای دیگری دیده
نمی‌‌شوند. تقریبا اکثر فیلم‌های کوتاه مهم و اصلی ایران هرسال در جشنواره‌ها حضور
دارند و خوشبختانه تعداد آثار باکیفیت رو‌به‌افزایش است. مساله فیلم کوتاه برای اکثر
کشورهایی که صاحب سینما هستند و صنعت آن را جدی می‌گیرند دغدغه است چون به آتیه
سینما می‌اندیشند و فیلمسازان نسل بعد را از این راه می‌شناسند. به نظر من جشنواره فیلم‌کوتاه تهران یکی از
بهترین جشنواره‌هایی است که در حوزه فیلم‌کوتاه در تهران برگزار می‌شود.

چه
رویکردهایی را می‌توان برای فیلم‌کوتاه در سینمای ایران در نظر گرفت که هم فیلم‌های
خوبی ساخته شده دیده شوند و هم جوان‌های فیلمساز خوبی که داریم به ساخت فیلم‌کوتاه
ترغیب شده و ناامید نشوند؟

در کشورهایی که به‌نوعی قطب‌های اصلی در هنر هفتم
به شمار می‌آیند، دو رویکرد را برای فیلم‌کوتاه در نظر می‌گیرند؛ یکی برگزاری
فستیوال‌های تخصصی فیلم‌کوتاه که ما معادلش را در ایران با عنوان جشنواره بین‌المللی
فیلم‌کوتاه تهران داریم که به‌شکلی کاملا تخصصی جریان فیلم‌کوتاه را دنبال می‌کند
و بخش دیگر که آن هم حائز اهمیت است جای‌گذاری بخش فیلم‌کوتاه در اصلی‌ترین
جشنواره‌های سینمای بلند کشورشان است تا این حمایت از آثار کوتاه همیشه ساری و
جاری باشد. این دو حرکت موازی برای حمایت
از جریان فیلم‌کوتاه است تا این مدیوم جای خودش را تثبیت کند و هر دوی این‌ها مهم
هستند. ما نیز باید در جشنواره اصلی کشور که فجر نامیده می‌شود، بخش فیلم‌کوتاه را
تقویت کنیم و در این رویداد که مختص آثار کوتاه است، بیش از پیش به ظرفیت‌های
موجود ببالیم.

آیا همین جشنواره بین‌المللی فیلم‌کوتاه تهران که
شما مثال زدید می‌تواند به‌گونه‌ای جزو جشنواره‌های معتبر دنیا قرار بگیرد که در حوزه
فیلم‌کوتاه، در دنیا ایران را با این جشنواره بشناسند؟

در حال حاضر اگرچه روند روبه‌رشدی را نسبت به گذشته
شاهد بودیم اما این جشنواره در قیاس با همتایان خود در دنیا نیاز به تلاش بیشتری
دارد. با این وجود که در بخش ملی کارنامه قابل قبولی داریم اما وقتی خودمان را با
جشنواره‌های خارجی مقایسه می‌کنیم باید به بخش بین‌الملل رجوع کنیم. در این بخش هنوز
جای خالی کارگردانان مطرح دنیا به شدت محسوس است و باید این خلاء را پر کرد.

منظور شما از خلاء چیست؟ می‌شود بیشتر توضیح دهید
که بدانیم چه کمبود‌هایی در جشنواره‌های ما وجود دارد تا بتوانیم آن‌ها را رفع
کنیم؟

فیلم‌هایی که در بخش داستانی و ملی نمایش داده می‌شوند
سطح بالاتری دارند و اگر در بخش بین‌الملل هنوز به این سطح نرسیدیم شاید به این
دلیل است که در بازار فیلم این فستیوال خیلی قدرتمند ظاهر نشدیم. در دنیا به همان
اندازه که به بخش مسابقه اهمیت می‌دهند، بخش بازار را نیز جدی می‌گیرند و می‌دانند
فیلمسازان بزرگ حتی اگر در مسابقه نباشند در بازار حضور فعال دارند.

حضور بازیگران خوب در فیلم‌کوتاه داستانی جزو مواردی
است که می‌تواند کمک کند یک فیلم‌کوتاه بیشتر دیده شود، به نظر شما را‌ه‌های ورود
بازیگران خوب سینمایی در فیلم‌های کوتاه چیست؟

بسیاری از بازیگران چهره و بنام ما با جریان فیلم‌کوتاه
همراه می‌شوند و این جای خوشحالی دارد. خوشبختانه در سال‌های اخیر نیز به تعدادشان
افزوده شده و از آن‌جا که در بحث کیفی و محتوایی آثار این بخش شرایط بهتری پیدا
کرده‌اند علاقه بازیگران نیز بیشتر شده است. اکران فیلم‌های کوتاه در سینما‌ها همیشه مشکلاتی داشته که به سختی می‌توان
یک مجموعه فیلم‌کوتاه را حتی با بازیگران چهره اکران کرد.

نظر شما در
مورد اکران‌های صورت‌گرفته فیلم‌کوتاه در سطح سینماها چیست و آیا اکران خوب می‌تواند
بازیگران چهره بیشتری را برای حضور در فیلم‌کوتاه جلب کند؟

متاسفانه در کشور اکران‌های فیلم‌کوتاه خوب نیست و
حتی اکران‌های «هنر و تجربه» هم باعث دیده شدن فیلم‌ها و بازیگران نمی‌شوند. آنچه
که این افراد را به حضور در این پروژه‌ها ترغیب می‌کند، ابتدا دستیابی به موقعیت
تجربی خوب است و بعد از آن افزایش کیفیت آثار و راه یافتن این فیلم‌ها به جشنواره‌های
جهانی باعث شده بازیگران از منظر دیده شدن در مجامع جهانی میل بیشتری به حضور در فیلم‌کوتاه
داشته باشند.

در کشور ما بسیاری از کارگردانان مطرح مثل اصغر
فرهادی که موفق به دریافت ۲ جایزه اسکار شده است با ساخت فیلم‌کوتاه از دفتر انجمن
سینمای جوانان ایران در شهر خمین شروع کرده و به این معروفیت در سینمای جهان رسیده
است ولی اغلب این کارگردانان بعد از معروفیت دیگر به سراغ ساخت فیلم‌کوتاه نمی‌‌آیند.
نظر شما به‌عنوان یک فیلمساز کوتاه در این مورد چیست؟

شرایطی غالبا به کارگردانان اجازه نمی‌دهد که بعد
از ساخت فیلم بلند سینمایی به کار کوتاه رو بیاورند که مهم‌ترین آن درآمدزایی برای
فیلم‌کوتاه است. مساله اصلی در ساخت فیلم‌کوتاه این است که در این حوزه هیچ درآمدزایی
وجود ندارد و ما از آن غافل هستیم. اگر این بخش نتواند هزینه خود را برگرداند و به
سود برسد از سرمایه‌گذاران بخش خصوصی نمی‌توان توقع مشارکت و حمایت داشت.

یعنی برای ساخت فیلم‌کوتاه حتی ارگان‌های خصوصی هم
پیش‌قدم نمی‌‌شوند که بیایند و از این حوزه حمایت کنند، حتی از چهره‌های بنام
سینمایی؟

متاسفانه این موضوع خیلی کم رخ می‌دهد و باید به
وسیله رابطه سراغ آن‌ها رفت. البته در مورد کارگردان های سینمایی این موضوع کمی
راحت‌تر اتفاق می‌افتد و آن هم به خاطر این است که اقلا در کنار افراد بنام سینما
بتوانند خود را مطرح کنند ولی باز همیشه شرایط برای کسب سرمایه فیلم‌کوتاه سخت و
مشکل است چه از ارگان‌ها و سازمان‌های دولتی چه از بخش‌های خصوصی و صنعتی.

در پایان اگر سخنی دارید که از قلم افتاده و یا
پیشنهادی برای مسئولین دارید بفرمایید.

انجمن سینمای جوانان ایران خیلی خوب از جریان فیلم‌کوتاه
حمایت می‌کند اما شرایط باید به سمتی برود که بخش خصوصی هم وارد عمل شود. در این
شرایط سرمایه‌گذار هم، چون احتمال بازگشت سرمایه را می‌دهد به صنعت فیلم‌کوتاه کمک
می‌کند. ولی متاسفانه تا رسیدن به این شرایط راه درازی در پیش داریم.