عبدالمحمد آیتی (زاده اردیبهشت۱۳۰۵ بروجرد لرستان درگذشته ۲۰شهریور۱۳۹۲) پژوهشگر، نویسنده و مترجم معاصر در حوزه فلسفه، تاریخ و ادب
فارسی و عربی بود.

وی در شهر بروجرد، نخست به مکتبخانه سنتی آغاباجی رفت ولی والدینش او
را به دبستان اعتضاد که قدیمی‌ترین مدرسه مدرن در بروجرد بود فرستادند. وی در سال۱۳۲۰ وارد دبیرستان
شد و در سال‌های آخر، به تحصیل علوم حوزوی علاقه‌مند شد. وی به مدرسه علمیه نوربخش
رفت و چند سالی در آن‌جا علوم اسلامی را فرا گرفت.

آیتی در سال۱۳۲۵ وارد
دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران شد و پس از به پایان بردن دوره لیسانس، به خدمت
وزارت آموزش و پرورش درآمد. پس از آن برای تدریس به بابل رفت و بیش از سی‌سال در شهرستان‌ها
و تهران به‌عنوان دبیر به تدریس پرداخت.

در کنار تدریس، سردبیری ماهنامه
آموزش و پرورش را نیز بر عهده داشته و در دانشگاه فارابی و دانشگاه دماوند ادبیات فارسی
و عربی تدریس کرده ‌است. در مهرماه۱۳۳۰ از
خرم‌آباد به تهران منتقل شد و از آن‌جا به ساوه و چندی در گرمسار اقامت گزید.

اولین‌بار در سال۱۳۴۰ در
«کتاب هفته» مطلبی با نام «باتلاق» نوشت و به‌دنبال آن، رمان «کشتی شکسته» تاگور را
ترجمه و به بازار فرستاد. وی از مترجمان بنام عربی به فارسی است و ترجمه‌های فارسی
«قرآن مجید»، «نهج‌البلاغه» و «صحیفه سجادیه» را منتشر کرده ‌است.

آیتی تا زمان مرگش عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود و در این
فرهنگستان، ریاست شورای علمی دانشنامه تحقیقات ادبی را بر عهده داشت.

در مهرماه۱۳۴۸ به
پیشنهاد مرکز انتشارات آموزشی به تهران آمد و در آن مرکز به کار مشغول شد. ده سال سردبیر
«ماهنامه آموزش و پرورش» بود تا در سال۱۳۵۹ بازنشسته
شد. پیش از بازنشستگی کتاب‌های «باتلاق»، «کشتی شکسته»، «کالسکه زرین»، تحریر «تاریخ
وصاف» و ترجمه «تقویم‌البلدان» را منتشر کرده بود.

در دوره بازنشستگی تاریخ ابن‌خلدون(العبر) را در شش جلد ترجمه کرد و کتاب‌هایی
نظیر «تاریخ دولت اسلامی در اندلس» در پنج جلد
و «تاریخ ادبیات زبان عربی» و «تاریخ فلسفه در جهان اسلام» و… را ترجمه کرد. از وی
ترجمه‌های گوناگون دیگری بر جای مانده ‌است.