در طول این چند
سال نشرِ روزنامه صبا، این رسانه توانسته است جایگاه خود را در فضای رسانه‌های فرهنگی
بیابد. هنوز هم با وجود گسترش فضای مجازی در بعد رسانه، نشریات کاغذی اثرگذاری خاص
خود را دارند. کتاب را می‌توان در فضای مجازی منتشر کرد و در همان فضا با دنیای
خاص آن فضای مجازی هم به مطالعه اثر پرداخت ولی آن کتاب مکتوب نمی‌شود. کتاب که
دردست‌گرفته و خوانده می‌شود تاثیری دارد که خواندن همان متن در فضای مجازی، آن
اثر را نمی‌گذارد. همین مثال برای مقایسه رسانه‌های مکتوب و مجازی هم مصداق دارد.
اثری که نوشتار مبحثی و نشر آن در بعد روزنامه و کاغذ می‌گذارد تا الان در فضای
مجازی ایجاد نشده است.

این روزنامه را
خیلی دنبال می‌کنم. به‌ این دلیل که «صبا» هر روز صبح، روی میز اکثر مسئولان
فرهنگی و هنری قرار می‌گیرد. این روزنامه، مسئولیت خطیری دارد که نقد کند و رهنمون
بدهد و با طراحی سوال‌های متفاوت به روشنگری بپردازد. باید توجه کرد که مخاطبان «صبا»
فقط هنرمندان نیستند بلکه هنربانان هم هستند. این روزنامه باید صفحاتی را باز کند
و موقعیت‌هایی را ایجاد و به هنربانان بگوید که هنربانی هیچ کم از هنرمندی ندارد.

از زمانی که
روزنامه صبا، منتشر شد فضای مطبوعاتی سینما تغییر کرد و فضای انحصاری که بعضی از
روزنامه‌ها ایجاد کرده بودند شکست. به‌خصوص نشریاتی بودند که از قدرت خود استفاده
کرده و فضای غیر اخلاقی‌ای را در فضای سینما ایجاد کرده بودند. به شکلی که گویی
چند قبیله هستند که فقط آن‌ها می‌توانند کار کنند و فقط آن‌ها هستند که باید از
سینما بنویسند، با آمدن «صبا» این فضا کمرنگ شد. یادم هست، وقتی این روزنامه اخبار
فیلم‌هایی -که تهیه‌کننده آن‌ها بودم- را منتشر می‌کرد بدون هیچ چشمداشتی این کار
را انجام می‌داد و به‌طور برابر سعی در پرداختن به همه آثار سینمایی داشت و دارد. «صبا»
روزنامه مستقلی است و امیدوارم با همین استقلال بماند. سالگرد این روزنامه را به
روزنامه‌نگارانش تبریک می‌گویم زیرا آن‌ها بودند که با داشتن نگاهی مستقل،
توانستند انحصاری‌بودن فضای خبررسانی را از بین ببرند. البته فضای مجازی روزنامه
صبا هم موفق عمل کرده است و این همراهی می‌تواند رخ‌دادن اتفاق‌های خوب را تداوم
بخشد.

نشریات سینمایی
نقش مهمی درانعکاس اخبار، جهت‌دهی به مخاطب و اطلاع‌دهی درست درباره تولید و توزیع
فیلم‌ها داشته باشد. این روزنامه در این زمینه خیلی خوب عمل کرده و توجه لازم را
به مسائل سینما نشان داده که امیدواریم بیشتر از این هم باشد و شود چرا که سینما
بخش مهمی از زندگی ما را در بر می‌گیرد.

این روزنامه یکی
از نشریاتی است که به حرفه و فرهنگ ما کمک قابل‌توجهی می‌کند. باید مجال لازم برای
عرض اندام بیشتر چنین نشریاتی فراهم شود. برای مثال در نظر بگیرید گروهی که با
چنین روزنامه‌هایی مخالف هستند. می‌توانند از طریق گفتمان فرهنگی و از طریق چاپ‌کردن
روزنامه‌ای، تفکر خودشان را ارائه کنند. در شرایطی که در زمانه حاضر فضاهای مجازی
رونق گرفته باید از معدود نشریات سینمایی حمایت کرد. به شخصه نمی‌توانم ارتباط
چندانی با رسانه‌های مجازی برقرار کنم. در دوره ما بیشتر با نشریات و کتاب روبه‌رو
بودیم. ممکن است الان کتاب را از طریق آی‌پد بخوانم اما باز هم دلم برای رسانه‌های
مکتوب تنگ می‌شود.

دوستانی که در
کمیسیون فرهنگی مجلس هستند و وقت ندارند فیلم‌ها را ببیند و بدون تماشای فیلم‌ها در
موردشان نظر می‌دهند! حداقل این روزنامه را بخوانند. روزنامه صبا را بخوانند تا از
این طریق فرصتی برایشان ایجاد شود تا درباره مطالبات و خواسته‌های ما آگاهی به‌دست
آورند.

سال گذشته در
«صبا»، تولدم را تبریک گفته بودید پس تولدتان مبارک! شما جوانان پرشور و فعالی
هستید که امیدوارم پرشورتر از قبل به راهتان ادامه دهید.

وظیفه‌ای که باید
هر رسانه‌ای داشته باشد توجه به مستقل‌بودن است. استقلال که وجود داشته باشد
عادلانه و به حق مطلب منتشر می‌کند. رسانه مستقل است که می‌تواند از حق سینماگرانی
که نه‌تنها در چند سال اخیر که در دهه‌های مختلف مورد بی‌توجه‌ای قرار گرفته‌اند
بگوید و موثر باشد. متاسفانه شرایطی که در اکثر رسانه‌های هنری ایجاد شده است این
است که مدیرانشان بیشتر ازاین‌که فکرشان کنار و همراه هنرمندان بودن باشد، به‌دنبال
سلفی گرفتن با مدیران سینمایی هستند. «صبا» این مسیر اشتباه را کمتر رفته است،
امید که در آینده شاهد کمترشدن آن هم باشیم تا این نشریه به‌عنوان نشریه‌ای مستقل،
توجه اکثر هنرمندان را به‌خود جلب کند و محیطی برای بیان مطالبات هنرمندان باشد.

این روزنامه سعی
می‌کند که مستقل باشد. در این مورد که رسانه‌ها و روزنامه‌ها رکن چهارم دموکراسی
هستند، حرف زیاد گفته می‌شود، باتوجه به این‌که ما در صنعت نشر و نشریه ضعف داریم
و پشتوانه مالی دراین بخش وجود ندارد، نشریات اگر نتوانند حمایت مسئولان را جلب کنند
ورشکست خواهند شد و همین مسئله شرایط را به سمتی سوق می‌دهد که نشریات بدون آن‌که بخواهند
روابط عمومی نشریه حکومت می‌شوند و مطالب آزاد کمتر در نشریات دیده می‌شوند. به‌همین دلیل به‌شخصه
هیچ توقعی از هیچ نشریه‌ای در ایران ندارم که مستقل عمل کند. در گذشته، ‌نشریات،
خبرنگاران و منتقدان جریان‌ها را شناخته می‌کردند و در میان کاوش‌های خود آدم‌های بزرگ
سینما، کتاب، تئاتر و ادبیات را کشف می‌کردند، سال‌هاست که هیچ‌کدام از نشریات
هنری ایران نتوانسته‌اند جریان تازه‌ای را رقم زده، کشف کنند و پایش بایستند. چقدر
زیبا می‌شود که نشریه‌ای هنری پیدا شود که بتواند به‌طور مستقل جریانساز باشد، پای
هدفش بایستد و هنرمندان هم با او همراه شوند. شاید با این روش، مسیر رسیدن به
مطالبات هنرمندان نیز سهل‌تر شود. نشریه مستقل که وجود نداشته باشد، مسیر اصلاحات
سخت‌تر خواهد شد.