بختیاری
برای اولین بار با بازی در نقش ژینوس «خانه به دوش» مختصاتی از دخترانی را
به نمایش گذاشت که نظیرش را کمتر در تلویزیون شاهد بودیم و به همین سبب هم
بود که نوع رفتار و طرز گفتار او خیلی زود نظر مخاطبان را به خود جلب کرد و
موجب شد بختیاری تا مدت‌ها در همین قالب باقی بماند. او این روزها به نظر
می‌رسد که در انتخاب‌هایش کمی سختگیرتر شده است. در سینما نقشی متفاوت و
جدی را در فیلم «من» به کارگردانی سهیل بیرقی ایفا کرد و بازی در مجموعه
تلویزیونی «محله گل و بلبل» هم تجربه‌ای تازه در زمینه بازی برای کودکان
محسوب می‌شود. او از بازی در نقش «خانم چمنی» این مجموعه و نیز تجربیاتش از
حضور در فضای مجازی می‌گوید.

مخاطبان
مدت‌هاست بهنوش بختیاری را با بازی در نقش‌های گوناگون طنز می‌شناسند؛ با
این حال قرار گرفتن در قالب برنامه کودک برایتان اتفاقی عجیب و تازه‌ به
نظر می‌رسد. این اتفاق چطور رخ داد و چه شد که بازی در این مجموعه را
پذیرفتید؟

خب
من به کار در فضای کودک از مدت‌ها پیش علاقه داشتم و دلم می‌خواست
تجربه‌اش کنم. ضمن این‌که دوست داشتم نسل جدید هم مرا بشناسند و با من آشنا
شوند. دلیل دیگرش هم این بود که بسیاری از بازیگران توانمند و روز دنیا را
می‌شناسم که با وجود شهرتشان هنوز کار کودک انجام می‌دهند و به بازی یا
صداپیشگی در آثار مخصوص کودکان مشغول می‌شوند . دلم می‌خواست من هم این کار
را تجربه کنم.

فکر می‌کنم بازخوردهای خوبی را چه از جانب کودکان و چه خانواده‌هایشان دریافت کرده‌اید؛ درست است؟

بله،
بازخوردهای خوب زیادی را شاهد بودیم. دلیل ادامه دادن به بازی در این
مجموعه هم همین است. اگر بازخوردها درست و مناسب نبود، قطعا نه تهیه‌کننده
به ادامه ساخت کار رغبتی نشان می‌داد و نه بازیگران حاضر به ادامه همکاری
بودند. زمانی بود که همه مردم در کوچه و خیابان مرا به اسم لیلون ـ نقشم در
مجموعه «شب‌های برره» ـ می‌شناختند، اما حالا با نام خانم چمنی شناخته
شده‌ام و از این بابت خوشحالم.

شخصیت «خانم چمنی» از سری نخست در مجموعه حضور دارد. در سری دوم تغییری هم کرده است یا هنوز همان شخصیت را ادامه می‌دهید؟

نه،
کلیت نقش همان است. به طور کلی کار کردن برای کودک خصوصیاتی را می‌طلبد که
ما خیلی سعی در رعایت آن داریم. برای مثال از بداهه کاملا دوری می‌کنیم.
نکته دیگر این است که بچه‌ها عموما تغییر یک شخصیت مهربان را خیلی
نمی‌توانند قبول کنند؛ ذهن آ‌نها شرطی است و به همین خاطر است که ما در
کارمان از تکرار زیاد استفاده می‌کنیم. خانم چمنی مدام از فواید میوه خوردن
صحبت می‌کند، بر رعایت قانون تاکید می‌ورزد و مواردی از این دست را به
کودکان گوشزد می‌کند. چون همان‌طور که گفتم، کار برای کودکان است و با آثار
فلسفی یا روشنفکرانه تفاوت می‌کند. در عین حال چنین کاری مشکل هم هست، چون
بچه‌ها زود حواسشان پرت می‌شود و از پای تلویزیون برمی‌خیزند.

لباس‌های مختلف و رنگارنگی را در این مجموعه می‌پوشید. این انتخاب لباس‌ها بر چه اساسی بوده است؟

ما
در این مجموعه در خصوص قومیت‌های گوناگون صحبت می‌کنیم و لباس‌های من هم
هر بار بر همین اساس تغییر می‌کنند. البته جالب است بدانید بیشتر این
لباس‌ها متعلق به خودم است. مردم از اقصی نقاط ایران به من لطف می‌کنند و
لباس‌هایی را می‌دوزند و برایم می‌فرستند تا در این برنامه بپوشم. مردم به
من لطف دارند و من این مساله را هدیه‌ای باارزش از جانبشان می‌دانم.

با توجه به نقشی که در این مجموعه ایفا می‌کنید، به نظر می‌رسد بخش اصلی آموزشی بودن داستان هم بر دوش شماست…

بله،
دیالوگ‌های من با توجه به نوع شخصیتی که دارم، اکثرا آموزشی است. خانم
چمنی به نوعی به عنوان رئیس محله گل و بلبل محسوب می‌شود و از دیگر نقش‌ها
جدی‌تر است. به همین سبب حواسم هست که خیلی از طنزهای مد نظرم را وارد نقش
نکنم. ضمن این‌که مقصود ما از ساخت این کار، فرهنگ‌سازی بوده است و راجع به
هر آن چیزی که باعث فرهنگ‌سازی شود صحبت می‌کنیم؛ از اخلاق گرفته تا
قضاوت، حسادت، دروغ، ادب داشتن، توانایی نه گفتن و بسیاری موارد دیگر.

چند درصد انرژیتان در این فضا، از روحیه کودکانه خودتان نشأت می‌گیرد؟

صد
در صد دخیل است. من هنگامی که می‌خواستم قرارداد بازی در این مجموعه را
ببندم، بشدت درگیر کارهای دیگر بودم و اعلام کردم که حتی ممکن است نتوانم
به طور دائم همراه با گروه باشم؛ اما بازخوردهای خوب و انرژی خودم به ادامه
بازی ترغیبم کرد. البته این نکته یادمان باشد که کار کردن برای کودکان
اصلا به این معنا نیست که خودت هم کودک بشوی و حرف‌های کودکانه بزنی؛ نه،
اتفاقا بچه‌ها رفتارهای جدی را بیشتر می‌پسندند و دلشان می‌خواهد کودک فرض
نشوند.

محله
گل و بلبل در سری دوم پخش خود توجهی جدی به فضای مجازی دارد. خود شما هم
از جمله چهره‌های پرطرفدار فضای مجازی هستید. چقدر از این فضا شناخت
دارید؟

تمام
تلاش گروه ما از همان روز اول این بوده که از شعاری شدن به دور باشیم و
این را بگوییم که فضای مجازی اتفاقا اصلا هم بد نیست؛ فقط باید راه استفاده
از آن را بلد باشیم. البته من بشدت با حضور کودکان در بخش‌هایی از فضای
مجازی که مخصوص بزرگسالان است، مخالفم. الان سیمکارت‌هایی مخصوص کودکان به
بازار آمده که دسترسی‌هایشان را محدود می‌کند و به نظرم باید بر حضور
کودکان در فضاهای مجازی بیشتر نظارت شود.

خودتان چقدر در فضاهای مجازی فعالیت دارید؟

گوشی
تلفن همراهی که من با خودم به سر کار می‌آورم از این نوع گوشی‌های ساده و
دکمه‌دار است که اصلا قابلیت وصل شدن به اینترنت را ندارد. این اصرار خودم
است و ترجیح می‌دهم در ساعات کاری فکرم درگیر فضای دیگری نباشد؛ چون حتی یک
نظر منفی یا ناخوشایند می‌تواند روز آدم را خراب کند. شب‌ها بعد از این‌که
به خانه می‌روم و کمی به زندگی شخصی‌ام می‌رسم، ساعتی می‌نشینم و گوشی‌ام
را چک می‌کنم، اخبار می‌خوانم، جواب برخی نظرات هواداران را که به نظرم
لازم است می‌دهم و فعالیتم تنها در همین حد است؛ چرا که کار برایم در
اولویت است و به نظرم هر چیزی که حواسم را از کارم پرت کند، بی‌ارزش است.

مدتی
است که به نظر می‌رسد گزیده‌کار شده‌اید و انتخاب‌هایی محدودتر را در عرصه
بازیگری دارید. دلیل این قضیه چیست؟ آیا از کیفیت نقش‌هایی که به شما
پیشنهاد می‌شوند رضایت ندارید؟

اتفاقا
بر عکس، مجموعه‌های تلویزیونی را دوست دارم و دنبال می‌کنم و خودم را
فرزند تلویزیون می‌دانم. شروع کار من از تلویزیون بوده است ولی الان به
دنبال تجربه کردن اتفاقات تازه‌تر هستم. با این حال هنوز علاقه‌مند کار در
تلویزیون هم هستم و اگر پیشنهاد خوبی بشود، حتما قبول خواهم کرد.

جام جم