به بهانه دیدن
نمایش «خانه عروسک» اثر معروف هنریک ایبسن که به کارگردانی سعید حشمتی در تئاتر
باران در روز یک‌شنبه دوازدهم شهریورماه توسط نرگس آبیار افتتاح شد با وی گفت‌وگویی
داشتیم که در ادامه می‌خوانید.

نرگس آبیار؛
کارگردان موفق سینما که بیش از یک دهه به داستان‌نویسی به‌صورت حرفه‌ای در حوزه
کودک و دفاع مقدس مشغول بوده است. از آثار او در حوزه دفاع مقدس می‌توان به «چشم
سوم» با موضوع عملیات والفجر درباره زندگی شهید عباسپور و از موفقیت‌ها و حضور در
فستیوال‌ها و جشنواره‌های بین‌المللی و جوایزهای متعدد می‌توان اشاره کرد. از دیگر
فیلم‌های پرطرفدار او «شیار۱۴۳» و «نفس» که در سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر
پذیرفته شد و از دید منتقدان سینمایی چشمگیر و مورد توجه قرار گرفت.

نمایش نمایش خانه
عروسک را چطور دیدید؟

اولا تبریک به کارگردان
این نمایش که برای کار اول با جسارت از ایبسن نمایشنامه‌‌نویس جذاب شروع کرده است.
نمایشنامه‌های ایبسن همیشه جذاب و دوست‌داشتنی هستند و این جسارت کارگردان را نشان
می‌دهد. البته همیشه کارگردان‌هایی که کار انجام می‌دهند در اجراهای بعدی پخته‌تر هم
خواهند شد و امیدوارم همیشه پررنگ باشند و پله‌های ترقی را بالا بروند.

جذابیت این نمایش
در کدام قسمت بود؟

نوآوری که این
کارگردان در این کار داشت یک نوع فاصله‌گذاری در صحنه بود که با حضور خود کارگردان
و جابه‌جا کردن یک‌سری از اجزای صحنه بود و حضور کارگردان و این فاصله‌گذاری برای
من روی صحنه جذاب بود و به نظر من یک خلاقیت از سوی کارگردان بود.

کدام بازیگر در
این نمایشنامه شما را جذب کرد؟

بازیگری بود که
نقش آقای دکتر را داشت که خیلی دوست داشتم.

آیا ترجیح می‌دهید
بازیگر‌های فیلم‌های خودتان را از صحنه تئاتر انتخاب کنید؟

اگر دست من بود
خیلی دوست داشتم از بازیگرهای با استعداد تئاتر استفاده کنم. من زیاد دلم نمی‌خواهد
همیشه از چهره استفاده کنم ولی سینما و اقتصاد سینما این اجازه را از کارگردان می‌گیرد
و این مردم هستند که دوست دارند چهره در فضای سینما ببینند و می‌پسندند و کارگردان‌ها
برای دیده شدن فیلم و برگشتن سرمایه و هزینه‌ای که برای ساخت یک فیلم می‌شود مجبور
به انتخاب چهره می‌شوند. من گاهی با استعدادهای خیلی عالی روی صحنه‌های تئاتر
مواجه می‌شوم و حسرت می‌خورم که چرا باید و شاید از این استعدادها استفاده نکرده‌ام.

فرق بین تئاتر و
سینما از دیدگاه شما چیست؟

در تئاتر یک اتفاق
شهودی مثل فیلم مستند رخ می‌دهد یعنی در آن واحد اتفاق را خواهی دید و بیننده به‌نوعی
با کار یکی می‌شود و کارگردان از نگاه خودش روایت می‌کند و این در سینما اتفاق نمی‌افتد
در تئاتر خیلی ساختارشکنی می‌بینیم جسارت می‌بینیم. تئاتر کم‌هزینه است و دست
عوامل باز‌تر برای نوآوری و فرم بازتر است و به نظر من برای نوآوری اتفاقات بهتری
در تئاتر می‌افتد تا سینما.

آیا مایل هستید
نمایشنامه‌ای بنویسید و خودتان آن را کارگردانی کنید؟

دارم به این
موضوع فکر می‌کنم. امیدوارم این فرصت و مجال را پیدا کنم و این فضا را تجربه کنم.
چون به‌شدت وسوسه شدم.

چقدر وقت صرف
دیدن نمایش می‌کنید؟ معمولا” زیاد به دیدن نمایش می‌روید؟

من از تئاتر
همیشه یاد گرفتم، مخصوصا” جسارت‌های کارگردانی را، فرم‌ها و ساختارشکنی‌ها
را. ترجیح می‌دهم هر نمایشی که دعوت می‌شوم حتما” بروم و لذت می‌برم و خیلی
علاقه دارم، چون زنده است. آن را می‌بینی و حس می‌کنی و تو با صحنه و بازیگر
تقریبا یکی هستی و این یک اتفاق جالب است.

آیا خودتان تجربه
بازیگری داشتید؟

زمانی که هجده یا
نوزده‌ساله بودم نمایشی به نام «آوات» کار مهرداد بختیاری در نئاتر شهر بود که دو
یا سه اجرا رفتیم که توقیف شد و اجازه اجرا ندادند، تنها تجربه بازیگری من بود.

انتظار شما به‌عنوان
یک کارگردان فیلم از کارگردان نمایشنامه چیست؟

اول انتخاب
نمایشنامه و این‌که کار جدیدی وارد نمایشنامه کرده باشد. من انتظار دارم از کارگردان
یک نمایش اگر از نمایشنامه‌ای استفاده می‌کند آن را قضاوت کند یعنی چیزی را وارد
آن کند؛ یک خلاقیت، یک نوآوری که از دنیای خودش باشد، چیزی خارج از متن که نگاه
کارگردان را نشان دهد. یعنی اگر از ایبسن کار کرده، جهان نمایشنامه را مال خودش
کرده باشد که در این کار به چشم بخورد.

چه چیزی شما را در
دیدن یک نمایشنامه جذب می‌کند؟

نوآوری و متفاوت
بودن. من چیزی عین به عین و حرف به حرف را نمی‌پسندم. نگاه نو یک نمایشنامه باید
به گونه‌ای امضادار باشد. از یک دیدگاه عمیق خلق شده باشد و جهان دیگری را به ما
نشان بدهد. ایده نو داشته باشد تا مرا مجذوب کند.

آیا شما این
نمایشنامه را پیشنهاد می‌کنید؟

حتما” و
قطعا”، چون این کار نگاه عمیقی به تأملات انسانی دارد و نمایشنامه‌‌های ایبسن
منحصربه‌فرد است. مخصوصا” این کار که نگاه‌‌های متفاوتی شده و حتی فیلم این
کار ساخته شده است. برداشت‌‌های مختلفی می‌شود از این کار کرد و مورد علاقه من است.

تفاوت بین بازیگر
تئاتر و سینما در چیست؟

خیلی متفاوت است.
اول صدای بازیگر تئاتر که در صحنه باید و قطعا” بلند باشد، طوری که بیننده
انتهای سالن به‌راحتی بتواند صدای آن را بشنود که در سینما نیازی نیست و با ابزار
می‌توان این کار را انجام داد. در استایل بازیگر است؛ بازیگری که از تئاتر وارد
تصویر می‌شود فرم، استایل و حتی کلام متفاوت دارد و مشخص است که باید در استایل
خودش در تصویر تفاوت ایجاد کند.

آیا مطالعه
نمایشنامه در برنامه شما قرار دارد؟

به اقتضای کارم
بیشتر رمان مطالعه می‌کنم و کتاب‌های فلسفی. ولی زمانی بود که خیلی نمایشنامه می‌خواندم
و اگر فرصت داشته باشم حتما این کار را انجام می‌دهم.

آیا به کسانی که
علاقه دارند وارد این رشته شوند کمکی می‌کنید و پیشنهادی دارید؟

من به خیلی‌ها
کمک کردم چون زمانی که من شروع به کار کردم کسی نبود از من حمایت کند و یا کمک
کند. من تک و تنها تجربه کردم و به نتیجه رسیدم و الان دوست دارم به کسانی که وارد
این عرصه می‌شوند کمک کنم که این مسیر را آنقدر طولانی طی نکنند و برایشان راحت‌تر
باشد. بازیگر نباید توقع عجیب و غریب از خودش داشته باشد که متاسفانه در این عرصه،
به‌خصوص سینما و تصویر شانس، خیلی دخیل است یعنی متاسفانه بیشتر از استعداد.

آیا از بازیگری
استفاده کرده‌اید که چهره نبوده و به انتخاب خودتان بوده است؟

من در دو کار « شیار۱۴۳»
و «نفس» از شخصی به اسم علی نفیسی در کرمان به‌عنوان بازیگر استفاده کردم که
بازیگر تئاتر بود و فوق‌العاده است. در دو کار متأسفانه نقش‌‌های کوچکی به او
سپردم که اصلا نیازی نبود چیزی را توضیح بدهم. با یک بار گفتن کافی بود و همیشه و
همه جا از او می‌گویم ولی دستم باز نبود که نقش بیشتر به او محول کنم.

و پیام آخر و اگر
خودتان برای مخاطب‌های ما حرفی دارید؟

امیدوارم روزی
برسد که کارگردان‌های ما تحت فشار نباشند که بخواهند همیشه از چهره‌ها استفاده
کنند فرصت را به استعدادها و حتی علاقه‌مندان دیگر بدهند و اعتماد کنند برای هر
کارگردانی. به نظر من این تجربه‌ خوبی است که از استعدادهای دیگر استفاده کنند و
این فرصت و امکان را به دوربین خودشان و علاقه‌مندان به این رشته بدهند که مطمئن
هستم اتفاقات خوبی خواهد افتاد و امیدوارم شرایط این اجازه را به همه کارگردان‌ها
بدهد.

 نسیم
فروغ