سید جمال ساداتیان یکی از تهیه‌کنندگان
گزیده‌کار سینماست که همیشه سعی در ساخت آثاری متفاوت داشته است.آخرین فیلم او «جامه‌دران»
در سال ۹۳ ساخته شد و مدتی بود که به نظر می‌رسید ساداتیان فعالیت‌های سینمایی خود
را کمتر کرده است اما حالا او که سابقه مدیریت پردیس سینمایی قلهک را بر عهده داشته،
با مدیریت سینمای تیراژه ۲ در خیابان شهید مدنی و افتتاح قریب‌الوقوع پردیس
مگاپارس در ابتدای خیابان معلم حضورش را در سینمای ایران به عنوان یک تهیه‌کننده
سینمادار تثبیت کرده است. گفت‌و‌گوی او با «صبا» در مورد مسائل مرتبط با سالن سازی
در سینمای ایران و نکات مدیریت سالن در سینمای ایران را می‌خوانید:

چه اتفاقی باعث شد که شما
مدیریت پردیس سینمایی تیراژه۲ را بر عهده بگیرید؟

سینمای تیراژه متعلق به یکی از
دوستانم بود و سه سال پیش که قرار بود افتتاح شود مدیریت آن به من پیشنهاد شد، اما
آن زمان کمی در این مورد احتیاط کردم چون تجربه‌ام نشان داده بود مسائل مالی در
زمان کار کردن با دوستان و آشنایان ممکن است مشکلاتی را ایجاد کند. این دوستان خودشان
مدتی این سینما را اداره کردند اما با مشکلاتی مواجه شدند و به کمک نیاز پیدا
کردند. بنابراین من اسفند ماه سالن را تحویل گرفتم و دیدم با وجود هزینه‌هایی که برای
آن انجام شده هنوز شرایط مطلوبی که بتواند مردم را ترغیب به حضور در این سالن کند وجود
ندارد. بخشی از این مسائل به فیزیک سالن مربوط بود و بخشی از آن هم به مشکلات
مدیریتی برمی‌گشت. چنین پاساژی در منطقه شهید مدنی ویژگی‌های مثبتی برای منطقه دارد
و چون فضای نمایشی در شرق تهران کم است مردم از آن تا حد زیادی استقبال می‌کنند
اما استقبال وقتی واقعی می‌شود که مشکلات سالن حل شده باشد.

شما چه تغییراتی را در سالن
تیراژه ۲ در جهت بهتر شدن استقبال مردم و بالا رفتن کیفیت نمایش فیلم انجام دادید؟

ما دو تغییر اساسی در زمینه سالن
سینمای این منطقه انجام دادیم که به ورودی سالن و تجهیز سیستم نمایش فیلم مربوط می‌شد.
سیستم پخش این‌جا تبدیل به سیستم دیجیتال شد که می‌تواند حدود هفده هزار ساعت فیلم
را به خوبی و بدون افت کیفیت نمایش بدهد که در مقایسه با سیستم‌های نمایش قدیمی رشد
چشمگیری محسوب می‌شود. از سوی دیگر ورودی سالن هم تغییر کرد. داخل سالن نمایش هم باید
از نظر سیستم آکوستیک و شیب سالن تغییراتی داشته باشد که مترصد فرصت مناسبی هستیم
تا در زمانی که اکران فیلم‌ها رونق چندانی ندارد یا در مناسبت‌هایی که سالن‌های
سینما تعطیل است بتوانیم این تغییرات را ایجاد کنیم. همچنین در حال رایزنی هستیم
تا بتوانیم فیلم‌های جشنواره را هم در این سالن نمایش دهیم.گرچه تنها دو سالن
نمایش با ظرفیت ۳۰۰ نفر در این سینما داریم. پردیس سینمایی مگا‌پارس که مدیریت آن
را هم بر عهده دارم و به زودی در خیابان معلم افتتاح خواهد شد هشت سالن با بیش از
هزار و هفتصد صندلی دارد که در زمان ورود به چرخه اکران کمبودهای این منطقه را تا
حد زیادی مرتفع خواهد کرد و می‌توانم بگویم بخشی از شمال تهران نیز از سالن
مگاپارس استفاده خواهند کرد چون دسترسی‌ به آن راحت و امکاناتش بسیار است و احتمال
دارد این سینما هم میزبان فیلم‌های جشنواره فیلم فجر باشد.

سال‌هاست همه از مساله کمبود
سالن نمایش در ایران شکایت دارند، آیا این مشکل در سال‌های اخیر برطرف شده یا هنوز
اول راه هستیم؟

یکی از مشکلات اصلی سینماهای ما
سالن‌های نمایش است. برای مثال آمریکا حدود چهل هزار، روسیه حدود سی هزار و
کشورهای اروپایی با جمعیتی معادل ما حداقل پنج یا شش هزار سالن استاندارد نمایش
دارند ولی ما با هشتاد میلیون جمعیت اگر بر اساس استانداردهای جهانی بخواهیم سالن
سینما داشته باشیم نیازمند حداقل ۱۰ هزار سالن استاندارد هستیم. سینمای ایران از
نظر تولید فیلم و جوایز جهانی رده‌های خوبی را دارد اما از نظر سرانه صندلی در وضعیت
بدی هستیم. قبل انقلاب تعداد سالن‌های خوب به نسبت جمعیت سی میلیونی آن روزگار
کافی بود اما در حال حاضر جمعیت ما بیش از دو برابر افزایش پیدا کرده ولی سالن‌های
ما کمتر شده چون بسیاری از سالن‌ها هم به مرور زمان به دلیلی عدم رسیدگی نیمه
تعطیل شده وتنها در چند سال اخیر است که پردیس‌های سینمایی وارد چرخه اکران شده‌اند.
در تهران پول‌هایی که در بازار مسکن بود به علت رکود در این بخش وارد بخش پاساژ‌سازی
شد و در حال حاضر شنیده می‌شود به جز واحدهای تجاری موجود، حدود هفت میلیون متر
واحد تجاری در حال ساخت است. بسیاری از سازندگان این واحدها به صرافت افتاده‌اند که
برای رونق بیشتر محل کسب خود سالن‌های نمایش فیلم را در این پاساژها بسازند که
بعضی از پیش آن را طراحی کرده‌اند و بعضی نیز با حذف چند واحد تجاری قصد ساخت
سینما را دارند تا به قول کسبه پاخور محل کسب خود را بیشتر کنند. البته در بازدیدی
که خودم از بعضی از این پاساژها داشتم دیدم که گاهی انتخاب محل برای این سالن‌ها
به خوبی انجام نشده و شرایط مناسبی ندارند. شاید اگر ارشاد بر این موضوع نظارت کند
وضعیت بهتر شود. مثلا قانونی قبل از انقلاب وجود داشت که سالن‌های سینما باید
حداقل هزار متر از یکدیگر فاصله داشته باشند که با توجه به تک سالنی بودن سینماها
در آن دوران مساله معقولی بود ولی در حال حاضر با توجه به این‌که همه سینماها چند
سالن دارند و می‌بینیم گاهی چند سالن در کنار هم هستند این مساله مشکل ایجاد می‌کند
و نظارت بیشتر ارشاد را می‌طلبد. مثال خوب این مساله وفور ساخت سالن در غرب تهران
و نبود سالن سازی در شرق تهران است. شاید باید ارشاد با شهرداری هماهنگی‌هایی در
این زمینه انجام دهد که برای مثال اگر نزدیک یک سالن سینما پاساژی ساخته می‌شود، دیگر
به آن مجوز ساخت سالن نمایش فیلم ندهند.

با توجه به گفته‌های شما به
نظر می‌رسد ممکن است این تب تند سالن‌سازی در دراز‌مدت ما را با انبوه سالن‌های
سینما در تهران مواجه کند که نه فیلم و نه مخاطب دارند. برای این‌که به چنین
وضعیتی نرسیم چه راهکاری باید در پیش گرفت؟

نظارت ارشاد در این زمینه مهم است چون
کمبود سالن این روزها مساله همه است. به طور کلی از ساخت سالن استقبال می‌شود اما احتمال
دارد روزی این قضیه سالن‌ها مثل پاساژها بشود. همین حالا هم با وفور مراکز خرید
مواجهیم و مراکز خرید زیادتری در حال ساخت هستند اما کسی به این فکر نمی‌کند که
این مراکز خرید باید چگونه و با چه کالایی پر شوند و چه مشتریانی قرار است از آن
خرید کنند. اگر در زمینه سالن‌های سینما هم نظارت نباشد ممکن است روزی شبیه این
مساله تکرار شود. فعلا وضعیت مطلوب است و همه از ساخت سالن استقبال می‌کنند.
مخصوصا در شهرستان‌ها هم این فضای مثبت وجود دارد و امیدوارم نظارت ارشاد روی این
کار هم صورت بگیرد.

اصولا چه اتفاقی باعث شد که
تصمیم بگیرید وارد مساله سالن‌سازی و مدیریت سالن سینما بشوید؟

زمان اکران فیلم «جامه‌دران» به
صرافت مساله مدیریت سالن افتادم. وقتی فیلم را اکران کردم ۱۲ فیلم در حال اکران
بود و تمام دفاتر پخش دوست داشتند فیلمشان در بهترین ساعت اکران شود. این بود
که«جامه‌دران» در اکران لطمه دید و آن‌جا فکر کردم حتما سالن نیاز داریم تا
بتوانیم فیلم‌ها را در آن نمایش دهیم و این شد که وارد پروسه سالن‌سازی شدم چون نه
تنها به عنوان تهیه‌کننده خودم فیلم تولید می‌کنم بلکه ساخت سالن به نفع کل سینمای
ایران است. در حال حاضر سینما آستارای تجریش را هم تحویل گرفته‌ایم که در حال
تجهیز است و به زودی تبدیل به سه سالن می‌شود.

اولین تجربه مدیریت سالن شما
در پردیس قلهک بود که با وجود فراز و نشیب‌هایش در نهایت تبدیل به یکی از سالن‌های
موفق نمایش فیلم در تهران شد.کمی از تجربه موفق خود در زمینه احیای این سالن سینما
و جذب مخاطب در آن بگویید.

در پردیس قلهک سه ماه فیلم ایرانی
نمایش دادیم و دیدیم استقبال خیلی کم است. جای سینما در خیابان فرعی بود و حتی
وقتی به دوستانمان آدرس می‌دادیم به سختی جای آن را پیدا می‌کردند یا آن را با
سینما فرهنگ اشتباه می‌گرفتند! سالن پردیس قلهک را از شهرداری گرفته‌ بودیم و
بازسازی کرده بودیم. شرایط نمایش سالن خوب بود و سخت بود که شکست آن را قبول کنیم.
با دوستان جوانم همفکری کردم و دیدیم همه کشورهای دنیا علاوه بر سینماهای معمولی
سینما تک دارند که بحث نمایش فیلم و آموزش در آن مطرح است. قبل و بعد انقلاب
مراکزی با کارکردی مثل سینما تک وجود داشته‌اند که به دلایلی بسیاری از آن‌ها تعطیل
شده‌اند اما نسل جوان فیلمساز ایرانی هم نیاز به سینما تک داشت تا بسیاری از فیلم‌ها
را روی پرده ببینند چون وجه آموزشی فیلم دیدن غالب است. با چنین ایده‌ای به ارشاد
رفتیم و در آن‌جا هم استدلال ما را قبول کردند و مجوز سینما تک صادر شد. اعضای این
سینما تک دانشجویان یا هنردوستان هستند و گاهی هم اساتیدی برای بحث‌های آموزشی به
این سینما می‌آیند. اوایل راه‌اندازی سینما تک پردیس قلهک فعالیت ما با افت و خیز
همراه بود اما تبلیغ سینه به سینه و کیفیت برنامه‌های ما مخاطبان را جذب کرد و
بعضی از فیلمسازان جوان امروز که جزو اولین مشتریان این سینما تک بودند به من
گفتند ما این فیلم‌ها را بارها دیده بودیم ولی وقتی بر پرده دیدیم حال و هوای
دیگری داشت. هنوز هم مشغول رفع مشکلات آن هستیم تا کیفیت برنامه‌های پردیس قلهک بهتر
شود.

سعیده خدابخش